Το "πόθεν έσχες" δεν πρέπει να γίνεται "πόθεν αίσχος"...

 Με την επίσκεψη της ευρωπαίας εισαγγελέως στην χώρα μας και της εξελίξεις στη Λωρίδα της Γάζας να παίρνουν τα σκήπτρα της επικαιρότητας, η ανακοίνωση του "πόθεν έσχες" των κρατικών αξιωματούχων πέρασε γρήγορα "στα ψιλά". Παρ' όλα αυτά όμως αξίζει να δούμε το θέμα λίγο παραπάνω, ιδιαίτερα καθότι οι αιρετοί μας "άρχοντες" και κυρίως οι βουλευτές φαίνεται να ανήκουν στο πάνω ράφι, από οικονομικής πλευράς.

Το ρεπορτάζ/σχόλιο του News24.gr είναι αποκαλυπτικό:

"Ο «σκληρός πυρήνας» των υπουργών που τα τελευταία έξι χρόνια έχουν θητεύσει στα πλέον «κοινωνικά» υπουργεία (π.χ υγείας, εργασίας, παιδείας κ.λ.π) διαθέτουν μια οικονομική δυνατότητα που «μετριέται» σε εκατοντάδες χιλιάδες ή ακόμη και εκατομμύρια ευρώ. Είναι, παράλληλα, αυτοί που έχουν επιλεγεί για να προωθήσουν νομοθετικές και πολιτικές αλλαγές που προκάλεσαν εντονότατες κοινωνικές αντιδράσεις. Αυτά ενώ η Νέα Δημοκρατία -σύμφωνα με τα πρώτα στοιχεία που ανάδειξαν οι Δηλώσεις Περιουσιακής Κατάστασης- φαίνεται πως «κρατά τα σκήπτρα» της πιο πλούσιας Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Τόσο όσον αφορά το «ανά βουλευτή» εισόδημα όσο όσον αφορά το ύψος των τραπεζικών καταθέσεων ανά πρόσωπο."

Και λίγο παρακάτω σημειώνεται δεικτικά:

"Η Νίκη Κεραμέως φαίνεται να είναι το πρόσωπο στο οποίο «ενσαρκώνονται» περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο οι προαναφερόμενες αντιθέσεις. Στα πέριξ του 1.300.000 ευρώ ανέρχονται οι τραπεζικές καταθέσεις της υπουργού Εργασίας σύμφωνα με όσα  η ίδια δηλώνει στο «Πόθεν Έσχες» της. Έρχονται να προστεθούν πλάι σε κτήσεις ακινήτων υψηλής αξίας καθώς και την βουλευτική αποζημίωση η οποία είναι φυσικά πολλαπλάσια του κατώτατου μισθού. Αυτού που η Νίκη Κεραμέως αρνείται πεισματικά να συσχετίσει με την άνοδο του πληθωρισμού των τιμών των αγαθών. Έχοντας νομοθετήσει την αναπροσαρμογή του με…αλγόριθμο που δεν θα λαμβάνει υπόψη αποκλειστικά τον τιμάριθμο. Επίσης, πρόκειται για την υπουργό Εργασίας που νομοθέτησε το περίφημο 13ωρο συνεχούς εργασίας στον ίδιο εργοδότη. Δηλαδή την ρύθμιση που ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης θεωρεί ότι δίνει τη δυνατότητα στους εργαζόμενους να… επιλέξουν τον χρόνο που θα εργάζονται."

Ίδιες διαπιστώσεις γίνονται τόσο για τον Κωστή Χατζιδάκη, τον Άδωνι-Σπυρίδωνα Γεωργιάδη, τον Μάκη Βορίδη και τον Λευτέρη Αυγενάκη... Παρόμοιες διαπιστώσεις (αλλά σε λιγότερο βαθμό) μπορούν να γίνουν και για στελέχη της αντιπολίτευσης, όπου όμως δεν διαπιστώνεται το ανάλογο περουσιακό ύψος.

Βέβαια για να εξηγούμαστε, κανείς απ' αυτούς δεν παρανομεί, και - φανταζόμαστε - ότι όλοι απέκτησαν και "αυγάτισαν" την περουσία τους νόμιμα, προφανώς εκμεταλλευόμενοι οποιοαδήποτε φορολογικό παραθυράκι υπάρχει στη σχετική νομοθεσία της χώρας μας. Παρότι είχε και τέτοιους στο παρελθόν η Ν.Δ. (θυμηθείτε για παράδειγμα την περίπτωση του κ.Πάτση), δε φαίνεται να υπάρχει κάτι νομικά μεμπτό στην παρούσα φάση.

Επίσης δεν θα έπρεπε να έχουμε απαίτηση από τους βουλευτές, υπουργούς κ.ο.κ. να είναι "φτωχομπινέδες". Το να έχουν περιουσία και μια οικονομική επιφάνεια είναι θεμιτό και, κακά τα ψέμματα, ευκταίο απ' όλους μας για τους εαυτούς μας και τους δικούς μας ανθρώπους. Αυτό όμως που προφανώς απαιτούμε, απ' όλους όσους εκλέγονται για το καλό του λαού, είναι να έχουν ως βασική τους μέριμνα, να κάνουν όντως αυτό. Να μην έχουν δηλαδή ως πρώτη προτεραιότητα το ξεπούλημα και την απομύζηση του δημόσιου πλούτου προς όφελος των υμέτερων. Να μην έχουν επίσης ως βασικό στόχο τη νομοθέτηση υπέρ της οικονομικής ελάφρυνσης των λίγων, την ίδια στιγμή που δημιουργούν ένα ασφυκτικό πλαίσιου ελέγχου και καταπάτησης των προσωπικών δικαιωμάτων των πολλών. Να έχουν ως όραμα την επιστροφή των Ελλήνων που έφυγαν στο εξωτερικό τα χρόνια της κρίσης και όχι την είσοδο και (κατά)χρηση οικονομικών μεταναστών που στα μάτια τους είναι φτηνοί και αναλώσιμοι.

Κάτι τέτοιο δε συμβαίνει. Και ως εκ τούτου, τα ανακοινωθέντα "πόθεν έσχες" τους (που βασικά μας ενημερώνουν περισσότερο για το "έσχες" και λιγότερο για το "πόθεν"), δημιουργούν μια αλγεινή εντύπωση για όσους μας κυβερνούν...

Ένα σχόλιο για την εξαγορά της "Εφημερίδας των Συντακτών" από τον Δημήτρη Μελισσανίδη

"H Εφημερίδα των Συντακτών» αλλάζει σελίδα, παραμένοντας ίδια και φιλοδοξώντας να γίνει ακόμη καλύτερη. Η Γενική Συνέλευση του ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΕ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ (ΣΥΝΠΕ), βασικού μετόχου της Εταιρείας «ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΜΕΣΑ ΜΑΖΙΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ Α.Ε.» που εκδίδει την «Εφ.Συν.», αποφάσισε σήμερα, 22.9.2025, ΟΜΟΦΩΝΑ, την πώληση του 51% των μετοχών της εταιρείας, κυριότητας του ΣΥΝΠΕ, στον εκδοτικό όμιλο ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ, συμφερόντων της οικογένειας Μελισσανίδη. Οι όροι της πώλησης όπως και γενικότερα ζητήματα για το μέλλον της «Εφ.Συν.» περιλαμβάνονται στο προσύμφωνο το οποίο οι δύο πλευρές υπέγραψαν πρόσφατα. Η Συνέλευση ενέκρινε ομόφωνα το προσύμφωνο στο οποίο είχε καταλήξει η διαπραγμάτευση και το οποίο θα αποτελέσει και την τελική συμφωνία η οποία θα υπογραφεί το επόμενο χρονικό διάστημα. Το τίμημα της μεταβίβασης των εν λόγω μετοχών καλύπτει χρέη της εφημερίδας προς τρίτους, χρέη προς εργαζόμενους (μη καταβληθείσα μισθοδοσία), διανομή μερίσματος στους συνεταιριστές και επενδυτικό κεφάλαιο για την ανάπτυξη της «Εφ.Συν.» και του efsyn.gr σε όλα τα επίπεδα που απαιτείται και βέβαια αύξηση μισθών. Οι δύο πλευρές έχουν συμφωνήσει ότι η πολιτική ταυτότητα και ο χαρακτήρας της εφημερίδας στην ιστορική και σημερινή τους διάσταση αποτελούν τον βασικό πυλώνα ύπαρξης και αναγνωρισιμότητάς της που παραμένει αναλλοίωτος. Η διεύθυνση και η Συντακτική Επιτροπή της «Εφ.Συν.» δεν αλλάζουν. Οι θέσεις εργασίας διατηρούνται. Στόχος και των δύο πλευρών είναι η «Εφ.Συν.» να ενισχυθεί, να γίνει πιο ισχυρή και πιο αποτελεσματική με την ταυτότητα που έχει, να γίνει πιο διεισδυτική στην κοινωνία ώστε οι αναγνώστες της -σημερινοί και νέοι- να συνεχίσουν να έχουν την εφημερίδα που γνωρίζουν, ακόμη καλύτερη κι ακόμη πιο δυνατή."

