Να το γιατί η τουρκική επέμβαση στην Συρία είναι ένα δωρεάν μάθημα για την Ελλάδα

Η Τουρκία τελικά κατάφερε - με τη δύναμη των όπλων και υπό την ανοχή των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. - να πετύχει αυτό που ήθελε. Να δημιουργήσει μια ζώνη κατοχής στην Βόρεια Συρία, απομακρύνοντας προς τον παρόν τον κουρδικό κίνδυνο από τα σύνορά τους. Γιατί ας μη γελιόμαστε, ο μόνος λόγος για τον οποίο ο Ερντογάν έκανε την επέμβαση στην Συρία ήταν αυτός - οποιαδήποτε άλλη δικαιολογία χρησιμοποιηθεί είναι ψευδής.
Εκ του αποτελέσματος φαίνεται επίσης ότι οι αρχικές πληροφορίες που ήθελαν τον Τράμπ να συναινεί ή τουλάχιστον να μη βάζει εμπόδια στην τουρκική επέμβαση στην Βόρεια Συρία ήταν μάλλον αληθινές. Ο Τράμπ επικοινώνησε με τον Ερντογάν πριν ξεκινήσει αυτή και αν ήθελε, αυτή θα είχε τερματιστεί εν τη γενέσει της. Εκ των υστέρων βέβαια υπήρξε αναδίπλωση - μετά τη γενική κατακραυγή - αλλά ήταν πολύ αργά για οτιδήποτε. Οι Τούρκοι είχαν πάρει αυτό που ήθελαν, έκαναν επίδειξη δύναμης και "ούτε γάτα, ούτε ζημιά".  Αν σκοτώθηκαν μερικές δεκάδες Κούρδοι και εκτοπίστηκαν μερικές χιλιάδες άνθρωποι - δεν έγινε και κάτι...Οι Αμερικάνοι έκαναν τη δουλειά τους και τώρα αποχώρησαν, αφήνοντας πίσω τους συντρίμια. Ότι είχαν κάνει δηλαδή στο Βιετνάμ, στην Κορέα (παλιότερα) και στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ (πρόσφατα).
Σε όλο αυτό το σκηνικό απουσιάζει ηχηρά η Ε.Ε. γιατί την οποία όμως είναι άδικο να πούμε οτιδήποτε. Εδώ δεν έχουν παρθεί ουσιαστικά μέτρα ενάντιά της Τούρκους για την κατάφωρη παραβίαση των ζωτικών δικαιωμάτων της Κύπρου, ενώ υπάρχουν ακόμα και σήμερα χώρες που θέλουν την Τουρκία ως μέλος του "κλάμπ των ηλιθίων" (δηλ. του ευρώ) - θ' ασχοληθεί και θ' αντιδράσει ουσιαστικά για τα όσα κάνουν οι τελευταίοι στους Κούρδους και τη Συρία; Σοβαροί να είμαστε...
