Να το πως στο Ουκρανικό οι νικητές θα είναι εκείνοι που δεν έριξαν ούτε μια ντουφεκιά...

Τρία χρόνια πριν η Ρωσία αποφάσισε να εισβάλει στην Ουκρανία. Η ανάλυση των αιτιών της εισβολής δεν είναι απλή, αν και ο βασικός λόγος μπορεί στο συνοψιστεί στην ανάγκη της Ρωσίας να δείξει ότι παραμένει μια μεγάλη δύναμη, που δεν ανέχεται εισβολές των "αντιπάλων" της στο ζωτικό της χώρο (στον οποίο υποτίθεται ανήκει ιστορικά η Ουκρανία).

Η τεράστια υποστήριξη των περισσότερων δυτικών χωρών προς τους Ουκρανούς ήταν αναμενόμενη και η στάση της χώρας μας, η πρέπουσα. Το αν η Ε.Ε. κατάφερε ν' αποτύχει στο ρόλο που είχε, ξοδεύοντας παράλληλα τεράστια ποσά για την ενίσχυση της Ουκρανίας και καταφέρνοντας να δημιουργήσει ένα τοξικό μείγμα ακρίβειας και ενεργειακής ένδειας λόγω της σταδιακής διακοπής της χρήσης ρωσικού φυσικού αερίου, θα πρέπει να γίνει μάθημα προς αποφυγή, σε όλα τα μελλοντικά μαθήματα ιστορίας, όλων των πανεπιστημίων της Γηραιάς Ηπείρου.

Η αλήθεια βέβαια είναι μία: η εισβολή στην Ουκρανία έδωσε μια πολύ καλή δικαιολογία για πολλά - οι τεράστιες αυξήσεις στην ενέργεια ήταν μόνο ένα κομμάτι των συνεπειών. Αυτό που φαινόταν εξαρχής (και για το οποίο έχουμε γράψει σχετικά εδώ), αλλά αυτό που δε φανταζόταν κανείς είναι ότι η μακροβιότητα των συνεπειών αυτών, καθώς και του πολέμου. 

Όσο όμως οι Ουκρανοί έχαναν εδάφη και στρατιώτες - βλέποντας παράλληλα ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας της να μεταναστεύει, όσο η Ρωσία μάτωνε οικονομικά, αναγκαζόμενη να "σκοτώνει" το πετρέλαιό και το φυσικό της αέριο "όσο-όσο" πουλώντας της κάτω του κόστους σε όσους έβρισκε πρόθυμους να το αγοράσουν, χάνοντας παράλληλα μια ακόμα γενιά στα χαρακώματα, όσο η Ευρώπη πλήρωνε ακριβά τα όπλα των Ουκρανών, αγοράζοντας ακριβό LNG ως αντικατάσταση του "φτηνού" ρωσικού αερίου και μένοντας υπόχρεη να στηρίξει τους Ουκρανούς πρόσφυγες στα εδάφη της, υπήρχε κάποιος που φαινόταν να είναι μπροστάρης στην αντίσταση ενάντια της ρωσικής εισβολής, αλλά στην πραγματικότητα, εξύφαινε ένα εξαιρετικό σχέδιο για την επόμενη μέρα. Αυτός ο κάποιος δεν είναι η Τουρκία (που πάντως πέρασε αλώβητη και απ' αυτή την πολεμική σύγκρουση), ούτε η Κίνα που "έκανε τον Κινέζο" προσπαθώντας να παίξει το ρόλο του ειρηνοποιού. Αυτός ο κάποιος ήταν οι ΗΠΑ.