Ήταν γνωστό εδώ και καιρό ότι η "Εφημερίδα των Συντακτών" έψαχνε εναγωνίως επενδυτή/αγοραστή.  Σύμφωνα με τον τελευταίο διαθέσιμο ισολογισμό της εταιρείας που αφορά το 2023, οι συσσωρευμένες ζημιές της έφταναν στις 981 χιλιάδες ευρώ - και αυτό χωρίς να υπολογιστούν οι τρέχοντες υποχρεώσεις προς προμηθευτές και τρίτους καθώς και τα χρωστούμενα προς τους εργαζομένους. Το περιβάλλον ήταν ασφυκτικό και παρότι υπήρχαν ενδιαφερόμενοι, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που προέβλεπαν ότι η εφημερίδα θα είχε σύντομα την τύχη της "Αυγής" (για την οποία έχουμε γράψει αναλυτικά εδώ). 

Να θυμίσουμε ότι η Εφημερίδα των Συντακτών ξεκίνησε το Νοέμβριο του 2012 ως συνεταιριστικό εγχείρημα από μερίδα εργαζομένων της παλιάς -και υπό πτώχευση τότε- "Ελευθεροτυπίας". Οι εργαζόμενοι δημιούργησαν έναν συνεταιρισμό με την ονομασία "Συνεταιρισμός των Εργαζομένων σε Εφημερίδες και Περιοδικά" και ο συνεταιρισμός αυτός ήταν βασικός μέτοχος της ανώνυμης εταιρείας με τίτλο "Ανεξάρτητα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης".

Ο Δημήτρης Μελισσανίδης είχε μπει με φόρα στον εκδοτικό χώρο, και αν και η εξαγορά της "Ναυτεμπορικής" φαινόταν να έχει κάποια βάση, δεδομένης της ενασχόλησής του με τον χώρο της ναυτιλίας, τόσο η προσπάθεια του να εξαγοράσει τον τίτλο της "Ελευθεροτυπίας" (στην οποία απέτυχε αφού νικήτρια ήταν η Alter Ego του Βαγγέλη Μαρινάκη, με αποτέλεσμα ενώ η τιμή εκκίνησης ήταν στα 378 χιλιάδες ευρώ, η τελική τιμή να φτάσει στα 8,1 εκατομμύρια ευρώ και να καταλήξει στην πλευρά Μαρινάκη), όσο και τώρα να εισέλθει ως επενδυτής στην "Εφ.Συν." ξένισε αρκετούς.

Η αλήθεια όμως είναι μία: πριν 20-30 χρόνια, όταν οι "κεντροαριστερές" εφημερίδες και έντυπα είχαν χώρο και αναγνώστες, η "σημαία της ανεξαρτησίας" από το κεφάλαιο μπορούσε να κυματίζει ανεμπόδιστα. Οι αναγνώστες τότε συνωστίζονταν στα περίπτερα και δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που οι "δυνατοί" τίτλοι ξεπουλούσαν γρήγορα. Η κρίση όμως έδωσε ένα τεράστιο χτύπημα στην έντυπη δημοσιογραφία, ο κόσμος εθίστηκε στο "τζάμπα" (του διαδικτύου), έμαθε να καταναλώνει την είδηση αποφεύγοντας την ανάλυση, ενώ το τελειωτικό χτύπημα δόθηκε επί πανδημίας, όπου πολλά από τα πρατήρια τύπου έκλεισαν οριστικά και αμετάκλητα. 

Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα επιβιώνουν άνετα μόνο μερικές επαρχιακές εφημερίδες που έχουν το δικό τους κοινό και στόχο, καθώς και ορισμένες εξιδεικευμένες εκδοτικές προσπάθειες, που τα καταφέρνουν γιατί απευθύνονται σε "hard core" κοινό. 

Έτσι οι αντιδράσεις και κατηγορίες για "ξεπούλημα" από αρκετές "αριστερές" ιστοσελίδες και ομάδες στα κοινωνικά δίκτυα για την πώληση της εφημερίδας είναι "εκ των ουκ άνευ": πόσοι απ' αυτούς αγόραζαν ή στήριζαν την "Εφ.Συν."; Πόσοι ενημερώνονταν από τη σελίδα της εφημερίδας ή θυσίαζαν χρόνο και χώρο (στις σελίδες τους) για να την "προωθήσουν"; Σχεδόν κανείς. Επομένως το κλείσιμο ή η πώλησή της ήταν θέμα χρόνου...

Το δεύτερο ερώτημα που δημιουργείται είναι το γιατί αποφάσισε ο Δημήτρης Μελισσανίδης ν' αγοράσει μια εφημερίδα που δεν τον εκφράζει πολιτικά και που είναι "χαρακτηρισμένη". Η απάντηση σ' αυτό το ερώτημα έχει τρεις πλευρές:

α) Καταρχήν μπαίνει σφήνα στον κεντροαριστερό τύπο απέναντι στην "Ελευθεροτυπία" του Βαγγέλη Μαρινάκη (η οποία είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα επανεκδοθεί, πιθανότατα πριν τις επόμενες εκλογές).

β) Ενισχύει το οπλοστάσιο του ("Ναυτεμπορική", "Epsilon") με ένα δυνατό όνομα, το οποίο είναι γνωστό για την πολιτική του στόχευση και για το ερευνητικό του ρεπορτάζ, πράγμα που μέχρι στιγμής δεν είχε και τέλος,

γ) Διατηρώντας η εφημερίδα τον "(κεντρο)αριστερό" της προσανατολισμό θα μπορεί να ενισχύσει την αντιπολιτευτική του δράση ("χτυπώντας" τον Μητσοτάκη και τον κύκλο του), χωρίς να φαίνεται άμεσα ο ίδιος - ακολουθώντας το παράδειγμα του Βαγγέλη Μαρινάκη, ο οποίος μέσω του in.gr, έχει πάρει "δυναμικές" πρωτοβουλίες κατά καιρούς, προκαλώντας "πονοκέφαλο" στο Μαξίμου. Τόσο ο κ. Μαρινάκης όσο και ο κ. Μελισσανίδης παραμένουν "δεξιοί", αλλά αυτό δεν τους εμποδίζει να ενισχύουν και τους "απέναντι". Αυτό γινόταν για χρόνια (και συνεχίζει να γίνεται έως και σήμερα) μέσω άμεσης χρηματοδότησης. Αλλά άλλο η πολιτική τοποθέτηση άλλο τα συμφέροντα. Και οι συγκεκριμένοι επιχειρηματίες δίνουν "οξυγόνο" ώστε να συνεχίσει να υπάρχει αντιπολιτευτικός και καταγγελτικός λόγος. Κακά τα ψέμματα χωρίς αυτούς ο χώρος θα είναι περιθωριοποιηθεί αισθητά, κάτι που δε θα ήταν καλό για κανέναν... 

Διαπλοκή και "Άγιος ο Θεός" - το παράδειγμα των Χανίων

Είναι απόλυτα φυσιολογικό η Κρήτη να αποτελεί σημείο αναφοράς και ενδιαφέροντος (τόσο πολιτικού όσο και οικονομικού), λόγω του μεγέθους της, των πλούτου της και της ιστορίας της. Για χρόνια αποτελούσε το πολιτικό μήλο της έριδας, και δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και στις πρώτες εκλογές της Μεταπολίτευσης, η ΝΔ απέτυχε να κερδίσει την πλειοψηφία στο νησί - πράγμα που επιτεύχθηκε για πρώτη φορά στα 1989.