Τα όσα έγιναν στην Συρία αποτελούν προσβολή για τον "ελεύθερο" και "δημοκρατικό" κόσμο, παράλληλα όμως δίνουν και ένα πολύ καλό και κυρίως αναίμακτο μάθημα στην χώρα μας, για το τι θα πρέπει να περιμένει από μια μεγαλύτερη σύμπλευση με τους Αμερικανούς και τη στρατηγική αγκίστρωση της χώρας μας στην Γαλλία. Πιο συγκεκριμένα, η πρόσφατη συμφωνία για τις βάσεις, η οποία βέβαια τελικά παραμένει με χρονικό όριο και δε θα είναι "αορίστου" όπως ήθελαν αρχικά οι Αμερικανοί,  ενισχύει την αμερικανική παρουσία στην χώρα μας, σε βαθμό που η όλη κατάσταση να θυμίζει τις δεκαετίες του '60 και του '70, αφού στα έγγραφα της συμφωνίας για τις "Αμερικανικές Ευκολίες" (όπως επισήμως ονομάζονται οι βάσεις) έχουμε τρεις νέες "εισόδους": τη Λάρισα, το Στεφανοβίκι και την περιοδική χρήση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης, παράλληλα με την πιο εκτεταμένη χρήση του λιμανιού της Σούδας. Το "δόγμα Τσίπρα-Καμμένου" βέβαια - το οποίο ακολουθεί μετά χαράς και παρρησίας και η κυβέρνηση Μητσοτάκη - στηρίζεται σε μια απλή λογική: "Αν υπάρχουν αμερικανικές βάσεις παντού στην Ελλάδα, δεν υπάρχει περίπτωση η Τουρκία να δημιουργήσει θερμό επεισόδιο πουθενά στον ελλαδικό χώρο". Αυτή η λογική βέβαια καταρρίπτεται από τη στάση των Η.Π.Α. στην Βόρεια Συρία: Μόλις οι Αμερικάνοι έκαναν τη δουλειά τους, οι Κούρδοι "συμμαχοί" τους, εγκαταλείφθηκαν στην τύχη τους. Βέβαια οι Κούρδοι θα έπρεπε να είχαν διδαχτεί από την ιστορία και να μάθουν να μην πιστεύουν σε χρονικά μακρινά ανταλλάγματα - για παράδειγμα οι σημερινοί διώκτες τους οι Τούρκοι, με την υπόσχεση της μελλοντικής αυτονομίας, τους είχαν χρησιμοποιήσει εναντίον τον Ελλήνων το 1922 (παρά το ότι ο Βενιζέλος ήταν από τους κύριους υποστηρικτές ενός Κουρδικού κράτους στις διάφορες συνθήκες που διαπραγματεύτηκε στην περιοχή και κυρίως στην Συνθήκη των Σεβρών), ενώ και οι Αμερικανοί τους έχουν "πουλήσει" πολλές φορές στο παρελθόν. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα έπρεπε να τιμωρηθούν - απλά δείχνει ξεκάθαρα τη λογική και το σκεπτικό των Η.Π.Α. απέναντι σε όσους θεωρούν "αναλώσιμους".
Κοντά στους Αμερικανούς και οι Γάλλοι. Μπορεί να στήριξαν ποικιλοτρόπως την εμπλοκή των Κούρδων στην μάχη κατά του ISIS, αλλά στη δύσκολη ώρα, δεν κατάφεραν να κινητοποιήσουν την Ε.Ε. για να τους υποστηρίξει ουσιαστικά. Οι φανφαρόνικες ανακοινώσεις και οι οικονομικές, "δήθεν" τιμωρίες, έχουν μικρό αντίκτυπο σε μια χώρα όπως η Τουρκία που και οικονομικά προβλήματα έχει και διχασμένη είναι. Οι μόνοι που είχαν το σθένος να μπουν στη μέση (και να το παίξουν προστάτες) ήταν οι Ρώσοι - με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την περιοχή.
Και για να εξηγούμαστε: όχι πως οι Ρώσοι είναι καλύτεροι, ούτε σημαίνει πως αν ξαναγίνουμε κολλητοί θα μας υποστηρίξουν σε μια ελληνοτουρκική διαμάχη. Σοβαροί να είμαστε - κάτι τέτοιο δε θα συμβεί (όπως δεν έχει συμβεί ποτέ στο παρελθόν).
Απλά η χώρα μας θα πρέπει να μάθει, έστω και με αυτό τον τρόπο, ότι οι υποχωρήσεις και οι παραχωρήσεις με μελλοντικό αντάλλαγμα μια υποστήριξη, δεν είναι προς όφελος της χώρας. Τόσο η Ε.Ε., όσο και οι Η.Π.Α., στην καλύτερη των περιπτώσεων θα κάνουν μια ανακοίνωση στήριξης. Αλλά για τέτοιες δεν έχουμε ανάγκη - θα μας υποστηρίξουν τα παγκόσμια social media...Εμείς χρειαζόμαστε είτε στρατιωτικό υλικό νεώτερης γενιάς για να ενισχύσουμε την αποτρεπτική ισχύ (τόσο για μας όσο για την Κύπρο που δεν έχει να προσβλέπει αλλού), είτε στρατιωτική συμπαράταξη - αν συμβεί κάτι. Αλλιώς ας πάμε στον μεγαλύτερο πλειοδότη - ίσως έτσι τουλάχιστον βγει κάτι...

