Ένα σχόλιο για τo θάνατο της βασίλισσας Ελισάβετ

 Ο νεκρός δικαιώνεται...Έτσι έλεγαν οι αρχαίοι και είναι κάτι που (ως επί το πλείστον) ακολουθείται, κάθε φορά που ένα "σημαίνον" (εντός και εκτός εισαγωγικών) πρόσωπο φεύγει για το "τελευταίο ταξίδι". Τότε διαβάζουμε για τις καλές στιγμές τους, ακούμε για τις επιτυχίες τους και μαθαίνουμε αστεία ή "ηρωϊκά" περιστατικά από τη ζωή τους, από ανθρώπους που τους "ήξεραν καλά". Βέβαια για να πούμε και την αλήθεια, αυτοί που συνήθως εμφανίζονται σε τέτοιες περιπτώσεις και μοιράζονται δημόσια τέτοια "ανέκδοτα", γνωρίζουν στην πραγματικότητα λίγο ή καθόλου τους "αποδημήσαντες εις Κύριον", και έχουν ελάχιστα να προσθέσουν στα όσα μοιράζονται μαζί μας. Αλλά αυτό είναι μια λεπτομέρεια για όλους εμάς που διαβάζουμε την είδηση... Αυτοί κάνουν τη δουλειά τους (δηλ. αναζητούν τα λεπτά δημοσιότητας που τόσο ποθούν) και εμείς τη δική μας (ενημερωνόμαστε, αναλογιζόμαστε ότι κανείς δε γλυτώνει από το θάνατο).

Για τη βασίλισσα Ελισάβετ της Αγγλίας δεν έχουμε να πούμε πολλά. Σε προσωπικό επίπεδο ήταν πολύ τυχερή γιατί όταν γεννήθηκε ήταν πολύ μακρυά από το θρόνο, στον οποίο κατέληξε γιατί ο θείος της Εδουάρδος, που ήταν βασιλιάς, αποφάσισε να παραιτηθεί "λόγω έρωτα". Έτσι ο πατέρας της (Γεώργιος ο ΣΤ') έγινε βασιλιάς, και μιας και δεν έκανε άλλο παιδί (και συγκεκριμένα γιο που θα έπαιρνε δικαιωματικά το θρόνο), η Ελισάβετ τον διαδέχτηκε όταν εκείνος απεβίωσε σε ηλικία μόλις 57 ετών. Σα βασίλισσα έγινε αγαπητή, γιατί έκανε αυτά που της είχαν μάθει καλά - και γιατί προσπάθησε να κρατήσει σε κάποιο επίπεδο τον τελευταίο θεσμό που έχει μείνει όρθιος σε μια χώρα που οι θεσμοί της "υποφέρουν" (όσοι δεν έχουν καταρρεύσει). 

Όσο αφορά την χώρα μας (και παρά το γεγονός οτι ο σύζυγός της ήταν Έλληνας που αποποιήθηκε εθνικότητα, τίτλους και δόγμα για να την παντρευτεί), ήταν πολύ σκληρή σε ό,τι αφορά τα εθνικά δίκαιά μας. Ειδικότερα, κράτησε σκληρή στάση απέναντι στους Κύπριους αδερφούς μας που είχαν ξεσηκωθεί για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, καταπατώντας την υπόσχεση που το Αγγλικό πολιτικό σύστημα και ο πατέρας της, τους είχαν δώσει, ως αντάλλαγμα για την εθελοντική συμμετοχή τους στον αγγλικό στρατό κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και για το γεγονός ότι η Ελλάδα παρέμεινε πιστή σύμμαχος της Μ. Βρετανίας μέχρι το τέλος. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν έδωσε χάρη σε κανένα Κύπριο αγωνιστή, και αρνήθηκε να κάνει αποδεκτή την αίτηση χάριτος ακόμα και για τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη, που ήταν μαθητής Γυμνασίου. 
Και μπορεί να γραφεί από πολλούς ότι η βασιλεία στην Μ. Βρετανία έχει ρόλο "διακοσμητικό", αλλά αυτό ισχύει σήμερα: την δεκαετία του '50, ο θρόνος είχε λόγο και ρόλο στην πολιτική σκηνή, τόσο για το εσωτερικό, όσο και για το εξωτερικό. Άρα η βασίλισσα Ελισάβετ έχει ευθύνη για το πως η Τουρκία απέκτησε ρόλο ως αντίβαρο της Ελλάδας στο Κυπριακό, οδηγώντας τη γείτονα χώρα σε ολοκληρωτική μεταστροφή της όσο αφορά αυτό το νησί. 

Στο τέλος όμως όπως προείπαμε, ο νεκρός δικαιώνεται. Έτσι θα μας μείνει η εικόνα της συμπαθητικής "γιαγούλας" που χαιρετούσε τα πλήθη, που έκανε δηλώσεις με πομπώδη τρόπο και που ταξίδευε ανά την υφήλιο, επισκεπτόμενη νησιά και πρώην αποικίες που έχουν κρατήσει τον κάτοχο του Βρετανικού θρόνου ως "κεφαλή" του κράτους τους, γιατί ήταν στους όρους ανεξαρτησίας τους. Θα μας μείνει επίσης η εικόνα της ως ειλικρινώς βαρυπενθούσα όταν πέθανε ο σύζυγός της Φίλιππος στην αρχή του έτους καθώς επίσης και η συγκέντρωση της οικογένειάς της στο σκωτσέζικο κάστρο της, για το τελευταίο αντίο. Όπως θα μαζευόταν δηλαδή κάθε οικογένεια στο προσκεφάλι ενός αγαπημένου της προγόνου, αν γνώριζε ότι αυτός ήταν κοντά στο τέλος της επίγειας ζωής του. Σε αυτό τουλάχιστον η βασίλισσα Ελισσάβετ δε διέφερε από καμία γιαγιά ή κανένα παππού...

Για τους υπόλοιπους; Να φτάσουμε υγιείς στα χρόνια της, και ας μην είμαστε βασιλιάδες!