Για διάφορους λόγους, η ανάπτυξη στο νησί καθυστέρησε - και όταν ήρθε αυτό συνέβει κυρίως στο ανατολικό κομμάτι της Κρήτης, με τη δυτική πλευρά να μαστίζεται από στασιμότητα, αστυφιλία και οικονομική δυσπραγία. Τα χρήματα έπεσαν κυρίως στο νομό Ηρακλείου, όπου έγινε και υπερσυγκέντρωση των κέντρων αποφάσεων και κατά συνέπεια των έργα υποδομών, η ενίσχυση επιχειρήσεων και συνεταιρισμών κ.ο.κ. Αυτό ως ένα σημείο φαντάζει φυσιολογικό - και είναι, δεδομένου ότι ο νομός Ηρακλείου είναι ο μεγαλύτερος του νησιού. Δυστυχώς όμως το πολιτικό ενδιαφέρον και η χρηματοδότηση στο δυτικό κομμάτι εξαφανίστηκε - και τ' αποτελέσματα είναι ορατά σήμερα, ακόμα και στο απλούστερο επίπεδο, αυτό των αυτοκινητοδρόμων: ενώ το μεγαλύτερο κομμάτι της δυτικής πλευράς του Βόρειου Οδικού Άξονα Κρήτης (ΒΟΑΚ) θυμίζει επικίνδυνη διαδρομή του αφρικανικού κομματιού του Ράλι "Παρίσι-Ντακάρ", το ανατολικό κομμάτι (από το Ηράκλειο μέχρι τον Άγιο Νικόλαο) θυμίζει γερμανικό autobahn.

Η δυτική πλευρά ήταν πάντα ριγμένη και αφημένη στη μοίρα της - πράγμα που εντάθηκε με την κατάργηση των αυτόνομων Νομαρχιών και τη δημιουργία των μεγαλύτερων Περιφερειών, όπου η όποια δύναμη είχε η Νομαρχία Χανίων και Ρεθύμνου, εξαϋλώθηκαν προς όφελος του Ηρακλείου.

Η περίοδο όμως μετά την πανδημία άλλαξε ριζικά το σκηνικό. Πολιτικά οι όποιες αντιπαραθέσεις εξαφανίστηκαν και σταδιακά η ΝΔ άρχισε να προσεταιρίζεται πολιτικά σχήματα, με τα οποία θεωρητικά δεν είχε καμία (πολιτική) σχέση. Η πολιτική κάθοδος της Ντόρας Μπακογιάννη στα Χανιά, σηματοδότησε την έναρξη της ύφανσης σχέσεων με τοπικά πολιτικά στελέχη που θεωρητικά πρόσκεινται στο ΠΑΣΟΚ (βλ. Δήμαρχος Χανίων, Περιφερειάρχης Κρήτης και Αντιπεριφερειάρχης Χανίων) αλλά στην πράξη αποδείχτηκαν ότι ακολουθούν τη φορά του ανέμου. Αυτό δε θα ήταν πρόβλημα, αν λειτουργούσε προς όφελος των τοπικών κοινωνιών. Στην πράξη όμως δημιουργήθηκαν ηθικά ζητήματα, μιας και τόσο η Περιφέρεια όσο και ο Δήμος, άρχισε να κάνει τα στραβά μάτια σε σωρεία ζητημάτων, στα οποία θα μπορούσε να έχει μια διαφορετική στάση. 
Τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί το ζήτημα του ΒΟΑΚ: Ενώ η πάγεια ευρωπαϊκή τακτική είναι να μην υπάρχουν διόδια σε αυτοκινητόδρομους που βρίσκονται σε νησιά, η κυβέρνηση της ΝΔ αποφάσισε ότι αυτό δεν μπορεί να ισχύσει στην περίπτωση της Κρήτης. Η δε πρωτοτυπία του έργου συνεχίζεται με την επιβολή διοδίων πριν την παράδοση του έργου (για τη χρήση της παλιάς και επίκινδυνης χάραξης δηλαδή), την χρήση της παλιάς χάραξης κατά 60% (πράγμα που σημαίνει ανυπαρξία ύπαρξης εναλλακτικής όδευσης - που αποτελεί πανελλήνια πρωτοτυπία) καθώς και την ανυπαρξία εξαίρεσης από την πληρωμή διοδίων των μόνιμων κατοίκων των δήμων που χρησιμοποιούν τον αυτοκινητόδρομο στα όρια αυτών, ακόμα και αν εκείνος αποτελεί τη μοναδική όδευση για τη μετακίνησή τους. Έτσι θα έχουμε το τραγελαφικό να πληρώνουν οι γονείς διόδια για να πάνε τα παιδιά τους στο σχολείο και στα αγγλικά, σε ένα δρόμο που φτιάχτηκε τη δεκαετία του 1980, και ο οποίος σε συντριπτικά μεγάλο βαθμό θα χρηματοδοτηθεί από το ελληνικό κράτος και από την Ε.Ε. Η αντίδραση σε αυτό το γεγονός ήταν το λιγότερο υποτονική, με τον αντι-περιφερειάρχη Χανίων να δηλώνει σκωπτικά ότι "θα πληρώνουν μόνο γύρω στα 60 λεπτά τη διαδρομή" (!!!). Δεν είναι τυχαίο ότι μέχρι τη πρόσφατη δημοσίευση της Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων του έργου, ούτε ο Δήμος Χανίων, ούτε η Περιφέρεια Κρήτης δεν είχαν βρει ούτε ένα σημείο να κάνουν ένσταση, για το κομμάτι που αφορά το δρόμο μεταξύ Ρεθύμνου και Χανίων.

Ο ΒΟΑΚ όμως είναι μόνο το ένα κομμάτι που οι πολιτικά αγαστές σχέσεις μεταξύ τοπικού ΠΑΣΟΚ και κεντρικής κυβέρνησης, "εξομαλύνουν" τις όποιες αντιδράσεις. Στο νομό Χανίων χτίζονται φαραωνικού τύπου τουριστικά μεγαθήρια, με σειρά ξενοδοχείων και τουριστικών χωριών να τσιμεντώνουν περιοχές ολόκληρες. Για παράδειγμα στην περιοχή "Ραβδούχα" του Νομού Χανίων δημιουργείται ο 3ος μεγαλύτερος οικισμός του Δήμου Πλατανιά (του 3ου μεγαλύτερου δήμου του νομού), με τεράστιες απαιτήσεις ύδρευσης, αποχέτευσης, αποκομιδής απορριμάτων και οδικής προσέλευσης. Παρόμοια έργα παραγματοποιούνται στις περιοχές Νωπήγεια, Δραπανιά και Μαράθι, ενώ τεράστια νέα ξενοδοχεία δημιουργήθηκαν στις περιοχές του Ταρσανά, του Καλαθά ακόμα και μέσα στον αστικό ιστό των Χανίων, στην περιοχή της Νέας Χώρας. Η ευκολία εισαγωγής των έργων στον Αναπτυξιακό Νόμο, ο τρόπος με τον οποίο καταπνίγηκαν οι όποιες τοπικές αντιδράσεις, η ευκολία με την οποία έγινε η αδειοδότησή τους, η σπουδή με την οποία τοπικοί πολιτικοί άρχοντες στήριξαν τα έργα αυτά (σε βαθμό μάλιστα ν' ανέχονται "τσαμπουκάδες" από τους υπεύθυνους των έργων) εγείρουν ερωτηματικά για το ποιος και τι μπορεί να κρύβεται από πίσω: το σίγουρο είναι ότι αυτές οι ιδιωτικές επενδύσεις ΔΕΝ θα φέρουν οφέλη στην τοπική κοινωνία, αφού τα έργα αυτά αφήνουν ένα ισχυρό περιβαντολογικό αποτύπωμα σε ένα νομό που έχει τεράστια λειψυδρία (δεν είναι τυχαίο ότι για να καλυφθούν οι ανάγκες από τις τουριστικές χρήσεις στο νομό, η άρδρευση σε πολλές περιοχές, επιτρέπεται για λίγες μόνο ώρες την μέρα τους καλοκαιρινούς μήνες ενώ πραγματοποιούνται διακοπές ύδρευσης σε μεγάλο μέρος της υπαίθρου), δεν έχει πρόβλημα ανεργίας (με αποτέλεσμα μεγάλο μέρος των εργαζομένων στον τουρισμό να προέρχονται από την υπόλοιπη Ελλάδα ή/και να είναι μετακλητοί από τρίτες χώρες), έχει άλυτα προβλήματα υποδομών, ενώ παράλληλα περιορίζουν την πρόσβαση των μόνιμων κατοίκων στη φύση και στις παραλίες, στις περιοχές αυτές (αφού κατά παραβίαση του νόμου, ο αιγιαλός καταπατείται και η πρόσβαση σε αυτές παρεμποδίζεται με "πονηρούς" τρόπους). Ενστάσεις για βελτιώσεις δεν έγιναν σε καμία περίπτωση, ενώ η όλη προσέγγιση στο θέμα ήταν προς όφελος του τουρισμού: δεν είναι τυχαίο ότι οι όποιες παρεμβάσεις γίνονται, αυτό συμβαίνει προς όφελος της "τουριστικής ανάπτυξης" και όχι των μόνιμων κατοίκων, που προσπαθούν να επιβιώσουν σε ένα νομό που το κόστος απόκτησης και ενοικίασης κατοικίας έχει εκτοξευθεί (σε σημείο που να είναι απαγορευτικό), το να βγει κανείς για φαγητό ή ένα καφέ έξω έχει καταντήσει απαγορευτικό και που το κόστος των οποιαδήποτε υπηρεσιών έχει αυξηθεί λόγω της μικρής προσφοράς και της μεγάλης ζήτησης (τους καλοκαιρινούς μήνες). 