Οι ΗΠΑ που ξεσήκωσαν την Ουκρανία μόλις είδαν το αντιρωσικό συναίσθημα ν' αυξάνει στην χώρα, κατάφεραν και όχι μόνο "πούλησαν" όπλα στους Ουκρανούς που πίστεψαν ότι οι Αμερικανοί "ήταν στο πλευρό τους", αλλά να υποχρεώσουν την Ευρώπη να δώσει - χωρίς πολλές δεσμεύσεις - χρήματα και όπλα στην Ουκρανία, κάτι που εκείνες δεν έκαναν. Και δεν το είχαν κάνει, για προσβλέπανε στις "σπάνιες γαίες" που βρίσκονται στο υπέδαφος της Ουκρανίας, την ύπαρξη των οποίων, οι υπόλοιποι εμπλεκόμενοι αν και γνώριζαν, παρέβλεπαν τυφλωμένοι από ιδεοληψία. Στη ζωή όμως δεν κερδίζουν οι τυφλωμένοι ιδεολήπτες, αλλά εκείνοι που είναι προσηλωμένοι στο στόχο - εν προκειμένω οι ΗΠΑ. Και αυτό αποδεικνύεται από την καθ' όλα επιτυχημένη (για τα συμφέροντά τους) συμφωνία, στην οποία έσυραν τους Ουκρανούς και τον Ζελένσκι (και για την οποία δε θα πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία οτι τελικά θα υπογραφεί). Η συμφωνία είναι μάλιστα τέτοια που μπροστά της, η δημιουργία του Υπερταμείου στην Ελλάδα θυμίζει γαμήλιο δώρο σε κρητικό γάμο. 

Όλα αυτά όμως δε σημαίνουν πως η υπόθεση δεν έχει και μια σειρά από χαμένους και άτυχους...

Ο πρώτος άτυχος στην όλη την ιστορία ήταν ο Πρόεδρος Μπάιντεν. Γιατί παρότι εκτέλεσε το σχέδιο άψογα, δεν κατάφερε να συνεχίσει με μια 2η θητεία, και έτσι ήρθε ο Πρόεδρος Τραμπ, με το γνωστό χοντροκομμένο τρόπο του, να επιταχύνει τα γεγονότα και να κάνει κάτι που θα μπορούσε να είχε γίνει αρκετό καιρό πριν: να έρθουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων οι βασικοί εμπλεκόμενοι, με μόνο στόχο τη συμφωνία, κάτι που στην πραγματικότητα δεν είχε γίνει ποτέ μέχρι σήμερα.

Οι δεύτεροι άτυχοι στην όλη στην ιστορία είναι οι Ευρωπαίοι. Όχι μόνο γιατί σύρθηκαν σε μια διαμάχη που στην πραγματικότητα δεν ήταν έτοιμοι να συμμετάσχουν, και πλήρωσαν τόσο οικονομικά αλλά και ενεργειακά, αλλά γιατί αποκλείστηκαν πανηγυρικά απ' όλες τις ουσιαστικές διαπραγματεύσεις για το μέλλον της Ουκρανίας, στο οποίο όμως θα κληθούν να συμμετάσχουν πληρώνοντας τόσο με χρήματα, όσο και με δέσμευση ειρηνευτικών δυνάμεων, χωρίς να λάβουν σχεδόν τίποτα από τις σπάνιες γαίες. Το ότι κάνουν σειρά συσκέψεων, δεν έχει καμία σημασία - και αυτό φάνηκε καθαρά από το αποτέλεσμα της επίσκεψης Μακρόν στην Ουάσιγκτον, όπου ο Πρόεδρος Τραμπ έλεγε τα δικά του, χωρίς να δίνει σημασία στον Γάλλο ηγέτη.

Οι τρίτοι άτυχοι στην υπόθεση είναι φυσικά οι Ουκρανοί. Θα δώσουν τα πιο ακριβά από τα κοιτάσματά τους ως αντάλλαγμα για την υποστήριξη που έλαβαν από τους Αμερικανούς, χωρίς να λαμβάνουν όμως καμία δέσμευση ότι οι τελευταίοι θα διασφαλίσουν την ειρήνη. Αυτή τη δουλειά θα την αναλάβουν μεταξύ των άλλων οι Δανοί, οι Σουηδοί, οι Ολλανδοί και οι Αυστριακοί - γνωστοί όλοι τους για τις πολεμικές τους αρετές - κάτι που θα κάνει την όποια συμφωνία αρκετά εύθραυστη. Παράλληλα και ενώ θα λάβουν προφανώς κάποια από τα χαμένα εδάφη πίσω, η χώρα θα θυμίζει πολύ λίγο εκείνη που ήταν τον Γενάρη του 2022, έχοντας τεράστια χρέη και βρισκόμενη "ξεδοντιασμένη" στρατιωτικά, μένοντας στη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας για το διηνεκές μέλλον.

