Η Τράπεζα Πειραιώς, η Cashflex και τα 850 ΑΤΜ που "έχασαν τη μαμά τους"

 Η ιστορία ξεκινάμε στα χρόνια της κρίσης του τραπεζο-οικονομικού τομέα, όπου η Τράπεζα Πειραιώς γιγαντώθηκε, απορροφόντας ό,τι υπήρχε και μπορούσε ν' αγοραστεί κοψοχρονιά. Οι απορροφήσεις αυτές υποστηρίχθηκαν ουσιαστικά από το ελληνικό Δημόσιο, το οποίο χρηματοδότησε (αφειδώς) όλες τις συστεμικές τράπεζες, είτε άμεσα, είτε έμμεσα.

Η Τράπεζα Πειραιώς βρέθηκε έτσι με ένα τεράστιο δίκτυο ΑΤΜ, το οποίο τα τελευταία χρόνια αριθμούσε πάνω από 2100 "μηχανήματα" ανά την Ελλάδα. Αυτό βέβαια δεν το έκανε γιατί αγαπούσε τους πελάτες της: αν χρησιμοποιήσει κανείς ΑΤΜ για την οποιαδήποτε συναλλαγή, απλώς δεν πάει στο γκισέ της τράπεζας - επομένως αυτός που "κερδίζει" είναι η τράπεζα: λιγότερες συναλλαγές = λιγότερο προσωπικό...

Εκεί παρουσιάστηκε μια ευκαιρία για την Τράπεζα Πειραιώς. Ένα καινούργιο επιχειρηματικό σχήμα, με την επωνυμία Cashflex (θυγατρικής της εταιρείας Printec Cash Networks), προσέγγισε την τράπεζα και της πρότεινε ν' "αγοράσει" ένα μεγάλο αριθμό (850 ΑΤΜ off site (δηλαδή εκτός τραπεζικού καταστήματος), με πιθανότητα (σε περίπτωση που το εγχείρημα πετύχει), ο αριθμός αυτός ν' αυξηθεί παραπάνω. H Τράπεζα Πειραιώς, που προφανώς ψάχνει συνεχώς καινούργιους τρόπους για ν' αυξήσει τα κέρδη της, δέχτηκε και μάλιστα απέκτησε  μειοψηφική συμμετοχή (περίπου 20%) σε αυτή. 

Η μετονομασία των ΑΤΜ ξεκίνησε άμεσα και έτσι τώρα υπάρχουν 220 ΑΤΜ "Cashflex" ήδη σε λειτουργία σε περιοχές όπως η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη, οι Κυκλάδες, τα Δωδεκάνησα, η Κρήτη, το Ιόνιο και η Ήπειρος. Μέχρι εδώ τα πράγματα είναι καλά, και πρόβλημα δεν υπάρχει. Στο κάτω-κάτω τα ΑΤΜ ήταν της Τράπεζας Πειραιώς και τα πούλησε. Δικαίωμά της. Το παράλογο όμως ξεκινάει κάπου εδώ: Σύμφωνα με την καινούργια κατάσταση, αν ένας πελάτης της Τράπεζας Πειραιώς, πάει σε ΑΤΜ της Cashflex (που προφανώς μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν ΑΤΜ της Πειραιώς, στην οποία ανήκει ακόμα και σήμερα κατά περίπου 20%) και κάνει ανάληψη, η Cashflex θα του κρατήσει προμήθεια 1,5€! Και δεν φτάνει αυτό: σύμφωνα με την επίσημη παραδοχή της τράπεζας ταυτόχρονα γίνεται και κράτηση 0,60€ υπέρ της ίδιας της Πειραιώς! Μέχρι σήμερα επίσης, αν ο πελάτης έκανε και ερώτηση υπολοίπου θα του γίνει έξτρα χρέωση ύψους… 1,5€! Όπερ και εγένετο: 3,6€ για δύο συναλλαγές που κυριολεκτικά δεν προσφέρουν καμιά νέα υπηρεσία στον χρήστη! Η αλήθεια είναι ότι προφανώς και κάποιοι το αντιλήφθησαν, και φυσικά κάποιοι αντέδρασαν. Το αποτέλεσμα ήταν να βγάλει η Τράπεζα Πειραιώς μια δακρύβρεχτη ανακοίνωση στην οποία αυτοχειροκροτούνταν για το έργο της και την προσφορά της στην ελληνική κοινωνία, λέγοντας παράλληλα ότι μειώνεται η χρέωση υπέρ της γι' αναλήψεις από τα παλιά ΑΤΜ της στα 0,5 ευρώ ενώ γίνονται μηδενικές οι χρεώσεις για ερώτηση υπολοίπου και αλλαγή PIN. Τέτοιες ανακοινώσεις βέβαια δε δημιουργούν συμπάθεια στην κοινή γνώμη, οπότε η "καζούρα" συνεχίστηκε, ενώ το θέμα έφτασε μέχρι και τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, ο οποίος βέβαια ουσιαστικά δε σχολίασε το ζήτημα (κατά την πάγια τακτική του).

