Ελληνο-τουρκικά: μήπως ήρθε το τέλος των ιδεολογικό-πολιτικών ιδεοληψιών όσο αφορά την αντιμετώπιση της κρίσης;

Η Τουρκία τον τελευταίο καιρό έχει ξεπεράσει κάθε όριο προκλητικότητας απέναντι στην Ελλάδα. Την ίδια στιγμή που οι δύο χώρες υποτίθεται "συνομιλούν" και "συνεργάζονται" γι ια σωρεία θεμάτων (ξεκινώντας από το προσφυγικό και καταλήγοντας στο Κυπριακό), οι παραβιάσεις και προκλητικές κινήσεις σε όλα τα θέματα έχουν φτάσει σε επίπεδα ρεκόρ για την περίοδο μετά το 1974.

Είναι προφανές ότι η χώρα μας πρέπει ν' αλλάξει στάση. Κάτι τέτοιο δεν υποστηρίζεται από "εθνικιστικές" βλέψεις, ούτε από "φιλοπολεμική" διάθεση. Είναι απλώς το ελάχιστο που μπορεί να κάνει για να κρατήσει ένα ίχνος εθνικής αξιοπρέπειας, την οποία φαίνεται να έχουμε απωλέσει. Είναι προφανές βέβαια ότι και η στάση του κ. Αναστασιάδη, προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, δε βοηθάει προς αυτή την κατεύθυνση. Απαιτείται συντονισμός ενεργειών, προς το συμφέρον ολόκληρου του ελληνισμού. To ίδιο μήνυμα προφανώς πάει τόσο προς την μείζονα αντιπολίτευση της Ελλάδας όσο και αυτή της Κύπρου. Η ΝΔ έχει προτεραιότητα να μη στεναχωρήσει τους Ευρωπαίους ιδεολογικούς συμμάχους, ενώ το ΑΚΕΛ χαμένο στο δόγμα "ένας λαός-ένα κράτος" παραβλέπει ότι η τουρκο-κυπριακή πλευρά ελέγχεται πλήρως από την Τουρκία, κάτι που δεν πρόκειται ν' αλλάξει ποτέ.

Γράφει σχετικά μακροσκελώς ο Μιχάλης Διακαντώνης στο mignatiou.com:

"Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις αποτελούν αδιαμφισβήτητα το σημαντικότερο κεφάλαιο της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Απ’ την περίοδο των σεισμών του 1999, ξεκίνησε μια προσπάθεια επαναπροσέγγισης των δύο χωρών μέσω συνεργασίας σε θέματα «χαμηλής πολιτικής» (εμπόριο, τουρισμός, πολιτισμός) που συνοδεύτηκε απ’ την μείωση της στρατιωτικής έντασης, αλλά και την έναρξη διερευνητικών επαφών για το θέμα της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας. Η προσπάθεια αυτή συνεχίστηκε το 2009 μέσω της σύστασης του Ανωτάτου Συμβουλίου Συνεργασίας, που αποσκοπούσε στην περαιτέρω διεύρυνση των δεσμών των δύο κρατών στους προαναφερθέντες τομείς. Οι συγκεκριμένες δράσεις είναι σύμφωνες με τη Φιλελεύθερη σχολή σκέψης στις Διεθνείς Σχέσεις, η οποία υποστηρίζει ότι η οικονομική αλληλεξάρτηση και η ύπαρξη συνεργασίας σε ζητήματα χαμηλής πολιτικής, είναι ικανή να δημιουργήσει ισχυρούς δεσμούς ανάμεσα στα κράτη, περιορίζοντας έτσι την πιθανότητα πολεμικών συγκρούσεων. Η προσδοκία που γεννάται, είναι ότι οι εν λόγω διαδικασίες με την πάροδο του χρόνου, θα διευκολύνουν την επίτευξη συγκλίσεων σε θέματα «υψηλής πολιτικής», όπως είναι αυτά της εθνικής ασφάλειας και κυριαρχίας. Ποιος είναι, όμως, μέχρι ώρας ο πραγματικός αντίκυπος αυτών των πολιτικών προσέγγισης Ελλάδας-Τουρκίας και ποια η πιθανή εξέλιξή τους, με βάση τις υπάρχουσες συνθήκες στο εγχώριο και διεθνές περιβάλλον; 

Η Τουρκία ως «αρνητής» του Διεθνούς Δικαίου 
Προτού αναφερθούμε στα αποτελέσματα που επιτεύχθησαν μέσω της διπλωματικής προσέγγισης των δύο κρατών, θα πρέπει να τονίσουμε ότι οι ελληνοτουρκικές διαφορές εκτείνονται σ’ ένα μεγάλο εύρος ζητημάτων και χαρακτηρίζονται απ’ την διαχρονική άρνηση της Τουρκίας να αποδεχτεί τα τετελεσμένα που προκύπτουν απ’ το Διεθνές Δίκαιο και τις Διεθνείς Συνθήκες και Συμβάσεις. Πιο συγκεκριμένα, η Τουρκία: το 1973 παρείχε παράνομη άδεια ερευνών στην κρατική εταιρεία πετρελαίου για την περιοχή του Αιγαίου, αμφισβητώντας ευθέως μέρος της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, τα όρια της οποίας προβλέπονται απ’ τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας (1982). αμφισβητεί, με απειλή πολέμου (casus belli), το νόμιμο και κυριαρχικό δικαίωμα της Ελλάδας να επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη της μέχρι τα 12 ναυτικά μίλια, όπως προβλέπει το Δίκαιο της Θάλασσας, ενώ παραβιάζει διαρκώς και τον ελληνικό εθνικό εναέριο χώρο. αμφισβητεί την κυριαρχία επί ελληνικών νησιών, καθώς και τα θαλάσσια σύνορα της Ελλάδας, αποσκοπώντας στη δημιουργία «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο, κατά παράβαση της Συνθήκης της Λωζάννης (1923), της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων (1947) και των Ιταλο-Τουρκικών Συμφωνιών του 1932. Επιπλέον, απαιτεί την αποστρατικοποίηση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, παρά τα όσα ορίζονται στη Σύμβαση του Montreux (1936), τη Συνθήκη της Λωζάννης και σε αντίθεση με την ισχυρή παρουσία τουρκικών στρατιωτικών δυνάμεων στις ακτές της Μικράς Ασίας. αμφισβητεί τις αρμοδιότητες που ασκεί η Ελλάδα εντός του FIR Αθηνών, βάσει των αποφάσεων του Διεθνούς Οργανισμού Πολιτικής Αεροπορίας (ICAO), παραβιάζοντας με τα πολεμικά της αεροσκάφη τους κανόνες εναέριας κυκλοφορίας. Όσον αφορά τις περιοχές έρευνας και διάσωσης, η Τουρκία εξέδωσε το 1988 κανονισμό που επεκτείνει τα δικαιώματά της σε τμήμα του FIR Αθηνών. 
Ο κανονισμός αυτός έρχεται σε αντίθεση με τη διεθνή πρακτική, τις συστάσεις του Διεθνούς Ναυτιλιακού Οργανισμού (ΙΜΟ) και του Διεθνούς Οργανισμού Πολιτικής Αεροπορίας, αλλά και με όσα ορίζονται στις Συμβάσεις του Σικάγο (1944) και του Αμβούργου (1979). έχει εισβάλλει στρατιωτικά στην Κύπρο απ’ το 1974 και κατέχει παράνομα το 37% της νήσου, παραβιάζοντας τα δικαιώματα των Ελληνοκυπρίων προσφύγων, των αγνοουμένων και των συγγενών τους, ενώ συνεχίζει με συστηματικό τρόπο τον παράνομο εποικισμό, έχοντας μάλιστα προβεί σε μονομερή ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του ψευδοκράτους το Νοέμβριο του 1983. Οι ενέργειες αυτές έχουν καταδικαστεί κατ’ επανάληψη με σειρά αποφάσεων και ψηφισμάτων, τόσο απ’ τη Γενική Συνέλευση και το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, όσο και μέσα από ευρωπαϊκά όργανα και άλλα διεθνή fora. ασκεί παρεμβατική πολιτική εναντίον της Ελλάδας στη Δυτική Θράκη μέσω του Προξενείου Κομοτηνής και των ψευδομουφτήδων που αυτό τοποθετεί στην περιοχή. Οι εκφοβισμοί αλλά και τα οικονομικά κίνητρα που χρησιμοποιούνται από «σκιώδη» τουρκικά στοιχεία, αποσκοπούν να συνενώσουν και να εκτουρκίσουν τις διαφορετικές συνιστώσες της μουσουλμανικής μειονότητας, υπονομεύοντας κάθε προσπάθεια ανάκτησης της ιδιαίτερης ταυτότητας των Πομάκων και των Ρομά. Τελικός σκοπός είναι η να δημιουργηθεί η αίσθηση ότι στην Δυτική Θράκη υφίσταται τουρκική και όχι μουσουλμανική μειονότητα (σε αντίθεση με όσα ορίζει ρητώς η Συνθήκη της Λωζάννης).

