Αναρτήσεις
Τα όσα γίνονται τον τελευταίο καιρό στην Ελλάδα αποτελούν μέρος ενός μεγάλου σχεδίου αλλαγής της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού κράτους, που θα αποτελέσει ταφόπλακα σε πολλές κοινωνικές κατακτήσεις των προηγούμενων δεκαετιών.
Καταρχήν με διάφορα νομοτεχνικά τεχνάσματα, η κυβέρνηση πραγματοποιεί κρας-τεστ για την (έμμεση) ιδιωτικοποίηση του (συνταγματικά κατοχυρωμένου για το δημόσιο χαρακτήρα του) αιγιαλού. Τα όσα συμβαίνουν στα Φαλάσαρνα του Νομού Χανίων είναι ενδεικτικά μιας νοοτροπίας που ξεκίνησε με το Ελληνικό (στο οποίο το κράτος πληρώνει πολλά για παρεμβάσεις για να εισπράξει λίγα ως κοινωνικό αντάλλαγμα ο μέσος Έλληνας) και προχωράει τώρα με τις περιοχές Natura. Το μήνυμα είναι σαφές: η πρόσβαση σε περιοχές φυσικού κάλους (που βοηθούν στην καλύτερη ποιότητα ζωής) πρέπει να είναι για λίγους.
Κατά δεύτερον έχουμε τα "εκτός σχεδίου δόμησης" ακίνητα, τα οποία με την καινούργια νομοθεσία καθίστανται άχρηστα για οποιαδήποτε άλλη χρήση πλην αυτή της αγροτοκτηνοτροφικής, εκτός βεβαίως αν παρουσιαστεί κάποιος "σωτήρας" και τα αγοράσει (για την εξυπηρέτηση του οποίου φυσικά έχει προνοήσει ήδη, η παρούσα κυβέρνηση). Αν προστεθεί σε αυτό και το αναμενόμενο τσουνάμι πλειστηριασμών, είναι κατανοητό ότι επιχειρείται η μεγαλύτερη αναδιανομή ιδιοκτησίας τόσο εντός, όσο και εκτός των τειχών.
Για την παιδεία δεν έχουμε να πούμε πολλά. Το μαζικό κλείσιμο σχολείων στην περιφέρεια, δείχνει το δρόμο για ότι θα συνεχιστεί οσονούπω και στα αστικά κέντρα. Στις περισσότερες των περιπτώσεων, οι συγχωνεύσεις σημαίνουν ότι τα παιδιά θα πρέπει να ταξιδεύουν 2 και 3 ώρες περισσότερο ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την υγεία και τις σχολικές τους επιδόσεις. Όχι πως τα πράγματα είναι καλύτερα για την ομογενειακή παιδεία (και πως θα μπορούσε άλλωστε) όπου τα δεδομένα υποδεικνύουν μια κατάσταση υπό διάλυση.