Για να είμαστε ειλικρινής, η Cashflex δεν είναι η μόνη εταιρεία που δραστηριοποιείται στον τομέα των ΑΤΜ στο El Dorado, που λέγεται Ελλάδα: Κυρίαρχος παίκτης στον τομέα είναι η Euronet, η οποία βρίσκεται πάνω από δύο δεκαετίες στην Ελλάδα, έχοντας αναπτύξει ένα δίκτυο από 1.700 ATM πανελλαδικά σε ό,τι αφορά ΑΤΜ εκτός τραπεζικών καταστημάτων.  Παράλληλα, δραστηριοποιείται και αναπτύσσει τον τομέα της Αποδοχής Πληρωμών και Εκκαθάρισης Συναλλαγών με την εμπορική ονομασία «epay», με πάνω από 220.000 τερματικά POS και σημαντικά μερίδια αγοράς στο φυσικό και ηλεκτρονικό εμπόριο. Η χρέωση για την ανάληψη μετρητών από τα ΑΤΜ Euronet είναι 4,95 ευρώ ανεξαρτήτως ποσού (!), έναντι περίπου 1 ευρώ που χρεώνουν κατά μέσον όρο οι τράπεζες για την ανάληψη χρημάτων από ATM άλλης τράπεζας. Προφανώς δηλαδή και η Cashflex είναι οικονομικότερη, αλλά το μυστικό είναι ότι η Euronet τουλάχιστον δημιούργησε το δικό της δίκτυο, ενώ από την άλλη η Cashflex αγόρασε κομμάτι του δικτύου της Πειραιώς, η οποία όχι μόνο πήρε χρήματα από την πώληση, όχι μόνο έχει ποσοστό από τα κέρδη της, αλλά κερδίζει και από κάθε συναλλαγή: Triple win κατάσταση δηλαδή, για μια τράπεζα που υπάρχει σήμερα εις βάρος των φορέων του Δημοσίου και του ελληνικού λαού.

Βέβαια αυτό συνέβει στο παρελθόν. Πλέον οι τράπεζες είναι απόλυτα κερδοφόρες (με πάνω από 3,5 δισ. ευρώ καθαρά κέρδη), διανέμουν μερίσματα ενώ την ίδια ώρα που αρνούνταν να καταβάλλουν τους φόρους που χρωστούν στο ελληνικό Δημόσιο (με πάνω από 19 δισ. ευρώ χρέη), ενώ δανείζουν χρήματα με επιτόκιο που είναι 11,62 φορές υψηλότερο από αυτό που προσφέρουν στους καταθέτες, πράγμα που τις καθιστά κερδοσκοπικές...

Και φυσικά η ζωή συνεχίζεται κανονικά...

Ένας αχρείαστος θάνατος...