Αλλά και αυτό θα μπορούσε να είναι ανεκτό ως ένα βαθμό. Στο κάτω-κάτω, τι κι αν δεν έχουν οι γιατροί και οι υπάλληλοι σπίτι να μείνουν; Τι και αν πας σε ένα καφενείο και παραγγέλνεις ένα μεζέ και πληρώνεις 8 ευρώ λες και είσαι σε γκουρμέ εστιατόριο; Τι κι αν ένας υδραυλικός σου ζητάει 20 ευρώ παραπάνω απ΄ ότι σου ζητούσε πέρσυ, γιατί έρχεται σε σένα πριν πάει στο ξενοδοχείο να ελέγξει τα air condition; Τι κι αν φαγώθηκαν τόσα εκατομμύρια επιδοτήσεων μέσω του ΟΠΕΚΕΠΕ τα οποία μπήκαν στις τσέπες των δικών τους παιδιών; Το (κεντρικό) κράτος βγάζει λεφτά από τους φόρους, οι τοπικοί διαπλεκόμενοι είναι ευχαριστημένοι, οι τουρίστες το ίδιο. 

Το πρόβλημα είναι αλλού. Η διαπλοκή είναι τόσο μεγάλη που η πρόσφατη είδηση για δύο χανιώτες επιχειρηματίες που εμπλέκονται με καταπατήσεις δημόσιας περιουσίας, αγοραπωλησίες εκκλησιαστικών ακινήτων, τουριστικές επιχειρήσεις που λειτουργούσαν με μαύρο χρήμα, ξέπλυμα εσόδων από εμπορία ναρκωτικών ενώ φέρονται να έχουν στενές σχέσεις με διοικητές δημόσιων υπηρεσιών υγείας, αστυνομικούς, προβεβλημένα στελέχη της τοπικής εκκλησίας καθώς και με δημοσιογράφους, δυστυχώς ΔΕΝ προκαλεί εντύπωση. Είναι επίσης κοινό μυστικό ότι τα πάρτυ κοκαϊνης στην Κρήτη δίνουν και παίρνουν, αφού το μαύρο χρήμα που κυκλοφορεί επιτρέπει την εξαγορά εχεμύθειας, πίσω από κλειστές πόρτες. Παράλληλα υπαρχουν υπόνοιες ότι, με πολιτικές πλάτες, η αστυνομία για χρόνια δεν έκανε τη δουλειά της (όπως διαβάζουμε σε τοπικά ρεπορτάζ) προς όφελος λίγων και "εκλεκτών", αν και οι αλλαγές που έγιναν στην ηγεσία των τοπικών αστυνομικών τμημάτων, στην αρχή του έτους, βοήθησαν στο ξεκαθάρισμα της πρόσφατης υπόθεσης. Επομένως οι συγκεκριμένοι "επιχειρηματίες" (που πιάστηκαν "στη φάκα" γιατί η αλαζονία τους είχε χτυπήσει κόκκινο) είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου. 

Αν δε χτυπηθεί το κακό στη ρίζα του και αν οι Κρητικοί και οι Χανιώτες δεν "ξυπνήσουν", δε θα υπάρξει σωτηρία, ούτε αλλαγή. Αλλά μπορεί να υπάρξει ελπίδα ότι τα πράγματα μπορεί ν' αλλάξουν;

Είδωμεν...

(και τα δύο εξαιρετικά σκίτσα της ανάρτησης προέρχονται από την εφημερίδα "Χανιώτικα Νέα").

Περί διαμαρτυριών ενάντια στα κρουαζιερόπλοια με Ισραηλινούς τουρίστες που επισκέπτονται την χώρα μας...

Όσο και αν δε συμφωνούμε με αποκλεισμούς λιμανιών, ιδιότυπες "απαγορεύσεις" αποβιβασμού επιβατών συγκεκριμένων εθνικοτήτων στα λιμάνια κ.ο.κ. πρέπει να δούμε τα πράγματα από την αρχή πριν κρίνουμε τις οποιαδήποτε αντιδράσεις κατά των Ισραηλινών τουριστών, που έρχονται στην χώρα μας.

Και αυτό χρειάζεται, όχι για κάποιο άλλο λόγο αλλά γιατί οι αντιδράσεις δεν προέκυψαν εν κενώ. Δεν είναι μία συνήθης πρακτική σε αυτό τον τόπο ή όπου αλλού εκφράζονται διαμαρτυρίες κατά Ισραηλινών. Δεν έχουν δηλαδή τι να κάνουν οι άνθρωποι και οργανώνουν μία συγκέντρωση για να πικάρουν Ισραηλινούς τουρίστες. Ούτε στην Ελλάδα, ούτε σχεδόν σε όλο τον δυτικό κόσμο που γίνονται διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες.

Τα ερωτήματα λοιπόν που τίθενται εξ αρχής, ώστε να φτάσουμε στο επίδικο είναι τα εξής:

1) Συντελείται ή όχι, εδώ και καιρό στη Γάζα μία γενοκτονία; Εξελίσσεται ή όχι μία εθνοκάθαρση; Ένας εκτοπισμός μέσω βάρβαρων μεθόδων, όπως ο λιμός; Συντελούνται εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, εγκλήματα πολέμου ή όπως αλλιώς μπορούν να χαρακτηριστούν όλες αυτές οι δολοφονίες αμάχων;

2)  Έχουν πάρει το πάνω χέρι στο Ισραήλ οι πιο ακραίες δυνάμεις, που βλέπουν εχθρό ακόμα και στα… μωρά που γεννιούνται, επειδή, λέει, θα γίνουν αυριανοί «τρομοκράτες», μαχητές ή κάτι επικίνδυνο τέλος πάντων; Πρόκειται για φρικαλεότητες ή όχι;

3) Έχει σημασία που κορυφαίοι οργανισμοί παγκοσμίως, όπως ο ΟΗΕ, το Διεθνές Δικαστήριο και άλλοι έχουν καταδικάσει ή όχι αυτές τις απάνθρωπες ενέργειες; Έχει σημασία που υπάρχει ένταλμα – για παραβίαση όλου σχεδόν του ποινικού κώδικα – κατά του παρανοϊκού αυτού τύπου, του Νετανιάχου; 

4) Έχει σημασία που ο Νετανιάχου συνεχίζει μία στρατιωτική δολοφονική τρέλα, παρά τις αντιδράσεις ακόμα και στο εσωτερικό του ισραηλινού στρατού;

5)  Έχει σημασία που ευρωπαϊκές και άλλες κυβερνήσεις, αντιδρούν όλο και περισσότερο – έστω αργά, έστω λιγότερο δυναμικά απ’ όσο απαιτούν οι συνθήκες, αλλά αντιδρούν – στα εγκλήματα του Νετανιάχου;

6)  Έχει σημασία που ένα αξιοπρόσεκτο κομμάτι Ισραηλινών και Εβραίων, μεταξύ αυτών πολλοί επώνυμοι, όπως πρώην πρωθυπουργοί, επιστήμονες, καλλιτέχνες, ακόμα και ραβίνοι, καταδικάζουν τον Νετανιάχου και το εξελισσόμενο έγκλημα στη Γάζα;

Αν συμφωνήσουμε λοιπόν σε όλα αυτά τα προφανή και ότι η ανθρωπότητα έχει χρέος να σταματήσει αυτό που γίνεται στη Γάζα, θα βρούμε τις απαντήσεις και στα υπόλοιπα. Αλλά να συμφωνήσουμε. Χωρίς ναι μεν αλλά. Διότι βλέπουμε πως άνθρωποι που ενώ έτρεξαν, για παράδειγμα, να υποστηρίξουν την επιβολή κυρώσεων στη Ρωσία, λόγω της εισβολής στην Ουκρανία, στο θέμα της γενοκτονίας στη Γάζα έχουν άλλα μέτρα και σταθμά.

Φαίνεται δε ότι για κάποιους δικούς τους λόγους, ιδεοληψίας ή συμφέροντος, επιλέγουν να ταυτιστούν με τον Νετανιάχου αγνοώντας το έγκλημα στη Γάζα, επιλέγουν να είναι σε άλλο αξιακό κόσμο από αυτόν που κατακτήσαμε και διαμορφώσαμε τους τελευταίους αιώνες ή έστω μετά τους δύο μεγάλους πολέμους. Αν συμφωνήσουμε λοιπόν στα βασικά, θα συνεννοηθούμε και στα άλλα.

