Κινδυνεύει η Ε.Ε. με διάλυση λόγω του προσφυγικού;

Εδώ και καιρό διαφαινόταν ότι όσο αφορά το προσφυγικό, η κατάσταση θα έφτανε σε οριακό σημείο σύντομα. Πολλοί πίστευαν ότι αυτό θα συνέβαινε το καλοκαίρι, αλλά να που οι συγκυρίες το έφεραν να συμβεί νωρίτερα.
Το ρεπορτάζ του γερμανικού Spiegel, λέει πολλά με λίγες λέξεις: «Η Ελλάδα τηρεί τις συμφωνίες, τα άλλα κράτη όχι» δηλώνει στο περιοδικό ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Νίκος Ξυδάκης, ενώ ο υπουργός Άμυνας της Αυστρίας Χανς Πέτερ Ντόσκοτσιλ τονίζει ότι η Γερμανία θα έπρεπε να την ευγνωμονεί, καθώς φροντίζει για την «συντονισμένη» κίνηση των προσφύγων προς τα σύνορά της.

Σ' αυτές τις δύο φράσεις συνοψίζεται όλη η αλήθεια. Η Ελλάδα λόγω θέσης σηκώνει ένα τεράστιο βάρος εδώ και αρκετό καιρό. Έχει φερθεί ανθρώπινα - κατά πλειοψηφία πάντα - σε ανθρώπους που συνωστίζονται στα νησιά της (και πλέον και στην ενδοχώρα της) με τους οποίους οι Έλληνες δεν έχουν σύγχρονα κοινά πολιτιστικά ή κοινωνικά στοιχεία. Βασικό βέβαια στοιχείο σ' αυτή την ανεκτική (συνολικά πάντα - γιατί απατεώνες και εκμεταλλευτές υπάρχουν και μάλιστα αρκετοί) στάση το ότι γνωρίζουν πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι προέρχονται από εμπόλεμες χώρες, υποφέρουν για έρθουν στην χώρα μας και δε θεωρούν την Ελλάδα ως τον τελικό προορισμό του ταξιδιού τους.

Από την άλλη οι χώρες της κεντρικής Ευρώπης έχουν "γεμίσει" από το προσφυγικό κύμα. Έχουν φτάσει και αυτές στα όριά τους και δεν μπορούν να δεχτούν άλλους. Προσοχή όμως: όταν λέμε όρια, εννοούμε τα όρια κοινωνικής ανοχής που υπάρχουν στις χώρες υποδοχές. Κακά τα ψέμματα τα μεσαία και κατώτερα κοινωνικά στρώματα στην Αυστρία, την Γερμανία, το Βέλγιο και την Ολλανδία βλέπουν τους Σύριους και Ιρακινούς πρόσφυγες ως ένα κίνδυνο για τη λειτουργία του κοινωνικού τους κράτους (σε πρώτο βαθμό) αλλά και των αριθμό διαθέσιμων θέσεων εργασίας (σε δεύτερο βαθμό). Κατά περίεργο τρόπο οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης (στις οποίες πάντως λίγοι πρόσφυγες θέλουν να καταλήξουν) φοβούνται ακριβώς το ίδιο πράγμα - δηλαδή την μείωση των διαθέσιμων θέσεων εργασίας στις "πλούσιες" ευρωπαϊκές χώρες και την μείωση των παρεχόμενων υπηρεσιών κοινωνικού κράτους, ενώ παράλληλα θεωρούν τους πρόσφυγες ως ένα κίνδυνο πολιτισμικής άλωσης (σε πρώτο βαθμό).

Έτσι φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση. Η Αυστρία, ως λαγός της Γερμανίας, παρακάπτοντας τις κοινές ευρωπαϊκές αποφάσεις, συγκέντρωσε τις υποσχέσεις των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων για "έλεγχο" της προσφυγικής ροής, παρακάπτοντας την χώρα μας. Έκανε δηλαδή όντως τη βρώμικη δουλειά, δεχόμενη το ρόλο του κακού, επιτρέποντας την ίδια στιγμή στην Γερμανία να φαίνεται σα να τηρεί τις συμφωνίες, τις οποίες όμως δεν μπορεί κανένα να υποχρεώσει να εφαρμοστούν, πλην του ίδιου της του εαυτού.