Οι θετικές εξελίξεις σε ζητήματα οικονομίας και η κατευναστική πολιτική της Ελλάδας 
Παρά τις διαχρονικές εστίες τριβής μεταξύ των δύο κρατών, υπάρχουν τομείς στους οποίους παρουσιάζονται θετικές εξελίξεις, όπως είναι το εμπόριο, οι επενδύσεις, ο τουρισμός, η ενέργεια και ο πολιτισμός. Σε επίπεδο εμπορικών συναλλαγών, ενώ το 1997 ο όγκος του εμπορίου μεταξύ των δύο χωρών ανερχόταν στα 729 εκατομμύρια δολάρια, το 2014 έφθασε στα 5,5 δισεκατομμύρια δολάρια, για να πέσει στο επίπεδο των 2,99 δις δολαρίων το 2015 εξαιτίας της επιβολής των capital controls στην Ελλάδα και της διεθνούς πτώσης της τιμής του πετρελαίου (καθώς μεγάλο κομμάτι των ελληνικών εξαγωγών αφορά τον κλάδο των πετρελαιοειδών). Αξίζει να σημειωθεί, ότι απ’ το 1998 έως και το 2009 η Ελλάδα παρουσίαζε έλλειμμα στις εμπορικές της συναλλαγές με την Τουρκία.
Στο επίπεδο των άμεσων ξένων επενδύσεων (ΑΞΕ), οι ροές μεταξύ των δύο κρατών είναι διαχρονικά χαμηλές. Μετά τη συμφωνία για την Τελωνειακή Ένωση μεταξύ Τουρκίας-Ε.Ε. (1995) υπήρξαν αυξητικές τάσεις, με την χώρα μας να πραγματοποιεί τις μεγαλύτερες ΑΞΕ τα έτη 2006-2007 εξαιτίας της απόκτησης της τουρκικής τράπεζας Finansbank απ’ την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος και της Tekfen Bank από την Eurobank EFG (και οι δύο πουλήθηκαν, το 2016 και το 2012 αντίστοιχα, λόγω της ανάγκης ανεύρεσης τραπεζικών κεφαλαίων που προκάλεσε η ελληνική οικονομική κρίση). Οι τουρκικές ΑΞΕ είναι χαμηλότερες σε σχέση με τις ελληνικές, και περιορίζονται τα τελευταία έτη στο άνοιγμα υποκαταστημάτων της τουρκικής τράπεζας Ziraat σε Αθήνα, Κομοτηνή, Ξάνθη και Ρόδο και στην απόκτηση πλειοψηφικών πακέτων μετοχών σε ελληνικές μαρίνες. Τα ελληνικά γραφειοκρατικά εμπόδια αλλά και η επενδυτική αβεβαιότητα που προκάλεσε η ελληνική οικονομική κρίση, αποθάρρυναν σε σημαντικό βαθμό την προσέλκυση σημαντικών κεφαλαίων απ’ την Τουρκία.
Ο τουρισμός είναι ένα ακόμη πεδίο στο οποίο ανθούν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις: Αναφέρεται χαρακτηριστικά, ότι ενώ το 2000 μόλις 218.000 Έλληνες επισκέπτονταν την Τουρκία, το 2015 ο αριθμός τους ανήλθε σε 755.000. Αντίστοιχα, ενώ το 2003 περίπου 170.000 Τούρκοι τουρίστες επισκέπτονταν την Ελλάδα, το 2015 ο αριθμός αυτός έφθασε τις 898.000. Παράλληλα με τον τουρισμό, αναπτύσσονται και πρωτοβουλίες για πολιτιστικά δρώμενα που έχουν σαφώς οικονομικές απολήξεις για πολλούς Δήμους των δύο χωρών. Αν και ο τομέας του τουρισμού αποφέρει σημαντικά έσοδα για Ελλάδα και Τουρκία και αναπτύσσει πολυεπίπεδα τις σχέσεις των δύο λαών, είναι ευαίσθητος σε δυσμενείς πολιτικές εξελίξεις (όπως η τρομοκρατία ή η ύπαρξη διακρατικών εντάσεων). Στον ενεργειακό τομέα, έχουν επίσης προωθηθεί σημαντικές συνεργασίες μεταξύ των δύο χωρών. Ελλάδα και Τουρκία στηρίζονται ενεργειακά σε μεγάλο βαθμό στις ρωσικές εισαγωγές και προσπαθούν να περιορίσουν την εξάρτησή τους αυτή, μέσω της συμμετοχής τους στον Νότιο Ενεργειακό Διάδρομο (Southern Gas Corridor). 
Το σχέδιο αυτό προβλέπει την προμήθεια αερίου από χώρες της Κασπίας (Αζερμπαϊτζάν σε πρώτη φάση) μέσω της κατασκευής ενός δικτύου νέων αγωγών. Στο δίκτυο αυτό περιλαμβάνεται ο αγωγός TANAP (Trans Anatolian Pipeline) για την Τουρκία και ο αγωγός TAP (Trans Adriatic Pipeline) για την Ελλάδα. Επιπλέον, οι δύο χώρες συνεργάζονται ενεργειακά μέσω του Διασυνδετηρίου αγωγού φυσικού αερίου Τουρκίας-Ελλάδας (ITG) που εγκαινιάστηκε το 2007, ενώ την ίδια χρονιά ξεκίνησε και η διασύνδεση του ελληνικού και τουρκικού ηλεκτρικού δικτύου μέσω Θράκης. Μελλοντικά, υπάρχει η δυνατότητα να υλοποιηθούν δύο ακόμη ενεργειακά έργα: το πρώτο αφορά την κατασκευή του αγωγού Turkish Stream που προβλέπει την μεταφορά ρωσικού φυσικού αερίου μέσω των ελληνοτουρκικών συνόρων στην υπόλοιπη Ευρώπη, ενώ το δεύτερο αφορά την κατασκευή ενός αγωγού Κύπρου-Τουρκίας που θα μεταφέρει το αέριο απ’ τα κοιτάσματα της Ανατολικής Μεσογείου στη γείτονα χώρα (και σε άλλες χώρες της Ευρώπης σε δεύτερη φάση). 
Επί του παρόντος, η πραγματοποίηση και των δύο αυτών έργων συναντάει σοβαρά εμπόδια, τόσο για γεωπολιτικούς όσο και για νομικούς λόγους (προσπάθεια ευρωπαϊκής απεξάρτησης απ’ το ρωσικό αέριο, ατελής οριοθέτηση ΑΟΖ μεταξύ κρατών και άλυτο κυπριακό ζήτημα). Σε συνδυασμό με τα ανωτέρω στοιχεία, πρέπει να ληφθεί υπόψιν και η κατευναστική διπλωματική στάση της Ελλάδας απέναντι στην Τουρκία απ’ την δεκαετία του 1990 και εντεύθεν. Είναι χαρακτηριστικό, ότι αν και τον Ιανουάριο του 1996 είχαν προηγηθεί τα πολύ σοβαρά γεγονότα των Ιμίων, η ελληνική κυβέρνηση –σε μια ομολογουμένως πολύ άτυχη διπλωματική στιγμή- έσπευσε να υπογράψει τη Συμφωνία της Μαδρίτης (Ιούλιος 1997) με την οποία αναγνώριζε τα «νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο». Ακολούθως, το Δεκέμβριο του 1999, στη Σύνοδο Κορυφής στο Ελσίνκι, η Τουρκία έλαβε τον τίτλο της υποψήφιας χώρας- μέλους προς ένταξη στην Ε.Ε., με την ταυτόχρονη δέσμευση για την παραπομπή όλων των εκκρεμών ελληνοτουρκικών διαφορών στο Δικαστήριο της Χάγης. Την περίοδο 2000-2002 υπογράφησαν 16 συμφωνίες στο εμπόριο, τις επενδύσεις, τον τουρισμό, τις μεταφορές και στον επιστημονικό και τεχνολογικό τομέα, ενώ μετά την ίδρυση του Ανωτάτου Συμβουλίου Συνεργασίας (2009) υπήρξαν πάνω από 25 κείμενα συμφωνιών που αφορούν θέματα από την επιχειρηματικότητα, την οικονομία και τον αθλητισμό έως και το ευαίσθητο προσφυγικό ζήτημα. Γενικότερα, η διπλωματική στάση της Ελλάδας καθ’ όλο αυτό το διάστημα μπορεί να χαρακτηριστεί από συντηρητική έως και παθητική, με ιδιαίτερο βάρος να δίνεται στην τήρηση των κανόνων Διεθνούς Δικαίου και στην αποφυγή προκλητικών ενεργειών που θα μπορούσαν να δυναμιτίσουν τις διμερείς σχέσεις. 