 Ο Γιώργος ήταν ένα παιδί στα 13. Ήσυχο, καλόβολο, ευγενικό. Καλός μαθητής στο σχολείο, με λίγους αλλά καλούς φίλους. Απέφευγε τις φασαρίες και τους καβγάδες. Του άρεσε η μουσική και ο κινηματογράφος. Είχε όνειρα για τη ζωή του - όπως οι περισσότεροι έφηβοι σε αυτήν την ηλικία. Οι γονείς του ήταν χωρισμένοι αλλά τον αγαπούσαν και οι δύο, όπως επίσης και ο πατριός του, ο οποίος τον είχε μεγαλώσει σα δικό του παιδί. Κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο και ένα βράδυ μεσοβδόμαδα το περνούσε στο σπίτι του πατέρα του, ο οποίος είχε σταθερή σχέση εδώ και καιρό με μια γυναίκα επίσης χωρισμένη με παιδί, 4 χρόνια μικρότερο του Γιώργου. 

Το περασμένο Σάββατο ήταν η εβδομάδα που θα έμενε στο σπίτι του πατέρα του. Ο καιρός ήταν εξαιρετικός και ο πατέρας του αποφάσισε ότι θα ήταν καλή ιδέα να πάνε και οι τέσσερις τους στη θάλασσα. Του Γιώργου δεν του άρεσε η θάλασσα ιδιαίτερα - μάλλον είχε μια φοβία προς αυτή: μάλιστα όταν για ένα διάστημα έκανε μαθήματα κολύμβησης, έβρισκε ό,τι δικαιολογία μπορούσε για να μην πηγαίνει στα μαθήματα. Ο πατέρας του το ήξερε, αλλά παρόλα αυτά θεώρησε καλή ιδέα ν' αγοράσει στα δύο παιδιά από ένα φουσκωτό - απ' αυτά που βρίσκει κανείς σε όλα τα παραθαλάσσια καταστήματα αλλά τα οποία δεν είναι φτιαγμένα για τη θάλασσα. Και ειδικά μια θάλασσα που είναι ανοιχτή, με συχνό αέρα και ρεύματα, όπως αυτή στην οποία πήγε ο Γιώργος με τον πατέρα του και την παρέα του τελευταίου. 

Ποτέ δε θα μάθουμε τι έκανε τον Γιώργο να ξεπεράσει την όποια φοβία του προς τη θάλασσα και να μπει με το άλλο παιδί μέσα, με τα καινούργια φουσκωτά τους, λίγο μετά το μεσημέρι του Σαββάτου. Κανείς επίσης δε θα μάθει ποτέ, τι πέρασε από το μυαλό του πατέρα του Γιώργου, ο οποίος θεώρησε ως "καλή ιδέα" ν' αφήσει τα δύο παιδιά να μπουν στο νερό μόνα τους, χωρίς να είναι καλοί κολυμβητές, σε μια παραλία χωρίς ναυαγοσώστη, και σε μια μέρα που είχε αρκετό αέρα, αν και όχι ιδιαίτερο κύμα. Τα παιδιά μπήκαν, παρότι ήταν καταφανέστατο ότι λόγω του αέρα θα ήταν πολύ εύκολο τα φουσκωτά ν' ανατραπούν και εκείνα να παρασυρθούν από τα ρεύματα. Κανείς δεν τους έκανε παρατήρηση, γιατί οι λουόμενοι αναρωτήθηκαν "ποιος είμαι εγώ ν' ανακατευτώ;", αν και είδαν τη καταφανέστατη ανοησία.

Τουλάχιστον όμως οι λουόμενοι ενδιαφέρθηκαν όταν άκουσαν τις φωνές των παιδιών που έπεσαν στη θάλασσα, έχοντας παρασυρθεί στ' ανοιχτά. Ιδιωτικές βάρκες και το λιμενικό βρέθηκαν γρήγορα στην περιοχή και μπόρεσαν να σώσουν το μικρότερο απ' τα δύο παιδιά, λίγη ώρα αργότερα. Δυστυχώς ο Γιώργος δε σώθηκε, αν και μεγαλύτερος. Η σωρός του βρέθηκε τα ξημερώματα της επόμενης μέρας, δεκάδες ναυτικά μίλια ανατολικά. Η κατάληξη ήταν μάλλον αναμενόμενη - είναι γνωστό ότι πολύ σπάνια βρίσκονται ναυαγοί ζωντανοί, ειδικά σε ανοιχτές θάλασσες με ρεύματα, όπου το νερό είναι κρύο (ακόμα και το καλοκαίρι).