Θα συμφωνήσουμε για παράδειγμα ότι δεν υπάρχει κανένας αντισημιτισμός – και θα αφήσουμε στην άκρη τις ξεπερασμένες θεωρίες περί αριστερού αντισημιτισμού. Ειδικά στην Ελλάδα, της εκτεταμένης συνεργασίας και παρουσίας μεμονωμένων πολιτών, αλλά και επιχειρηματικών σχημάτων από το Ισραήλ, κανένας αντισημιτισμός δεν υπάρχει. Τα πιο σοβαρά φαινόμενα αυτού του είδους τα είχαμε όταν ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο Μάκης Βορίδης και άλλα μπουμπούκια της ακροδεξιάς και του… «αντισιωνισμού» δεν είχαν δει το φως το αληθινό της εξουσίας και πετροβολούσαν.

Ας είμαστε σοβαροί λοιπόν. Δεν είναι αντισημιτισμός οι διαμαρτυρίες κατά Ισραηλινών τουριστών, σε κάποιες συγκεκριμένες περιπτώσεις.

Με μία κυβέρνηση να μην έχει την παραμικρή διάθεση να διαχωρίσει τη θέση της και να καταδικάσει τις βαρβαρότητες Νετανιάχου, η ελληνική κοινωνία στο μεγάλο της μέρος νιώθει να πνίγεται. Με μία κυβέρνηση που αντιμετωπίζει ως έγκλημα το να φέρει κάποιος απλά και μόνο τη σημαία της Παλαιστίνης μαζί του, για να εκφράσει τις απόψεις του, το αποτέλεσμα είναι να τροφοδοτείται η ανάγκη να σταλούν έντονα μηνύματα κατά της γενοκτονίας. Στην περίπτωση του Ισραήλ και του Νετανιάχου υπάρχει περίπου μία σιωπηρή εάν όχι και ανοιχτή αποδοχή των όσων εγκληματικών κάνει το Τελ Αβίβ στη Γάζα. Κι αυτό είναι εξοργιστικό. Λογικά προκαλεί την αντίδραση των κοινωνιών. Και στην Ελλάδα και αλλού, όπου σημειώνονται τεράστιες διαδηλώσεις.

Στην Ελλάδα, για κάποιους λόγους που ίσως αφορούν στο «ελεύθερο» και στην «αίσθηση ασυδοσίας» που έχει εκπέμψει η κυβέρνηση προς τους Ισραηλινούς – από τον πρέσβη που νομίζει ότι θα κάνει μαθήματα δημοκρατίας, έως και κάποιους αλαζόνες και προσβλητικούς τουρίστες, που κυκλοφορούν με τη σημαία της χώρας τους εν είδει προπαγάνδας – έχουμε φαινόμενα που τρέφουν την οργή. Και κυρίως την ανάγκη να σταλεί ένα μήνυμα: «Σταματήστε τη γε
νοκτονία, σταματήστε τις δολοφονίες παιδιών, τον λιμό και τον βίαιο εκτοπισμό». Αυτό ούτε αντισημιτισμός είναι, ούτε… καταστροφή του τουρισμού είναι. Στο μεταξύ χιλιάδες Ισραηλινοί και διακοπεύουν στην Ελλάδα και ακίνητα αγοράζουν σωρηδόν και μπίζνες κάνουν (π.χ. χτίζοντας ξενοδοχεία-εκτρώματα με κρατικές επιδοτήσεις 40% και εγχώριο τραπεζικό δανεισμό, αγοράζοντας ολόκληρες πολυκατοικίες τις οποίες μετατρέπουν σε AirBnB κ.ο.κ.). Και θα συνεχίσουν να κάνουν, διότι δεν είναι όλοι οι Ισραηλινοί ίδιοι και κυρίως κανένα «κυνήγι Εβραίων» δεν είναι σε εξέλιξη.

Παραπέμπουμε δε σε εκείνους τους Ισραηλινούς διανοούμενος και παράγοντες που επισημαίνουν ότι η πολιτική Νετανιάχου θα ευθύνεται εάν προκύψει νέο κύμα αντισημιτισμού. Φοβόμαστε ότι η σιωπή για τα εγκλήματα Νετανιάχου θα αποδειχθεί καταστροφική για τους ίδιους τους Ισραηλινούς στο τέλος. Και μπορεί πολλοί σωστά να σημειώνουν ότι η Χαμάς με τη δράση της, βάζει "βούτυρο στο ψωμί" του Νετανιάχου (πράγμα που δημιουργεί σκέψεις για τους πραγματικούς σκοπούς της οργάνωσης), αλλά αυτό δεν αναιρεί την ανάγκη γι' άμεση αλλαγή στροφής.

Καιρός υπάρχει ακόμα γι' αλλαγή πορείας, αν και αυτό δυστυχώς παραμένει αβέβαιο...

(Με στοιχεία από την εφημερίδα "Ποντίκι").

Η Τράπεζα Πειραιώς, η Cashflex και τα 850 ΑΤΜ που "έχασαν τη μαμά τους"

 Η ιστορία ξεκινάμε στα χρόνια της κρίσης του τραπεζο-οικονομικού τομέα, όπου η Τράπεζα Πειραιώς γιγαντώθηκε, απορροφόντας ό,τι υπήρχε και μπορούσε ν' αγοραστεί κοψοχρονιά. Οι απορροφήσεις αυτές υποστηρίχθηκαν ουσιαστικά από το ελληνικό Δημόσιο, το οποίο χρηματοδότησε (αφειδώς) όλες τις συστεμικές τράπεζες, είτε άμεσα, είτε έμμεσα.

Η Τράπεζα Πειραιώς βρέθηκε έτσι με ένα τεράστιο δίκτυο ΑΤΜ, το οποίο τα τελευταία χρόνια αριθμούσε πάνω από 2100 "μηχανήματα" ανά την Ελλάδα. Αυτό βέβαια δεν το έκανε γιατί αγαπούσε τους πελάτες της: αν χρησιμοποιήσει κανείς ΑΤΜ για την οποιαδήποτε συναλλαγή, απλώς δεν πάει στο γκισέ της τράπεζας - επομένως αυτός που "κερδίζει" είναι η τράπεζα: λιγότερες συναλλαγές = λιγότερο προσωπικό...

Εκεί παρουσιάστηκε μια ευκαιρία για την Τράπεζα Πειραιώς. Ένα καινούργιο επιχειρηματικό σχήμα, με την επωνυμία Cashflex (θυγατρικής της εταιρείας Printec Cash Networks), προσέγγισε την τράπεζα και της πρότεινε ν' "αγοράσει" ένα μεγάλο αριθμό (850 ΑΤΜ off site (δηλαδή εκτός τραπεζικού καταστήματος), με πιθανότητα (σε περίπτωση που το εγχείρημα πετύχει), ο αριθμός αυτός ν' αυξηθεί παραπάνω. H Τράπεζα Πειραιώς, που προφανώς ψάχνει συνεχώς καινούργιους τρόπους για ν' αυξήσει τα κέρδη της, δέχτηκε και μάλιστα απέκτησε  μειοψηφική συμμετοχή (περίπου 20%) σε αυτή. 

Η μετονομασία των ΑΤΜ ξεκίνησε άμεσα και έτσι τώρα υπάρχουν 220 ΑΤΜ "Cashflex" ήδη σε λειτουργία σε περιοχές όπως η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη, οι Κυκλάδες, τα Δωδεκάνησα, η Κρήτη, το Ιόνιο και η Ήπειρος. Μέχρι εδώ τα πράγματα είναι καλά, και πρόβλημα δεν υπάρχει. Στο κάτω-κάτω τα ΑΤΜ ήταν της Τράπεζας Πειραιώς και τα πούλησε. Δικαίωμά της. Το παράλογο όμως ξεκινάει κάπου εδώ: Σύμφωνα με την καινούργια κατάσταση, αν ένας πελάτης της Τράπεζας Πειραιώς, πάει σε ΑΤΜ της Cashflex (που προφανώς μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν ΑΤΜ της Πειραιώς, στην οποία ανήκει ακόμα και σήμερα κατά περίπου 20%) και κάνει ανάληψη, η Cashflex θα του κρατήσει προμήθεια 1,5€! Και δεν φτάνει αυτό: σύμφωνα με την επίσημη παραδοχή της τράπεζας ταυτόχρονα γίνεται και κράτηση 0,60€ υπέρ της ίδιας της Πειραιώς! Μέχρι σήμερα επίσης, αν ο πελάτης έκανε και ερώτηση υπολοίπου θα του γίνει έξτρα χρέωση ύψους… 1,5€! Όπερ και εγένετο: 3,6€ για δύο συναλλαγές που κυριολεκτικά δεν προσφέρουν καμιά νέα υπηρεσία στον χρήστη! Η αλήθεια είναι ότι προφανώς και κάποιοι το αντιλήφθησαν, και φυσικά κάποιοι αντέδρασαν. Το αποτέλεσμα ήταν να βγάλει η Τράπεζα Πειραιώς μια δακρύβρεχτη ανακοίνωση στην οποία αυτοχειροκροτούνταν για το έργο της και την προσφορά της στην ελληνική κοινωνία, λέγοντας παράλληλα ότι μειώνεται η χρέωση υπέρ της γι' αναλήψεις από τα παλιά ΑΤΜ της στα 0,5 ευρώ ενώ γίνονται μηδενικές οι χρεώσεις για ερώτηση υπολοίπου και αλλαγή PIN. Τέτοιες ανακοινώσεις βέβαια δε δημιουργούν συμπάθεια στην κοινή γνώμη, οπότε η "καζούρα" συνεχίστηκε, ενώ το θέμα έφτασε μέχρι και τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, ο οποίος βέβαια ουσιαστικά δε σχολίασε το ζήτημα (κατά την πάγια τακτική του).

