Από την Μεγαλοοικονόμου στον Τζουμάκα - οι μεταγραφές του ΣΥΡΙΖΑ εν όψη εκλογών

Οι μεταγραφές στην πολιτική δεν είναι πρόσφατο φαινόμενο. Συμβαίνει από τα πρώτα χρόνια της κοινοβουλευτικής μας ιστορίας - τα πρώτα δε χρόνια της Μεταπολίτευσης οι αλλαγές πολιτικής στέγης είχαν πάρει χαρακτήρα χιονοστιβάδας με το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ να κάνουν "επιθέσεις" στα κεντρώα και υπόλοιπα δεξιά κόμματα αντίστοιχα, ώστε να μαζέψουν πολιτευτές, βουλευτές και ψήφους. Κάποιες φορές αυτό συμβαίνει με τρόπο αστείο - και και έχει αποτυπωθεί με χιούμορ και στον κινηματογράφο με την κλασική σκηνή που φιλοξενούμε παρακάτω από την ταινία "Τζένη-Τζένη". 

Η συγκεκριμένη σκηνή μας ήρθε στο μυαλό με τις πρόσφατες "μεταγραφές" του ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο προσήλθαν αυτοβούλως αρκετοί πρώην "σοσιαλιστές" και μη, για να τον στηρίξουν - προς όφελος του λαού πάντα - στις προσεχείς εκλογές. 
Ένα ενδιαφέρον, σχετικό άρθρο, έγραψε ο Θέμης Καίσαρης και δημοσιεύτηκε στο in.gr:

Κόβεις τον Στέφανο Τζουμάκα, στην όγδοη δεκαετία της ζωής του, για Κριστιάνο Ρονάλντο; Κόβεις τον Νίκο Μπίστη για Νεϊμάρ; Τον Ραγκούση για Σουάρες; Τι μπορεί να προσφέρει στον ΣΥΡΙΖΑ η προσθήκη της Προοδευτικής Συμμαχίας; Αφού κυβερνήσαμε τέσσερα χρόνια με τους ακροδεξιούς, γυρίζουμε το φύλλο και ψάχνουμε να βρούμε άκρη με τη σοσιαλδημοκρατία. Αφού μαζέψαμε πολιτικά παρατράγουδα, σαν τη Μεγαλοοικονόμου και τον Παπαχριστόπουλο, για να τη βγάλουμε έξι ακόμα μήνες κάνουμε αριστερή στροφή. Ο καλός ο μύλος, όλα τα αλέθει. Σήμερα έτσι, αύριο αλλιώς.
Το ΠΑΣΟΚ δεν πληρώνει τα δάνειά του αλλά ο Τζουμάκας που το υπηρέτησε είναι ευπρόσδεκτος. Με τον Αλέξη στην επίσημη πρώτη, στο Γαλάτσι, να ανοίγει τη φιλόξενη αγκαλιά του για να τον υποδεχθεί.
Αυτόν που ο Βερναρδάκης αποκαλούσε «σαχλαμάρα». Ο Σημίτης χρεοκόπησε τη χώρα, αλλά ο Μπίστης που διετέλεσε επίσης υπουργός του, ευπρόσδεκτος.

Προξενιά
Οι μεταγραφές στο ποδόσφαιρο είναι επιβεβλημένες. Οι ομάδες οφείλουν να ενισχύονται. Και για λόγους ουσίας και για λόγους εντυπώσεων. Για να καλύψουν τα κενά τους, να βελτιώσουν την ποιότητα του ρόστερ, αλλά και για να ανανεώσουν τον «θίασο». Οι ίδιοι και οι ίδιοι πρωταγωνιστές κουράζουν. Ο κόσμος θέλει να βλέπει καινούργια πρόσωπα. Και οι ποδοσφαιριστές θέλουν να αλλάξουν περιβάλλον και να ανανεωθούν.
Οπως ο Ρονάλντο που άφησε τη Μαδρίτη για το Τορίνο. Κι ανάλογη με τα χρήματα που διαθέτεις είναι και η ποιότητα. Στην πολιτική οι μεταγραφές δεν γίνονται έναντι χρημάτων. Υπάρχει ιδεολογικό επίχρισμα. Δεν με εκφράζει πλέον αυτός ο πολιτικός σχηματισμός, φεύγω και πάω στο απέναντι μαγαζί. Στη θεωρία. Στην πράξη, το κυρίαρχο είναι η επιβίωση. Να σώσουμε το τομάρι μας, για να το πούμε ψυχρά.
Κι όταν η συγκυρία μάλιστα βρίσκει τον απέναντι σε ώρα ανάγκης, ευδοκιμούν προξενιά τύπου Τέρενς Κουίκ και Ελενας Κουντουρά.