Και φυσικά στα όλα αυτά δε θα μπορούσε να λείπουν και οι αλλαγές στην υγεία που επιχειρούνται με το πρόσφατα ψηφισθέν νομοσχέδιο. Με το εν λόγω νομοσχέδιο το υπουργείο Υγείας καταργεί την πλήρη και αποκλειστική απασχόληση των γιατρών του ΕΣΥ, δηλαδή την εργασιακή σχέση που θεμελίωνε ο ιδρυτικός νόμος του 1983 και αποτέλεσε τη βάση για το σύστημα της δημόσιας υγείας. Ετσι, οι νοσοκομειακοί γιατροί πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης που υπηρετούν σε νοσοκομεία του ΕΣΥ και συμμετέχουν στην ολοήμερη λειτουργία θα έχουν τη δυνατότητα να ασκούν για δυο φορές την εβδομάδα ιδιωτικό έργο, είτε σε δικό τους ιατρείο είτε σε ιδιωτική κλινική, διαγνωστικό κέντρο κ.λπ. Ταυτόχρονα, η «πόρτα» του ΕΣΥ έχει ανοίξει ήδη και για τους ιδιώτες γιατρούς, οι οποίοι μέσω του θεσμού του «προσωπικού γιατρού» καλούνται να κάνουν εφημερίες εάν και όποτε τους ζητηθεί σε δημόσιες δομές Υγείας και νοσοκομεία ή να καλύψουν θέσεις που προκηρύσσονται και παραμένουν κενές λόγω χαμηλής διαθεσιμότητας. Ειδικά για τους πανεπιστημιακούς γιατρούς, προβλέπεται η δυνατότητα να παρέχουν υπηρεσίες σε κάθε είδους ιδιωτικές επιχειρήσεις (κλινικές, διαγνωστικά ή θεραπευτικά εργαστήρια κ.ά.) κατόπιν χορήγησης ειδικής άδειας από τη Σύγκλητο του ΑΕΙ. Για τα μέλη ΔΕΠ που υπηρετούν σε πανεπιστημιακές κλινικές ή πανεπιστημιακά εργαστήρια ή μονάδες τμημάτων ή σχολών Επιστημών Υγείας των ΑΕΙ, που είναι εγκατεστημένες σε νοσοκομεία του ΕΣΥ, προϋπόθεση για τη χορήγηση της ειδικής άδειας είναι η συμμετοχή τους στην ολοήμερη, πέραν του τακτικού ωραρίου, λειτουργία του νοσοκομείου τουλάχιστον δυο φορές την εβδομάδα, εκτός των ημερών εφημερίας. Το νομοσχέδιο δίνει ακόμα τη δυνατότητα στους γιατρούς, στο λοιπό επιστημονικό και νοσηλευτικό προσωπικό του ΕΣΥ, καθώς και σε πανεπιστημιακούς γιατρούς που εργάζονται σε κλινικές ή μονάδες ή εργαστήρια νοσοκομείων του ΕΣΥ ή των ΑΕΙ να συμμετέχουν σε ομάδες εργασίας όπως «Συμβουλευτικές Επιτροπές Εμπειρογνωμόνων» για φάρμακα και θεραπείες, με αυστηρά επιστημονικό περιεχόμενο, που λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό και οργανώνονται από φαρμακευτικές εταιρείες, με ή χωρίς αμοιβή, εφόσον έχουν λάβει σχετική άδεια από τον φορέα που τους εποπτεύει.
Αλήθεια ποιος πιστεύει ότι δε θα υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός αναγκαστικής προώθησης ασθενών που καταφεύγουν στα δημόσια νοσοκομεία, προς τα ιδιωτικά ιατρεία μεγαλογιατρών; Ή πως οι προσλήψεις μόνιμου ιατρικού προσωπικού θα αποτελούν πλέον μια μακρινή ανάμνηση αφού κάποιες εφημερίες θα καλύπτονται από ιδιώτες γιατρούς, έναντι αμοιβής που θα είναι σαφέστατα μεγαλύτερη από εκείνη που λάμβανε ο γιατρός αν ήταν μόνιμο προσωπικό του δημοσίου νοσοκομείου; Ή πως δε θα υπάρξει μια μετακίνηση ενδιαφέροντος από μερίδα γιατρών προς τις "Συμβουλευτικές Ομάδες Εργασίας" που θα πληρώνουν καλύτερα (και θα βοηθούν στο ταχύτερο άρμεγμα του Δημοσίου Συστήματος Υγείας);
Για όλα τα παραπάνω, μας αφορά όλους (και μάλιστα πολύ) το πρόσφατο νομοσχέδιο για την υγεία. Γιατί η αποδόμηση του Δημοσίου χαρακτήρα όλων αυτών για τα οποία πληρώνουμε (και μάλιστα ακριβά), θα οδηγήσει στη δημιουργία ακόμα μεγαλύτερων ανισοτήτων. Και κανείς δεν ξέρει πότε και σε ποια πλευρά θα καταλήξει...