Για να είμαστε ειλικρινής, η Cashflex δεν είναι η μόνη εταιρεία που δραστηριοποιείται στον τομέα των ΑΤΜ στο El Dorado, που λέγεται Ελλάδα: Κυρίαρχος παίκτης στον τομέα είναι η Euronet, η οποία βρίσκεται πάνω από δύο δεκαετίες στην Ελλάδα, έχοντας αναπτύξει ένα δίκτυο από 1.700 ATM πανελλαδικά σε ό,τι αφορά ΑΤΜ εκτός τραπεζικών καταστημάτων.  Παράλληλα, δραστηριοποιείται και αναπτύσσει τον τομέα της Αποδοχής Πληρωμών και Εκκαθάρισης Συναλλαγών με την εμπορική ονομασία «epay», με πάνω από 220.000 τερματικά POS και σημαντικά μερίδια αγοράς στο φυσικό και ηλεκτρονικό εμπόριο. Η χρέωση για την ανάληψη μετρητών από τα ΑΤΜ Euronet είναι 4,95 ευρώ ανεξαρτήτως ποσού (!), έναντι περίπου 1 ευρώ που χρεώνουν κατά μέσον όρο οι τράπεζες για την ανάληψη χρημάτων από ATM άλλης τράπεζας. Προφανώς δηλαδή και η Cashflex είναι οικονομικότερη, αλλά το μυστικό είναι ότι η Euronet τουλάχιστον δημιούργησε το δικό της δίκτυο, ενώ από την άλλη η Cashflex αγόρασε κομμάτι του δικτύου της Πειραιώς, η οποία όχι μόνο πήρε χρήματα από την πώληση, όχι μόνο έχει ποσοστό από τα κέρδη της, αλλά κερδίζει και από κάθε συναλλαγή: Triple win κατάσταση δηλαδή, για μια τράπεζα που υπάρχει σήμερα εις βάρος των φορέων του Δημοσίου και του ελληνικού λαού.

Βέβαια αυτό συνέβει στο παρελθόν. Πλέον οι τράπεζες είναι απόλυτα κερδοφόρες (με πάνω από 3,5 δισ. ευρώ καθαρά κέρδη), διανέμουν μερίσματα ενώ την ίδια ώρα που αρνούνταν να καταβάλλουν τους φόρους που χρωστούν στο ελληνικό Δημόσιο (με πάνω από 19 δισ. ευρώ χρέη), ενώ δανείζουν χρήματα με επιτόκιο που είναι 11,62 φορές υψηλότερο από αυτό που προσφέρουν στους καταθέτες, πράγμα που τις καθιστά κερδοσκοπικές...

Και φυσικά η ζωή συνεχίζεται κανονικά...

Ένας αχρείαστος θάνατος...

 Ο Γιώργος ήταν ένα παιδί στα 13. Ήσυχο, καλόβολο, ευγενικό. Καλός μαθητής στο σχολείο, με λίγους αλλά καλούς φίλους. Απέφευγε τις φασαρίες και τους καβγάδες. Του άρεσε η μουσική και ο κινηματογράφος. Είχε όνειρα για τη ζωή του - όπως οι περισσότεροι έφηβοι σε αυτήν την ηλικία. Οι γονείς του ήταν χωρισμένοι αλλά τον αγαπούσαν και οι δύο, όπως επίσης και ο πατριός του, ο οποίος τον είχε μεγαλώσει σα δικό του παιδί. Κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο και ένα βράδυ μεσοβδόμαδα το περνούσε στο σπίτι του πατέρα του, ο οποίος είχε σταθερή σχέση εδώ και καιρό με μια γυναίκα επίσης χωρισμένη με παιδί, 4 χρόνια μικρότερο του Γιώργου. 

Το περασμένο Σάββατο ήταν η εβδομάδα που θα έμενε στο σπίτι του πατέρα του. Ο καιρός ήταν εξαιρετικός και ο πατέρας του αποφάσισε ότι θα ήταν καλή ιδέα να πάνε και οι τέσσερις τους στη θάλασσα. Του Γιώργου δεν του άρεσε η θάλασσα ιδιαίτερα - μάλλον είχε μια φοβία προς αυτή: μάλιστα όταν για ένα διάστημα έκανε μαθήματα κολύμβησης, έβρισκε ό,τι δικαιολογία μπορούσε για να μην πηγαίνει στα μαθήματα. Ο πατέρας του το ήξερε, αλλά παρόλα αυτά θεώρησε καλή ιδέα ν' αγοράσει στα δύο παιδιά από ένα φουσκωτό - απ' αυτά που βρίσκει κανείς σε όλα τα παραθαλάσσια καταστήματα αλλά τα οποία δεν είναι φτιαγμένα για τη θάλασσα. Και ειδικά μια θάλασσα που είναι ανοιχτή, με συχνό αέρα και ρεύματα, όπως αυτή στην οποία πήγε ο Γιώργος με τον πατέρα του και την παρέα του τελευταίου. 

Ποτέ δε θα μάθουμε τι έκανε τον Γιώργο να ξεπεράσει την όποια φοβία του προς τη θάλασσα και να μπει με το άλλο παιδί μέσα, με τα καινούργια φουσκωτά τους, λίγο μετά το μεσημέρι του Σαββάτου. Κανείς επίσης δε θα μάθει ποτέ, τι πέρασε από το μυαλό του πατέρα του Γιώργου, ο οποίος θεώρησε ως "καλή ιδέα" ν' αφήσει τα δύο παιδιά να μπουν στο νερό μόνα τους, χωρίς να είναι καλοί κολυμβητές, σε μια παραλία χωρίς ναυαγοσώστη, και σε μια μέρα που είχε αρκετό αέρα, αν και όχι ιδιαίτερο κύμα. Τα παιδιά μπήκαν, παρότι ήταν καταφανέστατο ότι λόγω του αέρα θα ήταν πολύ εύκολο τα φουσκωτά ν' ανατραπούν και εκείνα να παρασυρθούν από τα ρεύματα. Κανείς δεν τους έκανε παρατήρηση, γιατί οι λουόμενοι αναρωτήθηκαν "ποιος είμαι εγώ ν' ανακατευτώ;", αν και είδαν τη καταφανέστατη ανοησία.

Τουλάχιστον όμως οι λουόμενοι ενδιαφέρθηκαν όταν άκουσαν τις φωνές των παιδιών που έπεσαν στη θάλασσα, έχοντας παρασυρθεί στ' ανοιχτά. Ιδιωτικές βάρκες και το λιμενικό βρέθηκαν γρήγορα στην περιοχή και μπόρεσαν να σώσουν το μικρότερο απ' τα δύο παιδιά, λίγη ώρα αργότερα. Δυστυχώς ο Γιώργος δε σώθηκε, αν και μεγαλύτερος. Η σωρός του βρέθηκε τα ξημερώματα της επόμενης μέρας, δεκάδες ναυτικά μίλια ανατολικά. Η κατάληξη ήταν μάλλον αναμενόμενη - είναι γνωστό ότι πολύ σπάνια βρίσκονται ναυαγοί ζωντανοί, ειδικά σε ανοιχτές θάλασσες με ρεύματα, όπου το νερό είναι κρύο (ακόμα και το καλοκαίρι).