Ψευδαίσθηση
Τα μάτια μας έχουνε δει πολλά. Είδαμε τους νεοφιλελεύθερους μέχρι τα μπούνια Στέφανο Μάνο και Ανδρέα Ανδριανόπουλο να εντάσσονται στο ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου. Ταυτόχρονα και η Μαρία Δαμανάκη. Εχουν αυτή την ψευδαίσθηση της διεύρυνσης όλα τα κόμματα. Οτι κάποια ονόματα από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους θα φέρουν μαζί τους κόσμο. Οταν είναι αμφίβολο αν θα φέρουν ακόμα και τις ψήφους των στενών συγγενών τους. Κακά τα ψέματα. Ούτε Μέσι, ούτε Ρονάλντο υπάρχουν στην πολιτική. Να τους κάνεις μεταγραφή και να αλλάξουν τα δεδομένα. Ούτε καν Πόνσε να σκοράρει και να σου πάρει κάποια παιχνίδια. Τίποτα. Ειδικότερα στις σημερινές συνθήκες. Οταν το Νο1 κριτήριο μακράν του δευτέρου είναι το οικονομικό. Και σε ό,τι έχει να κάνει με μεμονωμένα πρόσωπα από δω κι από κει, μπορείς να το καταλάβεις. Είναι η πολυσυλλεκτικότητα των κομμάτων εξουσίας. Να ψαρέψουν ψήφους από παντού.

Νταραβέρι 
Κάπως έτσι εντάχθηκε στη ΝΔ ο Τατσόπουλος κι αναμένεται να γίνει το ίδιο με τους Ψαριανό – Αμυρά. Στην προκειμένη περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουμε να κάνουμε με μεμονωμένες περιπτώσεις. Αλλά για μηχανή. Για φάμπρικα. Αφήνουμε πίσω τις αγκαλιές και τα φιλιά με τον Καμμένο και το νταραβέρι με το μόρφωμα των ΑΝΕΛ και κάνουμε δήθεν αριστερή στροφή. Λες και πρόκειται για αυτοκίνητο. Που με την ίδια άνεση στρίβεις το τιμόνι δεξιά ή αριστερά. Με την ίδια άνεση που κυβερνήσαμε μέχρι σήμερα με τους ακροδεξιούς να κυβερνήσουμε αύριο με τους προοδευτικούς. Η δουλειά να γίνεται. Με ποιον τρόπο και με ποιους ουδεμία σημασία έχει. Το ομολόγησε άλλωστε φόρα παρτίδα ο Β. Αποστόλου. Οταν του τέθηκε η ερώτηση, αν οι γέφυρες που προσπαθεί να χτίσει ο ΣΥΡΙΖΑ φτάνουν μέχρι τον Βαγγέλη Βενιζέλο. Πιο ψυχρά, πιο απροκάλυπτα δεν θα μπορούσε να απαντήσει.

Ρετάλια 
«Η συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων αφορά πολιτικούς χώρους. Είναι μία έκκληση σε όλες τις προοδευτικές δυνάμεις. Αν σ’ αυτή την προσπάθεια υπάρχουν και πρόσωπα, εμείς δεν μπορούμε να αποκλείσουμε κανέναν». Και με τον διάολο δηλαδή, αρκεί να μείνουμε στην εξουσία. Ξαναλέμε ότι δεν πρόκειται για τις συνήθεις μεμονωμένες μεταγραφές που κάνουν όλα τα κόμματα, σε όλες τις προεκλογικές περιόδους. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάει στις εκλογές μ’ αυτό το κόλπο. Με ένα δήθεν προοδευτικό μέτωπο, από όσα πολιτικά ρετάλια είναι διαθέσιμα. Δυστυχώς όμως για τον Αλέξη, μεταγραφές που θα ενθουσιάζουν και θα ξεσηκώσουν τον κόσμο δεν υπάρχουν στην πολιτική. Κι αν κάποιος έχει αντίθετη γνώμη και θεωρεί μεταγραφή αεροδρομίου τον Τζουμάκα (φωτογραφία κάτω) ή τον Μπίστη, πάσο. Μπορεί ωστόσο να ψηθεί περί αυτού το εκλογικό σώμα; Για φινάλε, η εξής υπόθεση εργασίας. Οτι στις εκλογές, επαναλαμβάνονται τα αποτελέσματα του Σεπτεμβρίου του 2015. Φούμαρα Ακριβώς τα ίδια. Πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ, στη Βουλή οι ΑΝΕΛ με 3,69% και δέκα βουλευτές. Απίθανο, εξωπραγματικό 100% αλλά ας πούμε ότι γίνεται. Θα κωλώσουν ο Αλέξης και ο Πάνος να ξανασυνεργαστούν και να φτιάξουν κυβέρνηση; Και τα φούμαρα περί προοδευτικών συμμαχιών να πάνε περίπατο; Τρέχοντας. Υπάρχει έστω κι ένας από τα δέκα εκατομμύρια Ελληνες που να έχει αντίρρηση επ’ αυτού;