Έτσι η μόνη χώρα που εφαρμόζει πραγματικά τις συμφωνίες - γιατί στην ουσία δεν μπορεί να κάνει και διαφορετικά - είναι η χώρα μας. Η οποία έχει εγκλωβισμένους στην μικρή επικράτεια της 30-40 χιλιάδες ανθρώπους, οι οποίοι δεν θέλουν να είναι εδώ και τους οποίους η ίδια δεν μπορεί να βοηθήσει, παρέχοντας τους τα στοιχειώδη. Τα όσα δε συμβαίνουν - με τη δημιουργία χώρων υποδοχής εκ του μηδενός σε χρόνο μηδέν και την επιβολή υποδοχής προσφύγων από διάφορες περιοχές χωρίς διαβουλέύσεις και τη σύμφωνη γνώμη των κατοίκων των περιοχών αυτών - δείχνουν ότι οδηγούμαστε σε μια "ντε φάκτο" λιβανοποίηση της χώρας, η οποία πρέπει ν' ανακοπεί. Μέχρι στιγμής έχουμε δείξει ως λαός αξιοθαύμαστη αντοχή εν μέσω κρίσης. Το πρόβλημα είναι ότι λόγω της γενικότερης κατάστασης κανείς δεν ξέρει πόσο μπορεί η χώρα ν' αντέξει. Γιατί προφανώς είναι εύκολο να θεωρητικολογεί κανείς για τις αρχές του ανθρωπισμού και της φιλοξενίας, όντας μακρυά από τα προσφυγικά μονοπάτια. Το δύσκολο είναι να βρίσκεσαι στην πρώτη γραμμή του πυρός, χωρίς δομές και χρήματα ν' ανταπεξέλθεις στις ανάγκες των ανθρώπων που πρέπει να βοηθήσεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Η στάση της Αυστρίας και των υπολοίπων χωρών της Ε.Ε. που βρίσκονται στα Βαλκάνια καταδεικνύει ότι η κοινοτική αλληλεγγύη είναι μια έννοια κενή. Δε είναι μόνο το κλείσιμο των συνόρων που προκαλεί αγανάκτηση. Είναι το ότι δε διστάζουν να παρακάμπτουν το κοινοτικό κεκτημένο, να καταπατούν αξιοπρέπειες και εθνικές ευαισθησίες με περισσή ευκολία, προκειμένου να ικανοποιήσουν τη διάθεση μερίδας των ψηφοφόρων τους. Και αυτό δείχνει πολλά.

Η Ε.Ε. δεν θα καταρρεύσει από την οικονομική κρίση. Θα διαλυθεί αν δεν ξεπεράσει το σκόπελο του προσφυγικού. Η χώρα μας δεν μπορεί να παίξει το ρόλο της Ιφιγένειας γι' άλλη μια φορά. Γι' αυτό επιβάλλεται να χρησιμοποιήσει το "μαστίγιο" που έχει στα χέρια της και ονομάζεται "βέτο", παραλύοντας τις δομές της Ε.Ε. αν χρειαστεί, έτσι ώστε όλοι ν' αναλάβουν τις ευθύνες τους. Θα είναι προς όφελος και της χώρας αλλά και της Ε.Ε. - δεν μπορεί κάποιοι να σχεδιάζουν διευρύνσεις όταν κοινές συμφωνίες καταπατούνται μέσα σε λιγότερο από 24 ώρες από την υπογραφή τους. Λίγη σοβαρότητα και ευθικρισία είναι επιβεβλημένη. Εμείς μπορούμε να βοηθήσουμε προς αυτή την κατεύθυνση. 

Το παρασκήνιο της δημιουργίας του νέου ταμείου αποκρατικοποιήσεων...

Η εφημερίδα "Αγορά" κυκλοφόρησε πρόσφατα με πρωτοσέλιδο που σε άλλες εποχές θα προκαλούσε γενικό ξεσηκωμό: "Ξένος πρόεδρος στο νέο Ταμείο" με αναφορά στο καινούργιο ταμείο αποκρατικοποιήσεων και στο ότι στο 5μελές προεδρείο ο πρόεδρος φαίνεται ότι θα ορίζεται από τους δανειστές.

Δε νομίζουμε ότι υπάρχει μεγαλύτερη ξεφτίλα σε μια χώρα από το να ορίζεται η διαχείριση των εσωτερικών της θεμάτων από ξένους. Και πολύ περισσότερο από το να ορίζεται η διαχείριση της δημόσιας περιουσίας από κάποιους τεχνοκράτες που ουδεμία σχέση δεν έχουν με την χώρα αυτή και που μόνος τους σκοπός είναι το να γίνει η "μοιρασιά" όσο το δυνατόν πιο "δίκαια" μεταξύ των δανειστών της χώρας.