Μήπως ετοιμάζονται "δυσάρεστες" εκπλήξεις για τα δημόσια ταμεία με αφορμή την "επένδυση" στο Ελληνικό;

Η εφημερίδα "Documento" παρουσιάζει σε πρόσφατο άρθρο της (ολόκληρο το άρθρο βρίσκεται εδώ), ορισμένα εξαιρετικά ενδιαφέροντα στοιχεία για το Ελληνικό και την περίφημη "επενδύση" που προγραμματίζεται εκεί. Πιο συγκεκριμένα ανατρέπει ολοκληρωτικά το όλο αφήγημα περί "έντιμου" επενδυτή και προσπαθεί να προκαταβάλει τις όποιες αρνητικές εξελίξεις για τα δημοσιονομικά, ετοιμάζεται να πάρει η κυβέρνηση προκειμένου να "σωθεί" η επένδυση. Παράλληλα θέτει σημαντικά ερωτήματα για το μέγεθος των κεφαλαίων διαθέτει η επενδύτρια εταιρεία, τα οποία φαίνονται ανεπαρκή για να ολοκληρωθεί το έργο με βάση τη προγραμματική σύμβαση...Πιο συγκεκριμένα αναφέρει: "...Γιατί ο επενδυτής με βάση τη σύμβαση που έχει υπογράψει και έχει εγκριθεί από τη Βουλή οφείλει, και μάλιστα κατά την πρώτη φάση του έργου, να χρηματοδοτήσει και να κατασκευάσει σειρά έργων υποδομής. Και τώρα που η ώρα πλησιάζει, οι πληροφορίες, λένε, ότι θέλει να επιτύχει… εκπτώσεις στις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει γιατί διαπιστώνει ότι δεν βγαίνει…"

Και λίγο παρακάτω:
"...με την υπογραφή του Μνημονίου Συναντίληψης μεταξύ του ΤΑΙΠΕΔ και της Hellinikon Global ISA για λογαριασμό της Lamda Development, στις 7 Ιουνίου 2016 το οποίο συμπλήρωσε τη σύμβαση του 2014 ο επενδυτής ανέλαβε συνολικά την ευθύνη για τη χρηματοδότηση και κατασκευή: -Ολων των συγκοινωνιακών υποδομών -Των εγκαταστάσεων και δικτύων κοινής ωφέλειας -Των αναγκαίων λιμενικών έργων -Τη δημιουργία πεζοδρόμων και ποδηλατοδρόμων μήκους 50 χιλιομέτρων -Την υπογειοποίηση τμήματος της λεωφόρου Ποσειδώνος -Την αναπαλαίωση και λειτουργία των διατηρητέων κτηρίων εντός του ακινήτου -Την πλήρη ανάπλαση του παραλιακού μετώπου -Τη δημιουργία 1 χιλιομέτρου παραλίας ελεύθερης προς χρήση στο κοινό. Μια ακόμα δέσμευση πολύ σημαντικού χαρακτήρα που ανέλαβε ο επενδυτής ήταν η επίλυση του προβλήματος απορριμμάτων των όμορων δήμων. Ετσι η Lamda Development αναλαμβάνει να συμμετάσχει με ποσοστό έως και 50% στη μελέτη και κατασκευή κέντρου διαλογής ανακυκλώσιμων υλικών, σταθμού μεταφόρτωσης απορριμμάτων και χώρου μεταφόρτωσης/προσωρινής αποθήκευσης ανακυκλώσιμων προϊόντων σε περιοχή εκτός του ακινήτου."