Ο συνεχής αναθεωρητισμός της Τουρκίας 
Πώς, όμως, ανταποκρίνεται η Τουρκία σε αυτή την κατευναστική στάση της Ελλάδας; Αποτελεί η συνεργασία σε ζητήματα χαμηλής πολιτικής, μια αφετηρία για την ήπια και ειρηνική συνύπαρξη στις δύο πλευρές του Αιγαίου ή εκλαμβάνεται ως ένδειξη διπλωματικής αδυναμίας απ’ την γείτονα χώρα; Δυστυχώς, η τουρκική ηγεσία φαίνεται όχι μόνο να διατηρεί αλλά και να εντείνει την διαχρονικά αναθεωρητική της πολιτική έναντι της Ελλάδας. Τον περασμένο Νοέμβριο, ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, δήλωσε ότι «η συνθήκη της Λωζάννης (με την οποία καθορίστηκαν τα ελληνοτουρκικά σύνορα) δεν είναι ένα αδιαμφισβήτητο ιερό κείμενο. Και βέβαια θα το συζητήσουμε […] Έχουμε επίγνωση ότι θα θίξουμε τα συμφέροντα αρκετών. αλλά και πάλι θα το πράξουμε». Σε μια άλλη αποστροφή των λόγων του είχε τονίσει ότι η Τουρκική Δημοκρατία αποτελεί τη συνέχεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και για αυτό «άλλα είναι τα φυσικά σύνορα της χώρας μας και άλλα τα σύνορα της καρδιάς μας». Η αμφισβήτηση των ελληνικών συνόρων είναι συνεχής και άμεση με τον ίδιο τον Ερντογάν να δηλώνει τον Σεπτέμβριο του 2016 ότι «με τη Λωζάννη δώσαμε στους Έλληνες τα νησιά, που αν φωνάξεις από τις ακτές του Αιγαίου, θα ακουστείς απέναντι. Είναι αυτό νίκη; Εκείνα τα μέρη ήταν δικά μας. Εκεί έχουμε ακόμα δικά μας νησιά». Στο ίδιο μήκος κύματος είναι και οι δηλώσεις σημαντικών στελεχών της τουρκικής κυβέρνησης: Τον περασμένο Νοέμβριο, ο Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών, Μεβλούτ Τσαβούσογλου, απαντώντας γραπτώς σε ερώτηση που κατέθεσε Τούρκος βουλευτής σχετικά με το καθεστώς των νησιών στο Αιγαίο είπε ότι «τα Ίμια είναι τουρκικό έδαφος» ενώ και ο Τούρκος Υπουργός Άμυνας, Ισμέτ Γιλμάζ, τον Μάρτιο του 2015 εντός της τουρκικής Βουλής ανέφερε ότι: «Η Ελλάδα έχει μόνο εκ των πραγμάτων και προσωρινά, κανόνα κυριαρχίας πάνω στα νησιά με την ονομασία EGAYDAAK και η διοίκηση της εκεί δεν αναιρεί το γεγονός ότι τα νησιά αυτά είναι έδαφος της Τουρκικής Δημοκρατίας». Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί, ότι το αρκτικόλεξο EGAYDAAK στα επίσημα τουρκικά έγγραφα, αναφέρεται σε 152 νησιά, νησίδες και βραχονησίδες των οποίων η κυριότητα -σύμφωνα με τους Τούρκους- δεν παραχωρήθηκε στην Ελλάδα με συμφωνίες. 
Οι δηλώσεις αυτές των Τούρκων αξιωματούχων δεν είναι τυχαίες ούτε και αποτελούν μεμονωμένες περιπτώσεις εθνικιστικής ρητορικής, καθώς είναι σύμφωνες με τα όσα διακηρύσσονται στον λεγόμενο «Εθνικό Όρκο» της Τουρκίας (“Misakı Mill”î). 