Οι τέταρτοι άτυχοι στην υπόθεση είναι οι Ρώσοι. Αυτό ακούγεται περίεργο, αλλά δεν είναι. Μπορεί να λάβουν κάποια από τα εδάφη που επιζητούσαν και φαίνεται να ολοκληρώνουν τον πόλεμο ως "νικητές" αλλά δεν είναι. Όχι μόνο δεν κατάφεραν να καταλάβουν όλα τα εδάφη τα οποία ήθελαν, όχι μόνο έχασαν δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες στα παιδία των μαχών, όχι μόνο υπέφεραν οικονομικά, πουλώντας κάτω του κόστους πετρέλαιο και φυσικό αέριο, αλλά παράλληλα υποχρεώθηκαν να βάλουν συνέταιρους τους Αμερικανούς στο υπέδαφος της Ουκρανίας, ακόμα και στις περιοχές που κατέχουν στην παρούσα φάση. Παράλληλα, με το να είναι συγκεντρωμένοι στο Ουκρανικό μέτωπο, δεν μπόρεσαν να στηρίξουν και τον Άσαντ στην Συρία, θέτοντας σε κίνδυνο τις βάσεις τους στη Μεσόγειο, χάνοντας παράλληλα αρκετά από τα ερείσματα τους στην ευρύτερη περιοχή. 

Έτσι συμπερασματικά μπορούμε να πούμε αυτό: οι Αμερικανοί τα κατάφεραν γι' άλλη μια φορά. Ήπιαν, έφαγαν και στο τέλος έβαλαν κάποιους άλλους να πληρώσουν το λογαριασμό, αποδεικνύοντας ότι ο ελληνικός λαός που φωνάζει 50 χρόνια στους δρόμους ότι οι "Αμερικανοί είναι φονιάδες των λαών", έχουν μάλλον δίκιο...

(Οι γελοιογραφίες προέρχονται από την εφημερίδα "Ποντίκι" και τον "Ελεύθερο Τύπο").

Το εκλογικό αποτέλεσμα της Γερμανίας και η Ευρώπη που χάνεται...

 Τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή. Σε μια Ευρώπη που οι αποφάσεις παίρνονται ερήμην των πολιτών, όπου το κονκλάβιο που κυβερνάει από τις Βρυξέλλες περνά "ζωή χαρισάμενη" αδιαφορώντας για τη φτώχεια και την ακρίβεια που επικρατεί στις ευρωπαϊκές χώρες και που ετοιμάζονται τεράστιες αλλαγές εις βάρος της παιδείας, της υγείας και των κοινωνικών πολιτικών, η άνοδος της Ακροδεξιάς στη Γηραιά Ήπειρο δε θα έπρεπε να εκπλήσει κανέναν. Πριν από αρκετά χρόνια γράφαμε για το πως τα δύο (τότε) κυβερνώντα κόμματα είχαν μεταλλαχθεί, οδηγώντας την Ελλάδα στο ξεπούλημα και την ελληνική Ακροδεξιά σε άνοδο. Η Ευρώπη δεν έμαθε από το ελληνικό παράδειγμα, με αποτέλεσμα να βιώνουμε μια ιστορική, ακροδεξιά πολιτική μετάβαση, με αποκορύφωμα το εκλογικό αποτέλεσμα της Γερμανίας. 

Το άρθρο του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου εξηγεί γλαφυρά το γιατί φτάσαμε εδώ:

"...το αποτέλεσμα στη Γερμανία, γεννά σκοτεινές μνήμες της εποχής που οι Ναζί ξεπερνώντας το SPD γίνονταν το πρώτο κόμμα στην πορεία προς την εξουσία. Βεβαίως, υποτίθεται ότι όλα τα κόμματα του «συνταγματικού τόξου» έχουν δεσμευτεί ότι δεν θα συμμαχήσουν με την AfD, οπότε πιθανώς δεν θα δούμε τους ακροδεξιούς να κυβερνούν, ωστόσο το πρόβλημα παραμένει. 

Μετά την Ιταλία, τη Γαλλία (όπου η Λεπέν είναι ως έναν βαθμό πρόεδρος εν αναμονή), την Αυστρία, την Ολλανδία, για να μην θυμηθούμε τα αθροίσματα των παραλλαγών της ακροδεξιάς στις ελληνικές δημοσκοπήσεις, είναι σαφές ότι τα πολιτικά κόμματα που ποντάρουν στον ρατσισμό, στον αυταρχισμό, στην ακύρωση βασικών δικαιωμάτων είναι σε άνοδο στην Ευρώπη, την ώρα που ένας από τους ιδεολογικούς τους ήρωες είναι αυτή τη στιγμή ο ένοικος του Λευκού Οίκου. 