Ενώ το "κλου" της υπόθεσης βρίσκεται λίγο παρακάτω:
"...Κατά τη διαπραγμάτευση για το Μνημόνιο Συναντίληψης η κυβέρνηση Τσίπρα πέτυχε επιπρόσθετα να γίνουν επενδυτική προτεραιότητα τα έργα υποδομής και το μητροπολιτικό πάρκο. Ετσι ορίζεται σαφώς ότι τα έργα υποδομής θα γίνουν την πρώτη πενταετία, πρόβλεψη που δεν υπήρχε στην αρχική σύμβαση της κυβέρνησης Σαμαρά. Επίσης ειδικά ως προς το Μητροπολιτικό Πάρκο Πρασίνου και Αναψυχής συμφωνήθηκε ότι η ολοκλήρωσή του αποτελεί χρονικά επενδυτική προτεραιότητα, ότι κάθε αυτοτελές τμήμα του που ολοκληρώνεται εντός των πρώτων πέντε ετών θα τίθεται στη διάθεση των πολιτών, ενώ ο επενδυτής αναλαμβάνει και την υποχρέωση να καλύψει τη συντήρηση και την ασφάλεια του Μητροπολιτικού Πάρκου Πράσινου και Αναψυχής. Με απλά λόγια ο επενδυτής δεσμεύτηκε ότι θα καταβάλει τουλάχιστον 1,5 δισεκατομμύριο ευρώ για τα απαραίτητα έργα υποδομής και μάλιστα κατά την πρώτη φάση της επένδυσης. Δεσμεύτηκε επίσης η επένδυση να ολοκληρωθεί σε συντομότερο χρόνο και συγκεκριμένα ότι το 80% των επενδύσεων θα γίνει στα δώδεκα χρόνια έναντι των δεκαπέντε που προβλέπονταν στην αρχική σύμβαση. Επιπρόσθετα ο επενδυτής θα πρέπει με την ολοκλήρωση της παραχώρησης της έκτασης να καταβάλει στο δημόσιο το 51% του τιμήματος για το Ελληνικό, δηλαδή, περίπου 450 εκατ. ευρώ. Και οι πληροφορίες, λένε, ότι εκεί ακριβώς βρίσκεται το μεγάλο πρόβλημα για τη Lamda Development."
Δηλαδή με λίγα λόγια o επενδυτής δε θέλει:
α) ούτε να καταβάλλει το (χαμηλό σε κάθε περίπτωση) τίμημα την προγραμματισμένη χρονική στιγμή και
β) ούτε ν' αναλάβει το κόστος των παρεμβάσεων που πρέπει να γίνουν και οι οποίες σε κάθε περίπτωση πρέπει να γίνουν ώστε να μπορέσει να ολοκληρωθεί το έργο με βάση τις μακέτες που έχει παρουσιάσει.
Το ερώτημα βέβαια είναι άλλο. Οι "επενδυτές" μπορεί να θέλουν τα πάντα. Εκπτώσεις στα τιμήματα, καθυστερήσεις στην ώρα των πληρωμών ή το κράτος ν' αναλάβει τα έργα υποδομής. Η κυβέρνηση είναι διαθετημένη να κάνει τις όποιες υποχωρήσεις ζητάνε; Γιατί μπορεί δημόσια να θεωρούν "λογικό" το αίτημα των "επενδυτών" να ΜΗ γνωμοδοτεί το Υπουργείο Πολιτισμού για τα κτίρια που θα σηκώνονται στο Ελληνικό (παρότι αρχικά το είχαν αποδεκτεί), αλλά από την αλλαγή της σχετικής κοινής υπουργικής απόφασης μέχρι την προσβολή του δημοσίου συμφέροντος (που θα επέλθει αν ικανοποιηθεί έστω και ένα από τα "υπόλοιπα" αιτήματά τους) υπάρχει μεγάλη απόσταση.
Και κάτι τελευταίο: αν είναι αλήθεια όπως γράφει ο Τάσος Τέλογλου εδώ ότι η Lamda μπορεί και να μην έχει τα απαιτούμενα κεφάλαια για την επένδυση στη διάθεσή της, υπάρχει κάποιος μηχανισμός ελέγχου ώστε να μη "φεσωθεί" το Δημόσιο και να μη βρεθεί προ εκπλήξεως και αναγκαστεί να κάνει εκ των υστέρων υποχωρήσεις σε κομβικά ζητήματα;