Δε νομίζουμε ότι υπάρχει δε μεγαλύτερο ρεζιλίκι από το να υπογράφει κάτι τέτοιο μια κυβέρνηση που ακόμα και σήμερα (13 μήνες μετά) αυτοαποκαλείται "αριστερή".
Και τα δύο αποτελούν τον "πάτο του βαρελιού" για την χώρα και το πολιτικό της σύστημα. Είναι δε ένα ακόμα βήμα απόδειξης ότι το συνωμοσιολογικό σενάριο που λέει ότι "πρώτα θα μας πάρουν τα πάντα για ένα κομμάτι ψωμί και μετά θα μας πετάξουν κλοτσηδόν έξω από το ευρώ", δεν είναι συνωμοσία, αλλά μάλλον αυτοεκπληρούμενη προφητεία...

Πολλοί με τους οποίους μιλάμε μας ρωτούν: "μα η Ελλάδα δεν έχει ταμείο αποκρατικοποιήσεων;" εννοώντας το ΤΑΙΠΕΔ. Η απάντηση είναι προφανής: έχει και δεν έχει. Το ΤΑΙΠΕΔ είναι "ταμείο αξιοποίησης" αλλά από την άλλη αν και έχει στην κατοχή του αρκετά περιουσιακά στοιχεία του Δημοσίου, υπόκειται σε πολλές πολιτικές αποφάσεις, αφού στον ΣΥΡΙΖΑ και στην κυβέρνηση υπάρχουν πολλοί που αντιδρούν στον τρόπο και στις τιμές στις οποίες το ΤΑΙΠΕΔ "αξιοποιεί" τη δημόσια περιουσία. Με το καινούργιο ταμείο - και τον τρόπο με το οποίο αυτό θα λειτουργεί, θα υπάρχει οριστική παράκαμψη των κυβερνητικών αντιδράσεων αφού σ' αυτό θα περάσει το σύνολο της δημόσιας περιουσίας (κυριολεκτικά τα πάντα - με μια μικρή επιφύλαξη για τους αρχαιολογικούς χώρους), η οποία θα εκποιείται ταχύτατα, με ρυθμούς δημοπρατηρίου. Οι πρόσφατες ιστορίες που κυκλοφορούν για τους κύριους Σπίρτζη και Ρουμελιώτη (ο οποίος βολεύτηκε και επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - αυτή τη φορά ως πρόεδρος στο αεροδρόμιο "Ελευθέριος Βενιζέλος") και την καθυστέρηση που έχουν δημιουργήσει σε ορισμένες αποκρατικοποιήσεις, έχουν εκνευρίσει τους δανειστές - που σε αντίθεση με τα όσα πιστεύουν ορισμένοι ακόμα και σήμερα - ενδιαφέρονται μόνο για την τσέπη τους. 

Με το καινούργιο ταμείο όμως δε θα υπάρχει χώρος για "αντάρτικο" και "γαλατικά χωριά" και οι αποκρατικοποιήσεις θα γίνονται γρήγορα και χωρίς εγκρίσεις της Βουλής και χωρίς να υπάρχει έλεγχος για το αν αυτές θα γίνουν προς όφελος του Δημοσίου - έτσι για να μην υπάρχει αμφιβολία ότι ΔΕΝ θα είναι. Εξάλλου ένα τέτοιο ταμείο ονειρεύονται οι δανειστές από 2011. Δεν το έκανε ο Παπαδήμος και ο Παπανδρέου θα το κάνει ο Τσίπρας.

Θα πρέπει βέβαια πρώτα να υπάρξει ψήφιση της μεταφοράς περουσιακών στοιχείων του κράτους σε αυτό, οπότε λογικά ένα μικρό δράμα θα υπάρχει εντός Βουλής...Ο Τσίπρας πάντως έχει ήδη πιάσει 5-6 βουλευτές που δηλώνουν ότι τέτοια μαζική μεταφορά δεν θα την υποστηρίξουν και έχει πάρει υπόσχεση ότι κάποιοι απ' αυτούς θα παραιτηθούν και δε θα καταψηφίσουν...