Μόνο που όλα αυτά δεν ήρθαν από το πουθενά. Ούτε επειδή οι ψηφοφόροι μεταλλάχτηκαν. Τα κόμματα του «συνταγματικού τόξου» εργάστηκαν σκληρά για να φτάσουμε σε αυτή την κατάσταση. αΔυστυχώς. Εργάστηκαν σκληρά όταν αποξενώθηκαν από μεγάλα τμήματα της κοινωνίας που βλέπουν τη ζωή τους να γίνεται όλο και πιο δύσκολη, που αντιμετωπίζουν την αύξηση του κόστους ζωής, που έχουν όλο και μεγαλύτερη ανασφάλεια, αφήνοντας αυτά τα στρώματα στο έλεος της Ακροδεξιάς και στα ψεύτικα, πλην όμως εύπεπτα, αφηγήματά της.

Όταν σταδιακά έδωσαν νομιμοποίηση στις ιδέες της ακροδεξιάς και έτσι την κατέστησαν ευρύτερα αποδεκτή, συμβάλλοντας στην κανονικοποίησή της και στην εξοικείωση των πολιτών με τον ακροδεξιό λόγο. Όταν αποϊδεολογικοποιούν την πολιτική, την απαξιώνουν περιορίζοντας τη σε μπακαλίστικη λογιστική της τσέπης, και επενδύουν στη μετατροπή της κοινωνίας σε ατομικιστική κοινωνία μειωμένων προσδοκιών και πνευματικά ανοχύρωτη. Όταν έκαναν την Ευρωπαϊκή Ένωση να φαντάζει ένας μηχανισμός που υπονομεύει την λαϊκή κυριαρχία.

Και τώρα τα διλήμματα είναι πολύ οδυνηρά. Εάν μείνει εκτός διακυβέρνησης η ακροδεξιά, απλώς μπορεί να λέει «η μόνη αντιπολίτευση είμαστε εμείς» και να δυναμώνει. Εάν συμμετέχει στη διακυβέρνηση απλώς θα κάνει πράξη τις αντιδραστικές ιδέες της. Και αυτό σημαίνει ότι το πραγματικό δίλημμα δεν είναι εάν θα κρατηθεί εκτός διακυβέρνησης η Ακροδεξιά και εάν θα υπάρξει κάποιος χειρισμός που θα διαμορφώσει μια υγειονομική ζώνη γύρω της.

Το πραγματικό και κρίσιμο διακύβευμα είναι εάν θα υπάρξουν πολιτικές προτάσεις και προγράμματα που θα εμπνεύσουν τα κοινωνικά κομμάτια που είτε έλκονται από την Ακροδεξιά είτε ψηφίζουν με μισή καρδιά τα συστημικά κόμματα. Και αυτές οι πολιτικές δεν μπορεί να είναι οι πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού, που εντείνουν την κοινωνική ανασφάλεια, δεν μπορεί να είναι οι πολιτικές των παραλλαγών του Ακραίου Κέντρου που αντιμετωπίζουν με περιφρόνηση τα λαϊκά στρώματα (ακόμη και όταν έχουν τον «δικαιωματισμό» για άλλοθι), δεν μπορεί να είναι οι πολιτικές που αντιγράφουν την Ακροδεξιά.

Αυτό που χρειάζεται είναι πολιτικές με ορίζοντα τη δημοκρατία, την αναδιανομή, την ανασυγκρότηση του κοινωνικού κράτους και την κοινωνική συνοχή. Πολιτικές που να κάνουν τους ανθρώπους λιγότερο καχύποπτους και κυρίως λιγότερο ανασφαλείς. Πολιτικές που θα ανασυγκροτούν μια αίσθηση συλλογικότητας και αλληλεγγύης που δεν θα αφήνει το ακροδεξιό δηλητήριο να πιάσει τόπο. Διαφορετικά, απλώς θα παρατηρούμε αμήχανοι το ένα ευνοϊκό για την Ακροδεξιά εκλογικό αποτέλεσμα μετά το άλλο."

Και μαζί με αυτά την κατάρρευση της Ευρώπης και του πολιτισμού της, θα προσθέταμε εμείς...