Κανείς δε θα μάθει τι σκεφτόταν ο Γιώργος τις τελευταίες του στιγμές, πόσο φοβισμένος ήταν, πόση πάλεψε για να ζήσει ή αν ο θάνατος του ήταν αργός και βασανιστικός. Ένα είναι το σίγουρο όμως: Ο Γιώργος δεν χρειαζόταν να πεθάνει. Δεν ήταν παιδί σε κάποια εμπόλεμη ζώνη να είναι η ζωή του μόνιμα σε κίνδυνο, δεν είχε πάθει κάποια ανίατη αρρώστια να είναι το τέλος του προκαθορισμένο, δεν έπαιρνε ναρκωτικά, δεν είχε μπλέξει σε κάποιο καβγά - εκκούσια ή ακούσια. Είχε πολλά να κάνει στη ζωή του, μόνος και με τους φίλους του. Θα μπορούσε να σπουδάσει ή να γυρίσει τον κόσμο. Θα μπορούσε να δώσει κι άλλες χαρές στους γονείς του ή να τους θυμώσει επειδή δε μάζεψε το δωμάτιο του, όπως κάνουν όλα τα παιδιά. 

Ο θάνατος του Γιώργου θα μπορούσε ν' αποφευχθεί κατά 100% και δεν χρειαζόταν. Δεν ήταν ο Iron Man (που του άρεσε όταν ήταν μικρός) για να θυσιαστεί για να σωθούν άλλοι, ούτε υπερασπιζόταν τις Θερμοπύλες. Ήταν απλώς ένα παιδί που είχε πάει να περάσει το Σάββατό του στη θάλασσα.

Ο Γιώργος βέβαια εκεί που πήγε δε θα είναι μόνος του. Δεκάδες παιδιά πνίγονται ή σκοτώνονται στη θάλασσα κάθε καλοκαίρι, σε θάλασσες και ποτάμια, επειδή οι γονείς και οι κηδεμόνες τους, δεν κάνουν το πρώτο και βασικό, δηλαδή να συμπεριφερθούν ως κάποιοι που έχουν ευθύνη. 

Δεν είναι "μαγκιά" το ν' αφήνουμε τα παιδιά μας να κολυμπούν μόνα τους σε μια άγνωστη θάλασσα ή ν' ανοίγονται όταν έχει αέρα ή να βουτούν στα βράχια. Ούτε "άντρες θα γίνουν" αν το κάνουν - το αντίθετο: είναι πιθανό να μην προλάβουν να γίνουν αν τα κάνουν όλα αυτά. 

Τα παιδιά νομίζουν ότι το κακό δε θα συμβεί σε αυτά και ότι είναι αθάνατα. Δεν ισχύει ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Ας τους το υπενθυμίζουμε ως γονείς, κηδεμόνες, θείοι, παππούδες και φίλοι. Έχουμε ευθύνη και ας γινόμαστε κακοί. Κάπου-κάπου χρειάζεται και αυτό.

(Αφιερωμένο στον "Γιώργο", που χάθηκε άδικα, λίγο πριν μπει στα 14, αφήνοντας πίσω δύο μικρότερα αδέρφια - ένα εκ των οποίων θα μεγαλώσει χωρίς να το θυμάται, μια μητέρα και ένα πατριό, παππούδες και γιαγιάδες, θείες καθώς και μερικούς καλούς φίλους. Όσοι τον γνωρίσαμε θα τον θυμόμαστε με αγάπη). 

Πως φτάσαμε ως εδώ: το σκάνδαλο με τις επιδοτήσεις του ΟΠΕΚΕΠΕ και οι ευθύνες της κυβέρνησης...

 Δεν υπάρχει καμία μέρα που να μην αποκαλύπτεται κάτι σάπιο στο "ευρωπαϊκό κράτος" που το λένε Ελλάδα - το πιο πρόσφατο είναι το σκάνδαλο με τις επιδοτήσεις του ΟΠΕΚΕΠΕ.

Το σκάνδαλο

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο ΟΠΕΚΕΠΕ είναι ένας φορέας, εποπτευόμενος από το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης. Μεριμνά για την κατανομή των ευρωπαϊκών κονδυλίων σε δικαιούχους, είτε πρόκειται για αγρότες είτε για κτηνοτρόφους. 

Από το 2020 και μετά άρχισαν να έρχονται στο φως στοιχεία που αφορούσαν σε διασπάθιση ευρωπαϊκών πόρων μέσω παράνομων επιδοτήσεων του Οργανισμού. Οι επιδοτήσεις αφορούσαν σε άτομα που δήλωναν δικαιούχοι και φέρονταν να έχουν στην ιδιοκτησία τους ή να έχουν μισθώσει εκτάσεις που είχαν χαρακτηριστεί ως «βοσκοτόπια».

Η αλλαγή του κανονισμού λίγα χρόνια νωρίτερα και συγκεκριμένα το 2017 είχε διευρύνει την έννοια «βοσκότοπος», ενώ ταυτόχρονα έδινε τη δυνατότητα να εμφανίζονται ως δικαιούχοι των επιδοτήσεων άτομα τα οποία μπορεί να είχαν βοσκοτόπια στην ιδιοκτησία τους, αλλά την ίδια ώρα δεν είχαν ζώα στην κατοχή τους. Όλα αυτά με μια προϋπόθεση: Να κόβουν σε συγκεκριμένο ύψος τα χόρτα των βοσκότοπων κάθε χρόνο. Εάν ωστόσο οι βοσκότοποι είχαν ξυλώδη, πολυετή μικρά πουρνάρια, το «ξήλωμα» γίνοταν μόνο από τα ζώα, που αυτοί δεν είχαν…

Η συγκεκριμένη αλλαγή προκαλεί μια «έκρηξη» στις επιδοτήσεις του 2017, οι οποίες σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία ξεπέρασαν τα 36 εκατ. ευρώ. Φαίνεται ότι ήταν αρκετοί εκείνοι τη χρονιά που έσπευσαν να εκμεταλλευτούν την αλλαγή στη νομοθεσία. Κι επειδή τα βοσκοτόπια στην Κρήτη είναι συγκεκριμένα και γνωστοί οι κάτοχοί τους, η δράση των επιτήδειων επεκτάθηκε στην υπόλοιπη χώρα, φτάνοντας έως και τον… Γράμμο.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της έρευνας, φαίνεται ότι κατά το χρονικό διάστημα 2019-2022 υπάρχει μια εντυπωσιακή καταγραφή σε νέους δικαιούχους. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αρκετοί Έλληνες στράφηκαν ξαφνικά στη γεωργία και στην εκμετάλλευση βοσκότοπων. Δεν ήταν όμως έτσι τα πράγματα… Ξαφνικά δικαιούχοι έφτασαν να δηλώνουν δικηγόροι (σχετική υπόθεση με κατηγορούμενο δικηγόρο που φέρεται να εισέπραξε παράνομα επιδοτήσεις, εκδικάστηκε στο Εφετείο της Αθήνας σήμερα). Και η συγκεκριμένη περίπτωση δεν ήταν η μοναδική. Σε έλεγχο που γίνεται από συγκεκριμένα στελέχη του ΟΠΕΚΕΠΕ, αρχίζουν να διαπιστώνονται οι πρώτες παρατυπίες στην υποβολή των δηλώσεων των φερόμενων ως δικαιούχων. Και αν στην αρχή οι παρατυπίες αυτές φάνταζαν σαν μεμονωμένες περιπτώσεις, οι έλεγχοι που συνεχίστηκαν απέδειξαν ότι οι περιπτώσεις μόνο μεμονωμένες δεν ήταν και πως υπήρχε συγκεκριμένο σχέδιο εξαπάτησης μέσω ψευδών δηλώσεων.

Σε τι αφορούσαν οι ψευδείς δηλώσεις; Για παράδειγμα κάτοικος στην Κρήτη δήλωνε ιδιοκτήτης γης στον… Γράμμο ή σε νησιά του Αιγαίου! Το περιστατικό δεν ήταν ένα, αλλά πολλά, ειδικά από τη Μεγαλόνησο όπου πολλοί Κρητικοί εμφανίζονταν ως ιδιοκτήτες ή μισθωτές γης σε περιοχές που δεν είχαν καμία σχέση με το νησί τους. Την ίδια ώρα, στον έλεγχο των φορολογικών τους δηλώσεων προηγούμενων ετών και πιο συγκεκριμένα στο Ε9 διαπιστωνόταν πως οι εκτάσεις που δήλωναν ως δικές τους, απουσίαζαν από τη δήλωση. Πέραν της Κρήτης το ίδιο μοτίβο δείχνει να εμφανίζεται και σε δηλώσεις ατόμων σε άλλες περιοχές της χώρας, όπου σε αρκετές περιπτώσεις οι φερόμενοι ως δικαιούχοι δήλωναν ως δικές τους έως και δημόσιες εκτάσεις!