YΓ1. όπως αναφέρει η "Αγορά", η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ προόριζε για πρόεδρο του καινούργιου ταμείου τον κύριο Πιτσιόρλα, νυν πρόεδρο του ΤΑΙΠΕΔ. Για το έργο του κύριου Πιτσιόρλα δε θα πούμε πολλά, παρά μόνο ότι το παρατσούκλι του είναι "ο κύριος Υπογράφω" - και ο νοών νοεί τω. Η επιλογή του δεν είχε ως στόχο της προάσπιση του δημοσίου συμφέροντος αλλά τον χαρακτήρα ρουσφετιού προς ένα άνθρωπο που πείστηκε να συμπλεύσει μετεκλογικά με τον ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο καθύβριζε μέχρι τον Γενάρη του 2015. Τον τελευταίο δε καιρό προκειμένου να πείσει τους δανειστές ότι κάνει για τη θέση, έχει επιδοθεί σ' ένα αγώνα ξεπουλήματος των περιουσιακών στοιχείων του ταμείου - με τέτοιο ζήλο που θα τον ζήλευε και ο Στουρνάρας. Όμως οι δανειστές δεν πείθονται προς το παρόν και προτιμούν δικό τους πρόσωπο...

ΥΓ2. Διαβάζουμε σειρά άρθρων στον ημερήσιο και εβδομαδιαίο τύπο από διάφορους τυχάρπαστους, με master από τον Deree για το "ωφέλιμο" των αποκρατικοποιήσεων. Προφανώς αναφέρονται στις δικές τους τσέπες και στις μίζες που θα πάρουν από τίποτα θεσούλες που θ' ανοίξουν για άτομα σαν και αυτούς. Για τους υπόλοιπους που επηρεάζονται θα πούμε ότι σε καμία χώρα του κόσμου οι ιδιωτικοποιήσεις δεν ανοίγουν καινούργιες δουλειές. Αντίθετα μειώνονται οι θέσεις εργασίες και οι μισθοί, χειροτερεύει το εργασιακό καθεστώς και φυσικά ΔΕΝ ασκείται κοινωνική πολιτική - πράγμα που κάνει σήμερα και η ΕΥΔΑΠ, και η ΔΕΗ και η ΔΕΣΦΑ, οι διοικήσεις των περιφερειακών αεροδρομίων ακόμα και ως ένα ποσοστό και ο ΟΤΕ (λόγω του ποσοστού που ακόμα διαθέτει το κράτος). Σε όλες δε τις χώρες που υπήρξαν μαζικές αποκρατικοποιήσεις, υπήρξε επιβάρυνση του κράτους σε βάθος χρόνου, αφού οι κυβερνήσεις αναγκάζονται πλέον να πληρώνουν για τις παροχές που κάποτε δεν του κόστιζαν ουσιαστικά τίποτα. 

Θέσεις ανοίγουν, όταν ανοίγει η αγορά και επιτρέπεται η ύπαρξη ανταγωνισμού καθώς και όταν υπάρχει στήριξη της επιχειρηματικότητας π.χ. μέσω της μείωσης του χρόνου διεκπεραίωσης των διαδικασιών έναρξης λειτουργίας, της μείωσης της γραφειοκρατίας κ.ο.κ.   Αυτά έλεγε και ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τον Μάρτιο του 2015. Μετά ήρθε το περιστέρι της φώτισης και άλλαξε τροπάριο. Σε μας δεν έχει έρθει ακόμα οπότε επιμένουμε στα ίδια...

Μερικοί λόγοι για τους οποίους οι "ήρωες του Αιγαίου" ΔΕ θα πάρουν το Νόμπελ Ειρήνης