Το κείμενο αυτό θεωρείται ο Καταστατικός Χάρτης της Τουρκίας και αποτελεί αντικείμενο εκπαίδευσης στα σχολεία και σχολές όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης. Για να γίνει πλήρως αντιληπτή η ουσία του «Εθνικού Όρκου», παρατίθεται η ακόλουθη φράση του Μουσταφά Κεμάλ που αναφέρεται εντός αυτού: «Κάθε έδαφος όπου ζουν Τούρκοι περιλαμβάνεται στο Misakı Millî. Με τη βοήθεια του Αλλάχ, θα πάρω πίσω τη Μοσούλη, το Κιρκούκ και τα νησιά (τα νησιά του Αιγαίου και την Κύπρο), καθώς επίσης θα ενσωματώσω εντός των συνόρων της Τουρκίας, τη Θεσσαλονίκη και τη Θράκη». Ο ίδιος ο Ερντογάν αναφερόμενος στον «Εθνικό Όρκο» έχει δηλώσει ότι: «Η Τουρκία πάντοτε αγκάλιαζε όλους τους καταπιεσμένους πληθυσμούς και τα θύματα και ποτέ δεν εγκαταλείψαμε τους ομοεθνείς μας μόνους […] Γίνεται να φανταστεί κανείς την Αδριανούπολη χωριστά από τη Θεσσαλονίκη ή το Κίρτζαλι;». Η Τουρκία δεν αμφισβητεί όμως μόνο σε επίπεδο ρητορικής τα ελληνικά σύνορα, αλλά και μέσω των πρακτικών που ακολουθεί σε καθημερινό επίπεδο: οι μαζικές παραβιάσεις του εθνικού εναερίου χώρου, οι συνεχείς NAVTEX που εκδίδει και με τις οποίες δεσμεύει μεγάλες περιοχές του Αιγαίου, οι Διοικητικές Εκθέσεις Δραστηριοτήτων που εκδίδει η τουρκική Διοίκηση Ασφαλείας Ακτών στις οποίες αναφέρει τα Ίμια ως τουρκικό έδαφος αναλαμβάνοντας παράλληλα να τα προστατεύει και να τα επιτηρεί σε 24ωρη βάση, η «επίσκεψη» του Τούρκου αρχηγού ΓΕΕΘΑ με πυραυλάκατο και ομάδα ειδικών δυνάμεων στα Ίμια, αλλά και η προ ολίγων ημερών πραγματοποίηση άσκησης με πραγματικά πυρά εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων απ’ το τουρκικό πλοίο «Κουσάντασι» είναι μόνο ενδεικτικές των τουρκικών προθέσεων. Τ
ο προσφυγικό ζήτημα, αποτελεί, άλλωστε, ένα ακόμη μέσο της τουρκικής διπλωματίας προς αυτή την κατεύθυνση: Πέραν του διακηρυγμένου απ’ τη δεκαετία του 80’ «Δόγματος Οζάλ», σύμφωνα με το οποίο για την κατάκτηση της Ελλάδας δεν είναι απαραίτητος ένας πόλεμος αλλά η βαθμιαία αποστολή σε αυτήν 3-4 εκατομμυρίων φανατικών Μουσουλμάνων, η Τουρκία φαίνεται να εκμεταλλεύεται την παρούσα κατάσταση προκειμένου να διεξάγει δραστηριότητες ελέγχου πέριξ των Ιμίων, του Φαρμακονησίου και της Κω, παραβιάζοντας τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Σε σχέση με το Κυπριακό ζήτημα, η Τουρκία παρά την όποια πρόοδο παρατηρείται κατά καιρούς στις διαπραγματεύσεις, αρνείται πλήρως την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων και επιμένει στο αναχρονιστικό καθεστώς των εγγυήσεων, ζητώντας ουσιαστικά την επίσημη κατοχύρωση της παράνομης τουρκικής εισβολής του 74’. 
Ο Ερντογάν δήλωσε προσφάτως ότι «η Τουρκία θα παραμείνει για πάντα στην Κύπρο» ενώ η σημασία που αποδίδει η τουρκική διπλωματία στο νησί της Αφροδίτης, προκύπτει πρόδηλα και απ’ τα γραφόμενα του Τούρκου πρώην Πρωθυπουργού, Αχμέτ Νταβούτογλου, στο βιβλίο του “Στρατηγικό Βάθος”: «ακόμη και αν δεν υπήρχε εκεί, έστω, και ένας Τούρκος μουσουλμάνος, η Τουρκία θα ήταν υποχρεωμένη να θέσει ένα κυπριακό ζήτημα». Υποστηρίζει μάλιστα με έμφαση ότι καμία χώρα δεν μπορεί να παραβλέψει ένα τέτοιο νησί που βρίσκεται στην καρδιά της ζωτικής της περιοχής και ότι η Τουρκία είναι υποχρεωμένη να ενδιαφέρεται στρατηγικά για την Κύπρο εξαιρουμένου του ανθρώπινου στοιχείου. 

Το μέλλον των ελληνοτουρκικών σχέσεων 
Με βάση τα όσα περιγράφησαν ανωτέρω, είναι αρκετά πιθανή η όξυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων στο μέλλον. Σε αυτό το γεγονός συντείνουν τόσο παράγοντες που αφορούν την εσωτερική κατάσταση των δύο χωρών, όσο και η διεθνής συγκυρία. Η πίστη στα αποτελέσματα της οικονομικής αλληλεξάρτησης ξεθωριάζει, καθώς η παράταση της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, αλλά και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει η τουρκική οικονομία λόγω του πραξικοπήματος και της τρομοκρατίας, κάνουν δύσκολη την περαιτέρω διεύρυνση των διμερών εμπορικών και επενδυτικών δεσμών. Το προσφυγικό ζήτημα, θα προκαλέσει, όχι μόνο διπλωματικές αλλά και οικονομικές τριβές, εντείνοντας τον ανταγωνισμό στον τουριστικό τομέα ακόμη και με τη χρήση αθέμιτων μέσων, ενώ η διαπιστωμένη ύπαρξη ενεργειακών κοιτασμάτων στο Αιγαίο θα δημιουργήσει επιπρόσθετες διενέξεις. Στο εσωτερικό της Τουρκίας, η προσπάθεια του Ερντογάν, να κερδίσει το προσεχές δημοψήφισμα προκειμένου να αποκτήσει εκτελεστικές υπερεξουσίες, τον έχει οδηγήσει σε αναγκαστική συμμαχία με το Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης (ήδη συζητείται το ενδεχόμενο της εισόδου δύο ή τριών μελών των Γκρίζων Λύκων στο κυβερνητικό σχήμα). 
Αυτό σημαίνει ότι ο Τούρκος Πρόεδρος θα αναγκαστεί να υιοθετήσει εθνικιστικές κορώνες ή ακόμη και να προβεί στην πρόκληση μιας χαμηλής ή υψηλής εντάσεως ελληνοτουρκικής κρίσης για να προσελκύσει τους ακροδεξιούς ψηφοφόρους, ενώ προφανώς δεν αναμένεται να επιδείξει ελαστική στάση σε ζητήματα που αφορούν τις ελληνοτουρκικές ή τουρκο-κυπριακές διαφορές. Περαιτέρω, η σταδιακή Ισλαμοποίηση της Τουρκίας, η έλλειψη αξιόπιστων δημοκρατικών θεσμών, ο περιορισμός της ελευθερίας της έκφρασης και το πολιτικό πογκρόμ που έχει εξαπολύσει ο Ερντογάν μετά το πραξικόπημα του Ιουλίου, ολοένα και απομακρύνουν την χώρα του απ’ την ευρωπαϊκή της προοπτική. Το γεγονός αυτό έχει αρνητικές επιπτώσεις τόσο για την οικονομία της Τουρκίας, όσο και για τους ορίζοντες της εξωτερικής της πολιτικής, οδηγώντας αναπόφευκτα την εστίαση της προσοχής της στην άλλη πλευρά του Αιγαίου. Η απόρριψη απ’ την ελληνική δικαιοσύνη της έκδοσης των 8 Τούρκων πραξικοπηματιών στην Τουρκία, αλλά και η πρόθεση της ελληνικής κυβέρνησης να κατοικηθούν 28 μικρά νησιά του Αιγαίου για εθνικούς λόγους, οξύνουν ακόμη περισσότερο το κλίμα μεταξύ των δύο χωρών. 
Επιπλέον, καθώς η οικονομική συγκυρία για την Ελλάδα είναι πολύ δυσάρεστη και επανέρχονται στο προσκήνιο σενάρια Grexit, δεν μπορούν να αποκλειστούν σπασμωδικοί ελληνικοί διπλωματικοί χειρισμοί που θα οδηγήσουν ηθελημένα ή άθελα σ’ ένα ελληνοτουρκικό επεισόδιο. 
Οι αρνητικές προϋποθέσεις που υφίστανται σε σχέση με τα ελληνοτουρκικά ζητήματα, δεν πρέπει να αποτρέψουν την Ελλάδα απ’ την επιδίωξη της βελτίωσης των διπλωματικών της δεσμών με την Τουρκία. Όσο, όμως, ο κανόνας του διεθνούς συστήματος είναι η αναρχία, είναι αναπόδραστο για τα κράτη να λειτουργούν με ρεαλιστική λογική και όχι με ιδεολογικές ονειρώξεις. Το αρραγές εσωτερικό μέτωπο, η σωστή λειτουργία και προετοιμασία των Ενόπλων Δυνάμεων και η άσκηση πολυμερούς διπλωματίας είναι τα μέσα με τα οποία η Ελλάδα μπορεί να δημιουργήσει αποτροπή σε όποιον επιβουλεύεται τα εθνικά της συμφέροντα."

Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για τον ΣΥΡΙΖΑ - Ευκαιρία για την ακύρωση της παραχώρησης των περιφερειακών αεροδρομίων στην Fraport

Δε συνηθίζουμε ν' ασχολούμαστε με ανακοινώσεις τοπικών πολιτικών οργανώσεων. Οι λόγοι προφανείς: συνήθως προσπαθούν να δικαιολογήσουν τ' αδικαιολόγητα για τις κεντρικές αποφάσεις των πολιτικών κομμάτων στα οποία ανήκουν ή αναλώνονται σε επαινετικά σχόλια για τις ηγεσίες τους. Στην περίπτωση όμως της Ν.Ε. Χανίων του ΣΥΡΙΖΑ θα κάνουμε μια εξαίρεση. Ο λόγος είναι απλός: Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε κάνει "σημαία" το θέμα της ιδιωτικοποίησης των περιφερειακών αεροδρομίων και ειδικά του αεροδρομίου Χανίων (λόγω του χαρακτήρα του και των μεγάλων εν εξελίξη έργων τα οποία είναι συγχρηματοδοτούμενα από την Ε.Ε.) με τους κυρίους Σταθάκη και Πολάκη (τοπικούς βουλευτές) να προβαίνουν κατά καιρούς σε δηλώσεις που φρόντισαν να ξεχάσουν μετεκλογικά (διαβάστε χαρακτηριστικά εδώ και εδώ - ενώ το κορυφαίο βρίσκεται είναι εδώ και εδώ).

Τα προβλήματα της Fraport είναι γνωστά. Δεν έχει εξειδικευμένο προσωπικό να στελεχώσει τα αεροδρόμια που απέκτησε, δεν έχει τα χρήματα για να πληρώσει και ζητάει πολλαπλές διευκολύνσεις για να "τρέξει" την ιδιωτικοποίηση. Το πρώτο δεν την απασχολεί - θα πάρει τους φτηνότερους που θα βρει για να μεγιστοποιήσει το κέρδος της. Τα χρήματα προσπαθεί να τα βρει μέσω ελληνικών τραπεζών και ευρωπαϊκών επενδυτικών σχημάτων (στα οποία η χώρα μας επίσης συμμετέχει), ζητώντας την εγγύηση του ελληνικού Δημοσίου. Προσπαθεί δηλαδή να χρηματοδοτήσει μια αγορά παίρνοντας δάνειο (χαμηλότοκο) από τον ίδιο τον πωλητή, βάζοντας τον πωλητή να εγγυηθεί για τα δάνεια! Οι δε διευκολύνσεις που ζητάει είναι πολλές και διάφορες: δωρεάν αποκομιδή σκουπιδιών (!), μειωμένα τέλη από τις Υπηρεσίες Πολιτικής Αεροπορίας και ταυτόχρονη παραχώρηση προσωπικού από την τελευταία (!!), κατασκευή καινούργιων δρόμων προς τ' αεροδρόμια (!!!) και μειωμένα εώς μηδενικά δημοτικά τέλη (!!!!).

Δεν πάμε καθόλου καλά δηλαδή.

Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στην τοπική Χανίων του ΣΥΡΙΖΑ που είναι και το θέμα μας: Τον τελευταίο καιρό, στα Χανιά - και σε αντίθεση με άλλες περιοχές που ο αγώνας τελείωσε άδοξα - η τοπική επιτροπή των αντιδρούντων στην παραχώρηση έχει προχωρήσει σε σειρά κινητοποιήσεων. Μπορεί πλέον οι τοπικοί βουλευτές να κάνουν αυτό που λέμε λαϊκά "τουμπεκί ψιλοκομμένο", αλλά υπάρχει ένα κομμάτι του κόσμου που φωνάζει και αντιδράει ακόμα. Η αντίδραση και οι φωνές βασίζονται στο εξής επιχείρημα: η Fraport έπρεπε να είχε πληρώσει μέχρι μια ορισμένη ημερομηνία. Δεν το έκανε γιατί δεν είχε τα χρήματα. Επομένως η συμφωνία είναι άκυρη - πράγμα που ακούγεται λογικό. Άρα (δια της ατόπου απαγωγής) η κυβέρνηση - που υποτίθεται "πονούσε" για την ιδιωτικοποίηση των αεροδρομίων - μπορεί να καταγγείλει τη συμφωνία.

Εδώ έρχεται ο τοπικός ΣΥΡΙΖΑ Χανίων. Επειδή τα στελέχη του έχουν φάει "κράξιμο" για το θέμα της ιδιωτικοποίησης, και τους τέθηκε πρόσφατα το θέμα "μέχρι τώρα κλαίγατε, τώρα μπορείτε να ακυρώσετε τη συμφωνία και δεν το κάνετε", αποφασίστηκε να βγει μια ανακοίνωση, για να μπουν "τα πράγματα στη θέση τους". Ολόκληρη η ανακοίνωση λέει:

"Ο όμιλος FRAPORT ήλθε στην Ελλάδα με τον διεθνή διαγωνισμό για την παραχώρηση των 14 περιφερειακών αεροδρομίων που οργάνωσε και εκτέλεσε η Κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Ο διαγωνισμός έγινε στο τέλος Νοεμβρίου του (2014). Συνεπώς, όταν τον Ιανουάριο 2015 ήλθε η Κυβέρνηση με κορμό τοv ΣΥΡΙΖΑ, η υλοποίηση της υποχρέωσης της κύρωσης μιας αποικιακού τύπου συμφωνίας που είχε αναλάβει η χώρα μέσω του διεθνούς διαγωνισμού είχε ήδη μεταβληθεί σε κρατική δέσμευση. Τον Ιούλιο 2015 ένας από τους όρους του γνωστού επώδυνου συμβιβασμού ήταν να υλοποιηθεί ο διαγωνισμός της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ που έδινε στην FRAPORT τα αεροδρόμια. Για την εκπλήρωση των υποχρεώσεών της από τη σύμβαση παραχώρησης, η FRAPORT πρέπει άμεσα και εφ’ άπαξ να καταβάλει στο ελληνικό Δημόσιο 1,23 δις ευρώ. Χωρίς την καταβολή δεν μπορεί να ενεργοποιηθεί η συμφωνία. Πρόσφατες πληροφορίες ανέφεραν ότι η εταιρία, αφού απέτυχε να αντλήσει το ποσόν αυτό από το χρηματιστήριο, όπου σύμφωνα με δικές της ανακοινώσεις προσέβλεπε, στράφηκε στον τραπεζικό δανεισμό. Στις 9/2/2017 ανακοινώθηκε από την εταιρία ότι υπάρχουν «προχωρημένες συνεννοήσεις» με τράπεζες για το δανεισμό της, χωρίς να γίνει αναφορά στην υπογραφή δανειακών συμβάσεων. Από την ελληνική πλευρά διευκρινίστηκε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να εγγυηθεί το δημόσιο για τα δάνεια της FRAPORT. 
Ο χρόνος τρέχει και οι υποχρεώσεις εκάστης πλευράς έχουν οριοθετηθεί με τρόπο που δεν επιδέχεται πολλών ερμηνειών. Στις διεθνείς οικονομικές σχέσεις και γενικά, τηρείται η Αρχή ότι οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται («pacta sunt servanda»). 
Η υποχρέωση τήρησης των συμφωνημένων όμως, δεν μπορεί να έχει μια όψη μόνο. Την ίδια υποχρέωση έχουν όλα τα συμβαλλόμενα μέρη. Εάν την Ημερομηνία Έναρξης Παραχώρησης η παραχωρησιούχος FRAPORT δεν είναι σε θέση να ανταπεξέλθει, τηρώντας τις οικονομικές της υποχρεώσεις, παρέχεται στο Δημόσιο συμβατική δυνατότητα καταγγελίας. 
Ως Νομαρχιακή Επιτροπή Χανίων του ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουμε, ότι κάθε συμβαλλόμενος οφείλει να τηρεί τους όρους μιας συμφωνίας. Όποιος δεν το κάνει αναλαμβάνει την ευθύνη. Όπως η χώρα οφείλει να τηρεί τις διεθνείς υποχρεώσεις και συμφωνίες, ομοίως και κάθε εταιρεία οφείλει να κάνει το ίδιο."

Με απλές κουβέντες: "Δε φταίμε εμείς, φταίνε οι άλλοι" - "Μας υποχρέωσαν να την προχωρήσουμε αλλά δε θέλαμε" - "Οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται" (αυτό το λέει ο ΣΥΡΙΖΑ που στήριξε όλη του την πολιτική ύπαρξη στο σκίσιμο των Μνημονίων, μέχρι να υπογράψει το 3ο και χειρότερο) - "Η Fraport έχει υποχρέωση να πληρώσει" - "Μπορούμε να καταγγείλουμε τη σύμβαση ως άκυρη" κ.λπ.

Λέει πουθενά ότι πρέπει η σύμβαση να καταγγελθεί; Όχι. Καλεί η Νομαρχιακή τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να κινητοποιηθούν; Όχι. Στηλιτεύεται πουθενά το γεγονός ότι η Fraport συζητάει χρηματοδότηση από ευρωπαϊκά επενδυτικά σχήματα (χρηματοδοτούμενα από την Ε.Ε.) και την Alpha Bank; Φυσικά και όχι. Γίνεται αναφορά στο ότι το ΤΑΙΠΕΔ (του ΣΥΡΙΖΑ πλέον - για να μην ξεχνιόμαστε) κάνει ταξίδια στο εξωτερικό μαζί με την Fraport και με έξοδα του ελληνικού λαού για να βρει χρηματοδότες για τον "επενδυτή"; Αλίμονο - φυσικά όχι!

Επομένως τι μας λέει; "Φληναφήματα και πομφόλυγες" που έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Επί της ουσίας τίποτα. Έτσι η καζούρα και το κράξιμο από τους υπόλοιπους Χανιώτες θα συνεχιστεί προς τους ΣΥΡΙΖΑίους - παρά την ανακοίνωση.

Εμείς θα πούμε κάτι άλλο - "Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν" κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ. Δε θέλατε την ιδιωτικοποίηση των αεροδρομίων. "Σας τη φόρτωσαν" όπως υποστήριζαν σε κομματικούς κύκλους (με σκληρές εκφράσεις) και μη κύκλους, οι κύριοι Σταθάκης και Πολάκης. Ε, ευκαιρία να την ακυρώσετε...Θα το κάνετε όμως; 

Φoβού τους Φράγκους και δώρα φέροντας: Το παράδειγμα του Μοσκοβισί

Δεν ξέρουμε ποιος δουλεύει περισσότερο ποιον στο θέμα της διαπραγμάτευσης: Ο Τσίπρας και η παρέα του τους Έλληνες ή οι δανειστές εμάς (και τον ΣΥΡΙΖΑ μαζί).

Το ερώτημα αυτό φαντάζει εύλογο αν αναλογιστεί κανείς την επίσκεψη του κ. Μοσκοβισί στην Αθήνα. Καλά λόγια, επαινετικά σχόλια αλλά εμμονή σε πρακτικές που δεν οδηγούν πουθενά αλλού παρά σε μια διαρκή και αέναη λιτότητα.
Η εμμονή των Ευρωπαίων για νομοθέτηση μέτρων που θα εφαρμοστούν μετά το 2019 αλλά θα ψηφιστούν προληπτικά στα 2017, δείχνουν ξεκάθαρα ότι δεν μας υπολογίζουν για Ευρώπη. Είμαστε ένα ιστορικό άλλοθι, ένας χώρος διακοπών που οι συνναλαγές γίνονται στο νομισμά τους - και μέχρι εκεί. Γιατί σε καμία ευρωπαϊκή χώρα δε θα ψήφιζαν "προληπτικά" ή θα ζητούσαν να ιδιωτικοποιηθούν κρατικά μονοπώλια.

Επίσης σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα, δε θα μπορούσε να θεωρηθούν ως σοβαρό αντιστάθμισμα του δραστικού «κουρέματος» του αφορολογήτου ορίου στα επίπεδα των 6.000 ευρώ (το οποίο θα έχει τραγικές συνέπειες όπως τονίσαμε κατά το παρελθόν εδώ) και της μείωσης των κύριων συντάξεων μέσω κατάργησης της προσωπικής διαφοράς, η μείωση του ΦΠΑ στα τρόφιμα από τα 13% στο 12% ή το 11% ή η δημιουργία εισαγωγικού κλιμακίου 10%-11% μεταξύ 6.000-8.636 ευρώ (από το "καινούργιο" στο "παλιό" αφορολόγητο δηλαδή). Και όμως εδώ το συζητάμε και να δείτε που ο ΣΥΡΙΖΑ θα το πανηγυρίσει κιόλας, αν στο τέλος "αναγκαστεί" να τα ψηφίσει.
Το χειρότερο όμως είναι άλλο...Μερίδα των "φιλελλήνων" δανειστών (ναι υπάρχουν και τέτοιοι) δια μέσου του κυρίου Μοσκοβισί προτείνει (επειδή προφανώς ακόμα και η μείωση του ΦΠΑ στα τρόφιμα κατά μία μονάδα τους φαίνεται τεράστια) αντί οποιαδήποτε άλλου ανταλλάγματος την παραχώρηση στην Ελλάδα των διακρατούμενων, από την ΕΚΤ, 10-11 δις περίπου ευρώ, που θα διατεθεί για αγορά χρέους από πλευράς της χώρας μας. Μέρος της ιστορίας του ποσού αυτού μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ. Η ουσία βέβαια είναι ότι αυτά τα χρήματα έπρεπε να επιστραφούν στην χώρα μας από την εποχή των αλησμόνητων Σαμαρά - Βενιζέλου. Δεν ήρθαν τότε. Η επιστροφή τους επαναδιατυπώθηκε στα 2015 - στη συμφωνία του Μνημονίου Τσίπρα, αλλά εμείς ακόμα τα περιμένουμε...Αυτά λοιπόν "προσφέρθηκε" να φέρει ο κύριος Μοσκοβισί με αντάλλαγμα την προληπτική νομοθέτηση μέτρων και αυτήν την "παραχώρηση" συζητάει ο κύριος Τσίπρας και οι συν αυτώ. Και αντί ν' αρχίσουν τα γιουχαϊσματα, υπάρχουν πολλοί "έγκυροι" αναλυτές που επιχαίρουν.
Γι' αυτό αναλογιζόμαστε: Ποιος δουλεύει καλύτερα ποιον; Ο Τσίπρας εμάς ή οι δανειστές εμάς και τον Τσίπρα ταυτόχρονα;