Αυτό που έλειπε στην Ελλάδα - Ο Ηλίας Ψινάκης υποψήφιος ευρωβουλευτής

Την εκλογή του Ηλία Ψινάκη στην δημαρχία Μαραθώνα, την αντιμετώπισαν πολλοί ως κάτι "αναπόφευκτο". "Γνωστός είναι, ο προηγούμενος δήμαρχος δεν έκανε και τίποτα το σπουδαίο (Σ.Σ. είπαν), γιατί όχι και αυτός;". Και μετά ήρθαν οι πυρκαγιές στην Ανατολική Αττική και καταλάβαμε όλοι, ότι δε φτάνει το κοφτερό μυαλό, ούτε η αθυροστομία για να γίνει κανείς καλός δήμαρχος. Χρειάζεται και η πραγματική διάθεση για προσφορά, οι διοικητικές ικανότητες και (όταν έρθει η ώρα) η αυτονόητη ανάληψη ευθυνών, για ό,τι έχει κάνει κανείς ή και ακόμα για ό,τι ΔΕΝ έχει κάνει. Και μετά ήρθε η ανακοίνωση του Ηλία Ψινάκη ότι θα ηγηθεί ομάδας στις Ευρωεκλογές, γιατί "του το ζήτησαν από τις Βρυξέλλες". Προφανώς (αν είναι αλήθεια) στις Βρυξέλλες εντυπωσιάστηκαν για το πόσο μεγάλες ήταν οι ανθρώπινες απώλειες και οι καταστροφές στον Δήμο του κυρίου Ψινάκη καθώς και το πόσο απροετοίμαστο είχε τον Δήμο του απέναντι σε μια τέτοια καταστροφή. Σου λένε οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών "τόσους ανίκανους και τόσα σούργελα έχουμε μαζέψει στην Ευρωβουλή αλλά κάτι τέτοιο δεν έχουμε" και του είπαν "δεν κατεβαίνεις και εσύ;". Και γιατί όχι; Ο κατήφορος στο κάτω-κάτω δεν έχει τελειωμό...
Το άρθρο του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου στο in.gr, βάζει τα πράγματα στη θέση τους:
"Προφανώς και το ίδιο το γεγονός είναι τουλάχιστον εξωφρενικό. Ένας τύπος που από την κουτσομπολίστικη πλευρά της show biz βρέθηκε να εκλέγεται δήμαρχος και ο οποίος υπήρξε προκλητικά (και κατά τις εισαγγελικές αρχές επίσης,, εγκληματικά) ανεύθυνος ως προς την προετοιμασία για να αποφευχθεί μια τραγωδία όπως αυτή στην Ανατολική Αττική, έρχεται να διεκδικήσει θέση στην Ευρωβουλή. 
Ένας τύπος που ήταν εμφανώς άσχετος με το αντικείμενο και απρόθυμος για την ευθύνη του δημάρχου, θέλει να εκπροσωπήσει τη χώρα στην Ευρώπη. Ένα πρόσωπο, οι δηλώσεις του οποίου για το πόσο «ήσυχα κοιμάται» αποτελούν ουσιαστικά προσβολή στη μνήμη των θυμάτων στο Μάτι, θέλει να είναι «εκπρόσωπος του έθνους». Όμως, το πρόβλημα δεν είναι ο Ψινάκης. Αυτός έχει κάθε δικαίωμα να μας δουλεύει ψιλό γαζί και να κάνει το κομμάτι του. Γιατί το δικαίωμα αυτό του το δώσαμε εμείς όλα αυτά τα χρόνια που προτιμούσαμε να εκλέγουμε καλλιτέχνες, ηθοποιούς, τραγουδιστές, ακόμη και τηλεμαϊντανούς, αντί για ανθρώπους που είτε έχουν τη γνώση είτε την πολιτική και κοινωνική εμπειρία γι’ αυτό που καλούνται να κάνουν. 
Ρίξτε μια ματιά διαχρονικά σε ψηφοδέλτια και θα βρείτε ουκ ολίγα τέτοια παραδείγματα τέτοιων «ατυχών» επιλογών. Όμως, δεν είναι ευθύνη μόνο των κομμάτων που προσπάθησαν πίσω από τις περσόνες να συγκαλύψουν το προγραμματικό τους κενό. Είναι και ευθύνη των πολιτών που αντί να διαλέγουν κόμματα, πολιτικές, προγράμματα, ανθρώπους με κύρος και γνώσεις, προτιμούν να ψηφίζουν ό,τι τους γυαλίζει γιατί απλά το είδαν στην… μεσημεριανή ζώνη της τηλεόρασης. Που θεωρούν ότι όποιος είναι «γνωστός» είναι και άξιος. Που αντιμετωπίζουν τις εκλογές με όρους χαβαλέ. Και μετά κάνουν τον Ψινάκη δήμαρχο και τον Λεβέντη «πολιτικό αρχηγό». Επομένως, ας μην μας πιάνει το παράπονο αφού έχουμε ψηφίσει. Παραφράζοντας το γνωστό ρητό: «ουδέν σφάλμα αναγνωρίζεται, μετά την απομάκρυνση από την κάλπη»".