Είναι από τις ιδέες που ακούγονται καλές, αλλά που για να γίνουν πράξη χρειάζεται δουλειά. Και εκεί ακριβώς, η μετουσίωση της ιδέας σε πράξη, είναι το βασικότερο πράγμα στο οποίο χολώνουμε στην Ελλάδα.
Δεν ξέρουμε ακριβώς από το που ξεπετάχτηκε η ιδέα. Μπορεί να τη σκέφτηκαν τα παιδιά στην πλατεία. Μπορεί μια παρέα εθελοντών στην Λέσβο. Μπορεί κάποιοι σοβαροί καθηγητές στην Αθήνα - αρκετά μακρυά από τα νησιά του Αιγαίου. Αλλά η ουσία είναι μία: το σκεφτήκαμε μόνοι μας. Είπαμε δηλαδή: "τόσοι και τόσοι άσχετοι έχουν πάρει Νόμπελ Ειρήνης. Γιατί να μην το πάρουν Έλληνες, που να το αξίζουν κιόλας;" Γιατί σίγουρα, αν φέτος αξίζουν κάποιοι Νόμπελ Ειρήνης είναι όλοι αυτοί οι κάτοικοι του Αιγαίου που σήκωσαν το βάρος ενός απίστευτα μεγάλου μεταναστευτικού ρεύματος, για το οποίο σε τελική ανάλυση ούτε ευθύνονται, ούτε έχουν τη δυνατότητα να σηκώσουν. Δεν είναι βέβαια όλοι οι κάτοικοι του Αιγαίου ήρωες (εκτός και αν η χρέωση 5 ευρώ για τη φόρτιση του κινητού ενός πρόσφυγα μπορεί να χρεωθεί ηρωϊκή ενέργεια). Αλλά πολλοί απ' αυτούς είναι.
Όμως στην προέλευση της ιδέας, βρίσκεται το πρώτο πρόβλημα: οι επιτυχημένες υποψηφιότητες για τα Νόμπελ (και ειδικά το Νόμπελ Ειρήνης), ποτέ μα ποτέ δεν προέρχονται από την ίδια την χώρα στην οποία θα καταλήξουν. Εκτός βέβαια και αν σ' αυτήν την χώρα κατοικούν ή από αυτή την χώρα προέρχονται κάποιοι που έχουν σοβαρή επιρροή στους κύκλους που παίρνουν τις αποφάσεις ή αν αυτοί που τη συνέλαβαν ξέρουν εκείνους που μπορούν να επηρεάσουν καταστάσεις. Δυστυχώς όμως στην περίπτωση των ηρώων του Αιγαίου ούτε η μία προϋπόθεση καλύφθηκε αλλά ούτε η δεύτερη.

Αντ' αυτού οι εμπνευστές της ιδέας ξεκίνησαν μια συλλογή διαδικτυακών υπογραφών στο Avaaz, από τις χιλιάδες που υπάρχουν και τις οποίες κανείς - μα πραγματικά κανείς - ποτέ δεν ακούει, όπως δηλαδή περίπου συμβαίνει και με τα ψηφίσματα του ΟΗΕ. Εκεί κάπου - όπως συμβαίνει στην Ελλάδα - κάποιοι ξύπνησαν, είδαν την ευκαιρία και το ηρωϊκό στοιχείο της υπόθεσης και άρχισαν να πραγματοποιούν σούσουρο. Μπακαλίστικα, τα ελληνικά τηλεοπτικά κανάλια, ζήτησαν από το κοινό τους να υπογράψουν, ξεκινώντας μια σταυροφορία για τη συλλογή υπογραφών. Δηλαδή Έλληνες ζήτησαν από άλλους Έλληνες να υπογράψουν για να πάρουν Έλληνες το Νόμπελ. Καμία κινητοποίηση στο εξωτερικό, πέραν από "φίλους-φίλων" και ορισμένα δίκτυα υποστήριξης που όντως πήραν την ιδέα ζεστά.

Και ενώ η συλλογή των υπογραφών ήταν ήδη σε εξέλιξη και η προθεσμία πλησίαζε προς το τέλος της, το ελληνικό κράτος - κινητοποιημένο από μια παρέα Ελλήνων καθηγητών (άξιων επιστημόνων αλλά με μικρό ως μέτριο εκτόπισμα διεθνώς) αποφάσισε ότι ναι μεν αυτή είναι μια καλή ιδέα, αλλά δεν είχε πολλές ελπίδες, αφού το γενικό "οι ήρωες του Αιγαίου" τους φάνηκε πολύ γενικό. Έτσι προχώρησε ένα βήμα παραπέρα (ακυρώνοντας ουσιαστικά τη συλλογή υπογραφών αφού αυτή υποστηρίζει κάτι τυπικά διαφορετικό απ' ότι προτείνει επισήμως η χώρα μας), προτείνοντας συγκεκριμένα πρόσωπα. Την ίδια στιγμή αμέλησε να κινητοποιήσει την ελληνική διασπορά (μέσω συλλόγων, προσωπικών γνωριμιών, πρεσβειών κ.ο.κ.), ενώ θα μπορούσε να ζητήσει από τους απανταχού Έλληνες να χρησιμοποιήσουν με τη σειρά τους, το εκτόπισμά τους και (κυρίως) την επιρροή τους σε ακαδημαϊκούς, πολιτικούς και πολιτιστικούς κύκλους, αφήνοντάς την υπόθεση στην καλή θέληση του καθενός (και στην τύχη).