Εις μνήμην Νίκου Ξυλούρη: Ένας άνθρωπος στο ύψος των περιστάσεων

Πέρασαν 39 χρόνια από τον χαμό του Νίκου Ξυλούρη. Ο «Αρχάγγελος της Κρήτης» γεννήθηκε στις 7 Ιουλίου του 1936 και απεβίωσε από καρκίνο στις 8 του Φλεβάρη του 1980. Για τον Νίκο Ξυλούρη θα διαβάσετε πολλά: για τα δύσκολα παιδικά του χρόνια, για το πως "κλέφτηκε" με τη σύζυγό του Ουρανία αφού οι γονείς της δεν τον ήθελαν, για τα πρώτα δύσκολα χρόνια στην Αθήνα, για το πως άρχισαν οι επιτυχίες, για τη γνωριμία του με τον Γιάννη Μαρκόπουλο, για την καταξίωση αλλά αργότερα το πως το κοινό του γύρισε "την πλάτη", τον καρκίνο και τον πρόωρο χαμό του.
Όλα αυτά είναι γνωστά. Ο λόγος όμως που γράφουμε σήμερα για τον Νίκο Ξυλούρη είναι για να τονίσουμε κάτι άλλο: Ο Νίκος Ξυλούρης ήταν ένας τραγουδιστής που τραγούδησε μεγάλα τραγούδια, μίλησε στην ψυχή των σκεπτόμενων Ελλήνων σε μια δύσκολη εποχή αλλά κυρίως στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Δε γονάτισε, δεν υπέκυψε, δεν τραγούδησε σε "χουντοπανηγύρια", ενώ δεν ύμνησε τους δικτάτορες.
Αυθόρμητα μπήκε στην κατάληψη του Πολυτεχνείου και τραγούδησε μαζί με τους φοιτητές, συνειδητά συμμετείχε στην παράσταση "Το Μεγάλο μας Τσίρκο" με τους χουντο-αστυφύλακες να παρακολουθούν κάθε του κίνηση: δεν το έπαιζε ήρωας, ούτε αντιστασιακός. Ήταν όμως δημοκράτης, (άξιος συνεχιστής της παράδοσης που θέλει τους Κρητικούς να είναι δημοκράτες) και η κατάσταση που επικρατούσε τον έπνιγε. Βγήκε μπροστά λοιπόν και μαζί με τους "ολίγους" σήκωσε το λάβαρο της αντίδρασης.
Το παράδειγμά του δεν το ακολούθησαν πολλοί καλλιτέχνες αν και θα μπορούσαν. Ο Οικονομίδης (ο μεγαλύτερος κονφερασιέ της εποχής) έγραψε μαζί με τον Γιώργο Κατσαρό τον ύμνο της Χούντας. Η Ρένα Βλαχοπούλου, η Μαρινέλλα, ο τραγουδιστής ο Γιάννης Βογιατζής, ο Κώστα Βουτσάς, ο Γιάννης Πουλόπουλος, οι πολυαγαπημένοι μας Νίκος Σταυρίδης και Ντίνος Ηλιόπουλος, η Τζένη Βάνου, ο Σταμάτης Κόκοτας, ο Τώνης Μαρούδας, ο Γιώργος Ζαμπέτας, όλοι σχεδόν οι τραγουδιστές του "ελαφρού" ρεπερτορίου τραγούδησαν στις επετειακές "χουντό-γιορτές". Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης (ναι - ο μεγάλος Γρηγόρης, ο τραγουδιστής των επικών τραγουδιών του Μίκη), από "Γρηγόρης της Ελλάδας" έγινε ο "Γρηγόρης της Χούντας". Η Βίκυ Μοσχολιού τραγουδούσε τον ύμνο της Χούντας στις κλειστές γιορτές των δικτατόρων, ενώ η Αλίκη Βουγιουκλάκη διασκέδαζε με τον αρχηγό της τότε ΚΥΠ Ρουφογάλη.
Είχαν ανάγκη όλοι να το παίξουν "καλοί" με το καθεστώς; Ηθοποιοί και τραγουδιστές καταξιωμένοι και "ασφαλείς" λόγω της δημοφιλίας τους; Όχι. Μπορεί να έχαναν κάποιες δουλειές αλλά δύσκολα θα έτρωγαν ξύλο ή θα έμπαιναν φυλακή. Παρόλα αυτά όμως το έκαναν αν και έβλεπαν την καταπίεση και την καταστροφή που προκαλούσαν οι δικτάτορες.
Την διαφορά την έκαναν λίγοι - όπως συμβαίνει πάντα σε ανάλογες περιπτώσεις. Και ο Νίκος ο Ξυλούρης (που δε σπούδασε, δεν ήταν τόσο διαβασμένος, που είχε μικρά παιδιά, που πάλευε για να εξασφαλίσει την οικογένειά του) ήταν ανάμεσα σ' αυτούς τους λίγους.
Και μετά ήρθε η Μεταπολίτευση. Και όλοι αυτοί οι σπουδαίοι (πέραν από κάθε ειρωνία) καλλιτέχνες, βγήκαν "άσπιλοι και αμόλυντοι" στην κοινωνία, συνέχισαν να έχουν προσβάσεις - όπως είχαν και επί Χούντας - πλην ελαχίστων εξαιρέσεων (όπως του Γιώργου Οικονομίδη και κάποιων ερμηνευτών του "ελαφρού"). Και σιγά-σιγά αυτοί που έκαναν τη διαφορά και κράτησαν τη σημαία ψηλά για το συνάφι τους, όπως ο Νίκος Ξυλούρης, μπήκαν στο περιθώριο.
Βέβαια ο "Αρχάγγελος της Κρήτης" δικαιώθηκε σε βάθος χρόνου. Λίγοι μπορούν να τον κατηγορήσουν γι' αναντιστοιχία λόγων και έργων. Ο κόσμος τον αγάπησε και τον θυμάται ακόμα και σήμερα - 37 χρόνια μετά, άσχετα αν τον είχε ξεχασμένο στις δύσκολες στιγμές των νοσοκομείων.
Οι λίγοι που τον γνώρισαν προς το τέλος της ζωής του, μπορούν να πουν ότι είχε μια πίκρα, γιατί δεν αποδόθηκε δικαιοσύνη ποτέ (το ντοκυμανταίρ που παραθέτουμε παρακάτω το δείχνει αυτό ξεκάθαρα): όχι γιατί ήταν εκδικητικός αλλά γιατί είχε την παλιά αντίληψη που υπήρχε στην Κρήτη, η οποία υποστήριζε με απλά λόγια ότι τα πράγματα πρέπει να μπαίνουν στη θέση τους και ο καθένας θα πρέπει να λαμβάνει κάτι ανάλογο με τα όσα έκανε στη ζωή του. Αυτό δεν έγινε ποτέ βέβαια στην χώρα μας, κάτι για το οποίο πληρώνουμε ακόμα και σήμερα...
Ο Νίκος Ξυλούρης βέβαια παραμένει το καλό παράδειγμα για όλες τις επόμενες γενιές. Γιατί ήταν ένας άνθρωπος που στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων...