Η διασταύρωση των στοιχείων οδηγεί την τότε διευθύντρια των άμεσων ενισχύσεων του Οργανισμού, να «παγώσει» άνω των 5.000 ΑΦΜ που ανήκαν σε φερόμενους ως δικαιούχους και οι αιτήσεις των οποίων παρουσίαζαν πρόβλημα. Και κάπου εδώ αρχίζει ο παραλογισμός του ελληνικού δημοσίου αλλά και μια μεγάλη προσπάθεια συγκάλυψης. Αντί να ξεκινήσει μεγαλύτερος έλεγχος σε βάθος, στοχοποιείται η διευθύντρια που προχώρησε στο πάγωμα των προβληματικών ΑΦΜ και ξεκινάει ένα γαϊτανάκι ευθυνών όπου όλοι μιλούν για κάθαρση και λύση στο πρόβλημα που έχει προκύψει, αλλά κανείς από τους ιθύνοντες δεν κάνει κάτι γι’ αυτό.

Και όχι μόνο δεν έκαναν κάτι, αντιθέτως, με συγκεκριμένες τροποποιήσεις σε εγκυκλίους που αφορούσαν τους ελέγχους, διαπιστώνεται ότι κάποιοι βοήθησαν στη γιγάντωση του φαινομένου της διαφθοράς στο κομμάτι με τις επιδοτήσεις. Ειδικότερα: Κατά το επίμαχο διάστημα (2019-2022) φέρονται να υπήρξαν διοικήσεις που με τις τροποποιήσεις τους έκαναν περισσότερο αυστηρούς τους ελέγχους για τους δικαιούχους, όπως και άλλες που προκλητικά θα έλεγε κανείς, αφαίρεσαν όλες τις προβλέψεις και τις δικλείδες ασφαλείας. Για παράδειγμα υπήρξε τροποποίηση που ανέφερε ότι ο Οργανισμός «δεν ήταν αρμόδιος να κρίνει» για συγκεκριμένες εκτάσεις των οποίων η νομή, κυριότητα ή η κατοχή ήταν σε καθεστώς αμφισβήτησης. «Η επίλυση ιδιοκτησιακών ή εν γένει εμπραγμάτων δικαιωμάτων, αποτελούν αποκλειστική αρμοδιότητα των δικαστικών αρχών και δεν εμπίπτουν στη δικαιοδοσία του ΟΠΕΚΕΠΕ», ανέφερε η εγκύκλιος. Την ίδια ώρα βέβαια ο οργανισμός δεν είχε κανένα πρόβλημα να αποζημιώσει αυτόν που είχε κάνει τη συγκεκριμένη αίτηση…

Η κυβερνητική ευθύνη

Κομβική όμως ήταν και η ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας, η οποία ειρήσθω εν παρόδω, θεώρησε σωστό, παραμονές των εθνικών εκλογών του 2023 να «ξεπαγώσει» τα 5.000 ΑΦΜ που ελέγχονταν από τον Οργανισμό για ανακρίβειες και ψευδή στοιχεία και να προχωρήσει κανονικά στην καταβολή των επιδοτήσεων. Το γεγονός ότι κάποιες απ’ αυτές τις περιπτώσεις έχουν ήδη οδηγηθεί στη Δικαιοσύνη κι έχουν καταγραφεί ήδη οι πρώτες καταδίκες ατόμων που φέρονται να δήλωσαν ψευδή στοιχεία, μάλλον διαφεύγει της προσοχής και της παρούσας διοίκησης του ΟΠΕΚΕΠΕ όσο και του αρμόδιου υπουργού, κ. Τσιάρα. Άνθρωποι που γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα μέσα στο υπουργείο, αλλά και στον Οργανισμό, υποστηρίζουν ότι είναι αρκετοί αυτοί που δεν ενέκριναν τα όσα συνέβαιναν τα τελευταία χρόνια, ωστόσο επικρατούσε ένα κλίμα τρομοκρατίας από συγκεκριμένα στελέχη που υπηρετούν εκεί και τα οποία δείχνουν να έχουν άνωθεν κάλυψη. Με απλά λόγια, όποιος διαφωνούσε ή εξέφραζε αντίλογο, κατέληγε σε θέσεις «ψυγείου» ή απομονωνόταν ως ο «γραφικός» που βλέπει «φαντάσματα».

Μετά την δημοσιότητα του σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ, που αναδείχθηκε από την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία (η Ελληνική μάλλον είναι σε ύπνωση (ή δεν την "αφήνουν" ν' ασχοληθεί) και την αποκάλυψη απίστευτων διαλόγων εμπλεκομένων, που οδήγησε στην ανεξέλεγκτη διασπάθηση των κοινοτικών επιδοτήσεων που είναι πολλά δισεκατομμύρια ευρώ, όλοι οι αρμόδιοι "σκίζουν τα ιμάτιά τους" ότι δεν ήξεραν τίποτα. Είναι δυνατόν όμως να γίνουν πιστευτοί;

Όλοι ήξεραν τις "μεθοδεύσεις" που γίνονταν. Από τους τοπικούς κυβερνητικούς βουλευτές, μέχρι τους γενικούς γραμματείς και τους αρμόδιους και συναρμόδιους υπουργούς. Για παράδειγμα, δεν είναι δυνατόν η Κρήτη, που έχει περίπου 500.000 αιγοπρόβατα, να δηλώνει 7,5 εκατομμύρια, χωρίς κανείς να το "παίρνει χαμπάρι". 

Η Κρήτη βέβαια δεν αποτελεί την εξαίρεση στον "βρώμικο κανόνα". Το ίδιο φυσικά γίνονταν σε όλη την χώρα, και παντού κάποιοι "σφύριζαν αδιάφορα" για ένα και μόνο λόγο: Γιατί έτσι εξασφάλιζαν ψήφους ή πιο σωστά τους εξαγόραζαν. Η "παραίτηση" από την κυβέρνηση ενός Υπουργού και τριών Υφυπουργών (που πάντως συνέβει πολύ πιο γρήγορα απ' ότι έγινε στην τραγωδία των Τεμπών), είναι προφανώς στάχτη στα μάτια της κοινής γνώμης και της πλειοψηφίας των κατοίκων της χώρας που δε συμμετείχαν στο φαγοπότι. Αυτοί εξάλλου αντικαταστάθηκαν άμεσα, εντός μίας ημέρας, με άλλους "αναλώσιμους" βουλευτές και η ζωή συνεχίζεται... 

Όμως, δεν είναι έτσι. Ούτε τόσο απλό. Οι πολίτες αυτής της χώρας πρέπει να μάθουν την πλήρη αλήθεια και να οδηγηθούν σε τιμωρία οι κύριοι υπεύθυνοι, παραδειγματικά. Δεν μπορεί να διασπαθίζεται με τον τρόπο αυτό το κοινοτικό χρήμα, η χώρα να τιμωρείται με πρόστιμο πολλών εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ και να μην "τρέχει τίποτα". Και το πρόστιμο αυτό να καλείται να πληρωθεί από τους Έλληνες φορολογούμενους - η παραδοχή του Κυριάκου Μητσοτάκη ότι "απέτυχε" δεν αρκεί γιατί έχει την υποχρέωση να πει στο λαό την αλήθεια και ν' αποδώσει ευθύνες.

Και τα ερωτήματα είναι προφανή: Γνώριζε για το τί γινόταν με τις κοινοτικές επιδοτήσεις, πώς δινόταν τα χρήματα και ποιοι τα έπαιρναν; Γνώριζε για την αποδέσμευση των ελεγχόμενων ΑΦΜ αγροκτηνοτρόφων; 

Αν δεν γνώριζε, είναι τουλάχιστον ανεπαρκής για να ηγείται της κυβέρνησης. Αν γνώριζε τα όσα γίνονταν και δεν έκανε το παραμικρό για να σταματήσει η απάτη, τότε, είναι ο πρώτος που πρέπει να καλέσει η Δικαιοσύνη για να δώσει εξηγήσεις - σε μια Δημοκρατία κανείς δεν είναι στο απυρόβλητο. 

Υπάρχει όμως και ένα ακόμα κομβικό ερώτημα: Από ποια Ελληνική Δικαιοσύνη να κληθεί; Αυτή που στην ουσία δεν υπάρχει και που επέτρεψε το αίσχος στη διαχείρηση της υπόθεσης των Τεμπών; Και όταν υπάρχει, είναι κατευθυνόμενη και ελεγχόμενη; 

Θα συμφωνήσουμε λοιπόν με τον Πρωθυπουργό. Το απόστημα πρέπει να σπάσει. Αλλά για να γίνει αυτό, θα πρέπει κι εκείνος να πάρει την ευθύνη που του αρμόζει, και να πληρώσει και το ανάλογο τίμημα...