Θα μπορούσε να κάνει και τα δύο, όπως θα μπορούσε να ξεκινήσει την όλη διαδικασία νωρίτερα (ώστε να έχει χρόνο να προχωρήσει τα πράγματα - όπως κάνουν όλες οι χώρες που πραγματικά θέλουν Νόμπελ) - αλλά όχι. Εδώ δεν υπάρχει χρόνος να κυβερνήσει και να λύσει τα προβλήματα της καθημερινότητας...Με το Νόμπελ θ' ασχοληθεί; Αντ' αυτού προτίμησε να κάνει την κίνηση-ματ (κατά την ηγεσία του Υπουργείου Πολιτισμού ή κίνηση Καραγκιόζ-μπερντέ κατ' εμάς): πρότεινε δύο Έλληνες (στο πρόσωπο των οποίων τίμησε τους ανώνυμους Έλληνες κατοίκους των νησιών) και την ηθοποιό Σούζαν Σάραντον, γνωστή ακτιβίστρια η οποία "υποδέχτηκε πρόσφυγες και μετανάστες που έφταναν στις ακτές της Λέσβου, ενώ επισκέφθηκε και τους πρόσφυγες στα κέντρα φιλοξενίας στην Αθήνα." Το έκανε για βδομάδες; Όχι. Για μέρες; Ούτε. Για μια μέρα; Ναι. Μια ολόκληρη μέρα το έκανε. Άοκνα και μπράβο της. Και αυτό αξίζει Νόμπελ για τους εμπνευστές της ιδέας.

Βέβαια να είμαστε σοβαροί: οι άνθρωποι ξέρουν (ή ελπίζουμε να γνωρίζουν) ότι υπάρχουν άνθρωποι που ήρθαν από την άκρη του κόσμου και είναι πραγματικοί εθελοντές, που δουλεύουν απλήρωτοι με διάθεση προσφοράς. Αυτοί θα ήταν άξιοι συμμέτοχοι της υποψηφιότητας. Αλλά παρόλα αυτά τους παρέκαμψαν, γιατί η Σούζαν Σάραντον είναι μια καλή ηθοποιός, αριστερών πεποιθήσεων, παγκοσμίως γνωστή και συχνά υποστηρίζει αγαθούς σκοπούς...Δεν μπορεί θα τσιμπήσουν οι κύριοι της Ακαδημίας...Κλασσική χατζηαβάτικη λογική αρπαχτής που χαρακτηρίζει το λαό μας, όταν βαριέται να δουλέψει πραγματικά.

Θα ρωτήσετε: μα δεν υπήρχαν άνθρωποι εκτός Ελλάδος που υποστηρίζουν την υποψηφιότητα; Σίγουρα υπάρχουν. Αλλά εμείς δε γνωρίζουμε τα ονόματά τους (αν και διαβάσαμε στα δελτία τύπου ότι την υποψηφιότητα την υποστηρίζουν "100 παγκοσμίου φήμης προσωπικότητες") και μαζί με μας κανείς που διαβάζει τα μεγάλα ειδησεογραφικά sites και τις μεγάλες εφημερίδες του υπόλοιπου πλανήτη. Η υποψηφιότητα δε προβλήθηκε σοβαρά σε κανένα μεγάλο τηλεοπτικό κανάλι της Ευρώπης ή της Αμερικής. Τα ονόματα των προσωπικοτήτων έχουν μείνει επτασφράγιστα μυστικά. Για να μην τους ματιάσουν; Ίσως. Εκτός βέβαια και αν οι ανώνυμοι υποστηρικτές δρουν υπογείως. Αν είναι έτσι βγάζουμε το καπέλο στους κύριους που σκέφτηκαν την κυρία Σούζαν Σάραντον, σαν μπαλαντέρ.

Και όχι τίποτε άλλο...Αλλά οι "ήρωες του Αιγαίου" το αξίζουν το Νόμπελ...Μακάρι να διαψευστούμε πανηγυρικά - πραγματικά το ευχόμαστε - αλλά δυστυχώς στα τόσα και τόσα είμαστε "τσαπατσούληδες", σε μια υποψηφιότητα Νόμπελ θα κολλούσαμε;