Όταν η φαντασία της εξουσίας είναι αρρωστημένη: Φόρος στο σύνολο της περιουσίας από την επόμενη χρονιά;

Ας υποθέσουμε ότι κάποιος τίμιος φορολογούμενος, δουλεύει για 700 ευρώ τον μήνα, έχει ιδιόκτητο σπίτι και εισπράττει ένα ενοίκιο 400 ευρώ τον μήνα. Σαν μισθωτός το εισόδημά του δεν μπορεί να "κρυφτεί" (επομένως φορολογείται) και απ' αυτό του μένουν περίπου 300 τον μήνα. Στα 25 χρόνια δουλειάς έχει καταφέρει να μαζέψει 20000 ευρώ. Μετά τα capital control απέσυρε τα μισά περίπου από την τράπεζα και τα έχει "κάτω από το στρώμα", καλώς ή κακώς δεν έχει σημασία. Τα χρήματά του είναι νόμιμα, φορολογημένα και μπορεί να τα κάνει ό,τι θέλει.

Ένας δεύτερος Έλληνας έφυγε από την Ελλάδα στην αρχή της κρίσης έχοντας αποφοιτήσει από το πανεπιστήμιο. Πήγε στην Γερμανία, βρήκε δουλειά και δουλεύει εκεί. Μόλις έπιασε δουλειά, έπραξε τα δέοντα και ενημέρωσε τις ελληνικές φορολογικές αρχές για το ότι πλέον είναι κάτοικος εξωτερικού - μόνιμος. Δεν ήθελε ποτέ του να φύγει, ονειρευόταν να ζήσει στην Ελλαδα αλλά οι συνθήκες τον υποχρέωσαν να μεταναστεύσει. Στην Γερμανία όπου ζει, φορολογείται κανονικά και προστατεύεται από τη διπλή φορολόγηση. Με τα χρήματα της δουλειάς του αγόρασε αυτοκίνητο (στην Γερμανία) και ένα διαμέρισμα στην πόλη που μένει - με δάνειο. Πληρώνει κανονικά τους αντίστοιχους φόρους (στην Γερμανία).

Τι κοινό έχουν οι δύο αυτοί Έλληνες; Με την καινούργια - πασιφανώς εξοργιστική - ιδέα των οσφυοκαμπτών που μας κυβερνούν θα κληθούν και οι δύο να πληρώσουν ένα νέο φόρο, ανεξάρτητα για το που ζουν ή αν τα χρήματα που έχουν, έχουν ήδη φορολογηθεί ήδη ή όχι. Ο καινούργιος φόρος (για τον οποίο ξεκίνησαν πρόσφατα οι διαρροές με προφανή στόχο τον έλεγχο των αντιδράσεων της κοινής γνώμης), φέρεται ν' αντικαθιστά τον ΕΝΦΙΑ, ο οποίος - λόγω της πτώσης των εμπορικών αξιών και την αναγκαστική εναρμόνιση των αντικειμενικών - θα μειωθεί για τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων από το επόμενο έτος. Έτσι, οι επαναστάτριες με τα Gucci που περιστοιχίζουν τον, τελευταίο εκλεγέντα στην Β' Αθηνών τον Μάιο του 2012, κύριο Τσακαλώτο, σκέφτηκαν ως "πολύ έξυπνη" την ιδέα, να φορολογείται πλέον ότι δηλώνεται στο περουσιολόγιο του κάθε Έλληνα φορολογούμενου, ανεξάρτητα με το που βρίσκεται αυτό, αν έχει ήδη φορολογηθεί και το που αυτός διαμένει. Τα πάντα θα είναι "εν δυνάμει" φορολογητέα ύλη και το κράτος θα προσαρμόζει στόχους και θα επιβάλει φόρους.

Βέβαια τέτοιες φαεινές ιδέες συνήθως έχουν ιδιοτελείς σκοπούς - που περιγράφονται ως το "σερβίρισμα" μιας λιγότερο "σκληρής" εκδοχής του μέτρου που έχει διαρρεύσει, τη στιγμή της ψήφισης. Όμως αυτό που αναμένεται να γίνει είναι η εκτεταμένη απόκρυψη περουσιακών στοιχείων και η μετατροπή ενός υγιούς κομματιού της οικονομίας σε "μαύρη". Είναι προφανές ότι όταν κάποιος συνειδητοποιήσει ότι τα διπλο/τριπλο φορολογημένα χρήματά του θα ξανα-φορολογηθούν ή ότι τα ακίνητα και κινητά που κατέχει - νόμιμα - στο εξωτερικό με εισόδημα που απέκτησε εκεί, θα αποτελέσουν φορολογητέα ύλη για τον κύριο Τσακαλώτο, θα σκεφτεί πολλές φορές πριν τα δηλώσει, ενώ θα έχει κάθε δικαίωμα να αισθάνεται εξοργισμένος αφού οι αρχικές παραινέσεις του τύπου "να τα δηλώσετε, θέλουμε απλώς να ελέγξουμε το μαύρο χρήμα" ήταν πασιφανώς παραπλανητικές. Παράλληλα δε, είναι ορατό το φαινόμενο της αποποίησης της υπηκοότητας από αριθμό Ελλήνων του εξωτερικού (για όσους έχουν διπλή), ώστε ν' αποφύγουν την εκτεταμένη αφαίμαξη από μια χώρα που: α) τους έδιωξε παρά τη θέλησή τους και β) που τους βλέπει ως την κότα με τα χρυσά αυγά, με άμεση συνέπεια τη μετατροπή της χώρας σε μια χώρα διακοπών και μόνο, με την οποία δεν υπάρχει κανένας ψυχικός δεσμός. Η επιτυχία δηλαδή της κυβέρνησης θα είναι οι νεο-μετανάστες, Έλληνες του εξωτερικού να πάψουν να αισθάνονται Έλληνες.

Στα εντός των συνόρων, τα μόνιμα capital controls και η προσπάθεια ελέγχου - με κάθε τρόπο - της καθημερινότητας των Ελλήνων πολιτών, αποτελούν μέτρα που θα προσπαθήσουν να περιορίσουν την μετατροπή της οικονομίας σε "παρά"οικονομία. Όμως όσο το αίσθημα της αδικίας γιγαντώνεται και η αγανάκτηση φουντώνει, η εφευρετικότητα των Ελλήνων θα οδηγεί σε παράπλευρους δρόμους με τελική τη ζημίωση των οικονομικών του κράτους.

Τέλος η κυβέρνηση θα πρέπει να καταλάβει κάτι απλό: με δεξιά μέτρα, δεν μπορείς να κάνεις αριστερή πολιτική.  Όσο νωρίτερα το συνειδητοποιήσει, τόσο το καλύτερο για όλους μας.