Κανείς δε θα μάθει τι σκεφτόταν ο Γιώργος τις τελευταίες του στιγμές, πόσο φοβισμένος ήταν, πόση πάλεψε για να ζήσει ή αν ο θάνατος του ήταν αργός και βασανιστικός. Ένα είναι το σίγουρο όμως: Ο Γιώργος δεν χρειαζόταν να πεθάνει. Δεν ήταν παιδί σε κάποια εμπόλεμη ζώνη να είναι η ζωή του μόνιμα σε κίνδυνο, δεν είχε πάθει κάποια ανίατη αρρώστια να είναι το τέλος του προκαθορισμένο, δεν έπαιρνε ναρκωτικά, δεν είχε μπλέξει σε κάποιο καβγά - εκκούσια ή ακούσια. Είχε πολλά να κάνει στη ζωή του, μόνος και με τους φίλους του. Θα μπορούσε να σπουδάσει ή να γυρίσει τον κόσμο. Θα μπορούσε να δώσει κι άλλες χαρές στους γονείς του ή να τους θυμώσει επειδή δε μάζεψε το δωμάτιο του, όπως κάνουν όλα τα παιδιά. 

Ο θάνατος του Γιώργου θα μπορούσε ν' αποφευχθεί κατά 100% και δεν χρειαζόταν. Δεν ήταν ο Iron Man (που του άρεσε όταν ήταν μικρός) για να θυσιαστεί για να σωθούν άλλοι, ούτε υπερασπιζόταν τις Θερμοπύλες. Ήταν απλώς ένα παιδί που είχε πάει να περάσει το Σάββατό του στη θάλασσα.

Ο Γιώργος βέβαια εκεί που πήγε δε θα είναι μόνος του. Δεκάδες παιδιά πνίγονται ή σκοτώνονται στη θάλασσα κάθε καλοκαίρι, σε θάλασσες και ποτάμια, επειδή οι γονείς και οι κηδεμόνες τους, δεν κάνουν το πρώτο και βασικό, δηλαδή να συμπεριφερθούν ως κάποιοι που έχουν ευθύνη. 

Δεν είναι "μαγκιά" το ν' αφήνουμε τα παιδιά μας να κολυμπούν μόνα τους σε μια άγνωστη θάλασσα ή ν' ανοίγονται όταν έχει αέρα ή να βουτούν στα βράχια. Ούτε "άντρες θα γίνουν" αν το κάνουν - το αντίθετο: είναι πιθανό να μην προλάβουν να γίνουν αν τα κάνουν όλα αυτά. 

Τα παιδιά νομίζουν ότι το κακό δε θα συμβεί σε αυτά και ότι είναι αθάνατα. Δεν ισχύει ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Ας τους το υπενθυμίζουμε ως γονείς, κηδεμόνες, θείοι, παππούδες και φίλοι. Έχουμε ευθύνη και ας γινόμαστε κακοί. Κάπου-κάπου χρειάζεται και αυτό.

(Αφιερωμένο στον "Γιώργο", που χάθηκε άδικα, λίγο πριν μπει στα 14, αφήνοντας πίσω δύο μικρότερα αδέρφια - ένα εκ των οποίων θα μεγαλώσει χωρίς να το θυμάται, μια μητέρα και ένα πατριό, παππούδες και γιαγιάδες, θείες καθώς και μερικούς καλούς φίλους. Όσοι τον γνωρίσαμε θα τον θυμόμαστε με αγάπη).